วันนี้ฉันกับแม่ไปร้านปริ้นเอกสารและเหมือนคนปริ้นกำลังยุ่งอยู่ แม่ฉันเลยพยายามให้ฉันโอนไฟล์เข้าคอมเพื่อปริ้น แต่ฉันทำไม่เป็น... ฉันเลยพยายามที่จะทำมันให้ได้จนเจ้าของร้านเขาเข้ามาแล้วบอกแม่ว่า "อย่าใช้น่าเสียงแบบนั้นสิ มันไม่ดีต่อลูกนะ" ฉันไม่เข้าใจ แม่ฉันก็พูดเหมือนปกติ ทำเสียงเข้มๆเหมือนคน...ไม่รู้สิ แล้วเหมือนเขาบอกว่าการสอนลูกแบบนี้เป็นการบีบบังคับให้ทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดี ให้ลูกอยู่แต่ในกรอบ ทำไมไม่รู้ ฉันน้ำตาไหลออกมาต่อหน้าทุกคน...น่าอายจัง หลังจากนั้นเขาก็พูด...อะไรไม่รู้ ยาวจัง หลังจากนั้นพอกลับบ้านมาแล้วแม่ก็มอบความรักให้ฉันเหมือนอย่างเคย พูดด้วยเสียงที่เข้มและเสียงดัง และมอบความรักบนร่างกายของฉัน รอยแดงที่เพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว แต่พอกลับมาคิดดีๆ เจ้าของร้านเคยบอกว่าเขามีลูกเหมือนกัน เขามอบความรักให้กับลูกแบบที่ฉันไม่เคยได้รับมัน...ทำให้ฉันรู้สึกอิจฉา...ใช่ ฉันอิจฉา กูอิจฉา ฉันเริ่มอิจฉาคนที่มีครอบครัวมอบความรักในแบบที่ฉันไม่เคยได้รับ ทำให้ฉันนึกถึงครอบครัวของเพื่อนคนที่อยู่กันอย่างมีความสุขโดยที่ฐานะการเงินก็พอๆกับครอบครัวฉัน ทำไมมันมีน้ำสีแดงออกมาจากจมูกฉัน ในหัวฉันมีแต่...เชือก มีด ตึก รถ แม่น้ำ ทะเล ยา... มันมีวิธีไหนบ้างนะที่ฉันจะสามารถหายไปได้โดยที่ฉันไม่ลงมือทำเอง แม่ชั่งเจ้ากี้เจ้าการ ยายที่เป็นอัลไซเมอร์และคอยบ่งการชีวิตฉันตลอดและ
ว่าที่ทำไปเพราะรัก ตา...ก็เหมือนแม่เลย... บางทีถ้าฉันหายไป ฉันอาจจะหลุดพ้นและเป็นอิสระอย่างมีความสุข ฉันไม่เชื่อเรื่องนรกหรือสวรรค์หรอก แต่ฉันเชื่อว่าถ้าตายไปแล้วต้องมีความสุขแน่ๆ โอ้ว ให้ตายเถอะ ฉันอยากเกิดมาโดยที่ไม่มีความรู้สึก นั้นอาจจะทำให้ฉันอยู่บนโลกต่อได้โดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย
ครอบครัวของฉัน