รักครั้งแรก..ที่ไม่ใช่รักครั้งสุดท้าย..ของฉัน

สวัสดีค่ะ พี่ๆเพื่อนๆห้องถนนนักเขียนทุกท่าน
อาทิตย์นี้แต่ง 321 ไม่ทัน
ขอมาลงเรื่องสั้นแทนนะคะ

จากโจทย์ตะพาบหลักกิโลเมตรที่ 79
'ความรักครั้งสุดท้ายของฉัน' โดย พี่กะว่าก๋า ค่ะ



***********************************************************************************************

'รักครั้งแรก..ที่ไม่ใช่รักครั้งสุดท้าย..ของฉัน'



ฉันยังจำได้เมื่อครั้งยังเด็ก.. ชีวิตทุกวันของฉันมีแต่ ‘คุณตา’
ต้องเรียกว่าฉันเป็นลูกของคุณตาก็ว่าได้ เพราะคุณตาเลี้ยงดูประคบประหงมมาตั้งแต่เล็ก

เมื่อก่อนแม่ของฉันทำร้านอาหารไทยอยู่ที่ออสเตรเลีย ปีหนึ่งถึงจะกลับบ้านเกิดสักหน ความรู้สึกของเด็กเล็กๆคนหนึ่งช่างเหงาจับใจ เพราะฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องที่จะชวนกันเล่น ชวนกันคิดสิ่งต่างๆ มันเหงาจับใจจริงๆ ใครไม่เป็นลูกคนเดียวคงไม่รู้ถึงความรู้สึกนี้

แม่มักจะบอกฉันอยู่เสมอว่า

“อยู่กับตา อย่าดื้ออย่าซนนะลูก แม่ไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ”

ฉันนั่งตาแป๋วมองแม่ออกจากบ้านอย่างนี้ทุกครั้งไป แม่ของฉันเป็นนักเดินทางและนักการค้าที่ยิ่งใหญ่ ตอนเด็กฉันมักจะคิดอย่างนั้น คุณตาจะคอยปลอบใจฉันเสมอ

มีครั้งหนึ่งฉันแอบได้ยินคุณตาเอ็ดแม่ผ่านทางสายโทรศัพท์เพราะฉันเอาแต่จ้องหน้าประตู รอคอยแม่จะกลับมาหา ก็ฉันกำลังจะได้เจอแม่แล้วนี่นา แต่สุดท้ายแม่ก็ไม่มา คุณตาโกรธแม่มากบอกว่าถ้าทำอย่างที่สัญญาไว้ไม่ได้ก็อย่าไปให้ความหวังลูก อย่าทำให้ลูกเสียใจ

ฉันแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว ความหวังจะเจอแม่ในปีนั้นผ่านไปอย่างหมดหวังอีกหนึ่งปี
ฉันไม่รู้ว่าความรักแบบนี้เรียกว่าอะไร แต่พอผิดหวังมากๆเข้ามันก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันมีภูมิต้านทานความผิดหวังอย่างเหลือเชื่อทีเดียว


คุณตาของฉัน..มาจากเมืองจีน หนุ่มน้อยจากเมืองจีนมีความรักครั้งแรกกับสาวชาวไทยที่เป็นนางงามประจำถิ่นอย่างคุณยายของฉัน ท่านเป็นรักครั้งแรกของกันและกัน แต่คุณยายของฉันต้องจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควรเพราะ..ฉัน

ความรักครั้งสุดท้ายของคุณตาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เพราะฉันเป็นต้นเหตุโดยแท้ ถ้าหากฉันไม่ดื้อแพ่งจะไปต่างจังหวัดกับคุณน้า คุณยายก็คงไม่ตามไปดูแล และคงไม่ประสบอุบัติเหตุจนเป็นอัมพาต คุณตาประคบประหงมดูแลคุณยายอย่างดีมากที่สุด

ฉันได้แต่มองอย่างรู้สึกผิด ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะฉันยังเด็กเล็กนัก หลังจากคุณยายเสีย คุณตาของฉันก็ครองตัวเป็นโสดมาจนทุกวันนี้ได้อย่างไรกันนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครที่รักใครคนหนึ่งอย่างลึกซึ้งได้อย่างคุณตาของฉันอีกอย่างนั้นหรือ..
ฉันได้แต่นึกถึงความรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของคุณตาแล้วย้อนนึกถึงตัวเองขึ้นมา


ความรักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นตั้งแต่ฉันยังเรียนมัธยมต้น จะว่านานก็นานที่ฉันแอบชอบพี่ชายข้างบ้านที่อายุมากกว่าฉันเกือบเจ็ดปี คนที่ฉันเรียกจนติดปากว่า..พี่ชาย

เขาเป็นคนอัธยาศัยดีและหน้าตาดีอย่างร้ายกาจ โรงเรียนของเราอยู่ใกล้กัน พี่ชายจะคอยเดินไปเป็นเพื่อนขึ้นรถไปโรงเรียนทุกวัน ฉันมีความสุขกับความรู้สึกที่ได้...แอบรัก..โดยไม่รู้ตัว แต่มันก็ผ่านมานานแล้วอีกเช่นกัน

ถ้าคุณเคยดูหนังเรื่อง 'เพื่อนสนิท' ฉันกับพี่ชายก็เป็นคล้ายๆแบบนั้น
พี่ชายเป็นคนรักอิสระ ชอบท่องเที่ยวไปทั่ว หลังจากเรียนจบปริญญาตรี พี่ชายก็ออกเดินทางไปหลายๆจังหวัด ถ่ายภาพ เก็บภาพ ความใฝ่ฝันของเขาคือมีนิทรรศการภาพถ่ายของตัวเอง

ในขณะที่เขามีความฝันและออกเดินทาง ฉันก็ยังเรียนมัธยมปลายที่บ้านเกิดเช่นเดิม ด้วยความฝันว่าสักวันจะเป็นคุณหมอ ชีวิตของฉันมีแต่เรียน เรียน และเรียน ความสัมพันธ์คลุมเครือของพวกเราค่อยๆจืดจางตามกาลเวลา

แต่ฉันก็ยังคงรู้สึก..เหมือนเดิม


และแล้ววันหนึ่งฉันก็เดินทางไปปายกับครอบครัวหลังจากที่รู้มาว่าเขาไปปักหลักอยู่ที่นั่น ฉันต้องการให้เขาประหลาดใจที่ได้เจอฉันที่นั่นหลังจากที่เราไม่เจอกันกว่าสองปี แต่กลับกลายเป็นตัวฉันที่ต้องประหลาดใจเสียเอง..

ปาย..เมืองเล็กๆที่เปลี่ยนใจเขาไปได้อย่างเหลือเชื่อ สถานที่ที่เขาเปิดร้านอาหารและแกลลอรี่เล็กๆอยู่ที่นั่นมีคนอื่นที่รอเขาอยู่ และฉันก็พบว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นพยาบาลและเป็นลูกสาวของคนเมืองปายโดยแท้ ฉันได้แต่ยิ้มยินดีกับความรักของพวกเขา เราใช้เวลาอยู่ที่ปายสองคืนแต่จิตใจของฉันกลับว่างเปล่าสิ้นดี มันไม่สนุกและไม่ประทับใจเอาเสียเลยกับทริปนี้

ก่อนจากกัน ฉันมีโอกาสได้คุยกับพี่ชายตามลำพังเหมือนเมื่อก่อนสมัยเรายังเด็ก ฉันยินดีกับเขาเรื่องครอบครัวใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น และเขาก็ให้หนังสือฉันมาเล่มหนึ่ง เขาบอกว่า

“เอาไปอ่านนะ มันเหมือนกับเรื่องของเรา”


ฉันนั่งอ่านหนังสือเล่มนั้นตลอดการเดินทางด้วยหัวใจร้าวราน และเข้าใจเหตุผลของเขาในที่สุด สำหรับเขา ฉันคงเป็นได้เพียงแค่น้องรัก เพื่อนสนิท ที่ไม่มีวันจะเป็นคนของเขา ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน..

ฉันเข้าใจดีแล้ว

นี่เป็นแค่บันทึกหน้าหนึ่งในชีวิตของฉันที่ผ่านไป มันนานจนความรู้สึกหดหู่เศร้าหมองเลือนรางจากใจไปแล้ว

ตอนนี้ฉันได้แต่หวังว่าฉันจะรอให้ใครบางคนผ่านเข้ามาในชีวิตของฉัน...

ใครคนนั้นที่ฉันจะรออย่างอดทน...

ใครคนนั้นที่อาจจะเป็น..


‘ความรักครั้งสุดท้ายของฉัน’