คือว่า...ตอนนี้ดิฉันคิดว่าตัวเองเปลี่ยนจากเดิมไปมาก เมื่อก่อนฉันสามารถออกไปไหนๆ ได้โดยที่ไม่รู้สึกเครียด สามารถพูดคุย ตอบคำถามคนอื่นได้อย่างมั่นใจ ฉันมั่นใจในหน้าตาของตัวเองด้วยถึงแม้ว่าจะไม่ได้สะสวยมาก แต่ก็จัดว่าดูดี หน้าฉันคมและค่อนข้างจะดูเหวี่ยง ดูเป็นคนแรงๆ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ ฉันไม่ได้แรง ฉันเป็นคนเงียบๆ ถามก็ตอบไม่ถามก็แล้วไป
เดิมทีฉันก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าฉันไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ มันรู้สึกอึดอัด วุ่นวาย น่าปวดหัว จึงพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด อย่างเช่นห้างที่มีคนเดินเยอะๆ ฉันก็จะไม่ไป ที่ไหนที่มีคนเที่ยวเยอะๆ ฉันก็ไม่เข้า รอให้เขาเลิกฮิตกันก่อนถึงจะเที่ยว ฉันสามารถพูดคุยกับคนอื่นได้ปกติ ถามอะไรมาก็ตอบอย่างฉะฉานแต่ไม่ค่อยจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับใครก่อน
ฉันเติบโตมากับการอยู่แต่ในห้อง อ่านหนังสือ เขียนนิยาย ทำอะไรก็ได้อยูในห้อง ไม่มีใครมายุ่งมาระราน โดยที่ภาระอย่างอื่นทุกอย่างครอบครัวจะเป็นคนจัดหาให้ พวกเขาไม่ชอบให้ฉันออกไปไหน และมีความสุขมากกับการที่ขังฉันไว้ในห้อง ฉันเองก็มีความสุขเหมือนกันที่เติบโตมากับชีวิตแบบนั้น ฉันอยู่คนเดียวในห้องมาหลายปี ไม่ค่อยได้คุยกับคนในครอบครัว นอกจากเพื่อนที่โรงเรียนแล้ว ฉันก็ไม่มีสังคมอื่น
พอโตขึ้น ฉันกลายเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงและมักจะหวงพื้นที่ส่วนตัวของฉัน เนื่องจากปัญหาในครอบครัวทำให้ฉันต้องมาอาศัยอยุ๋กับแฟน ฉันจะไม่พอใจมากเวลาที่มีแขกมาที่บ้านและอยู่นานจนเกินพอดี ฉันรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิด อยากจะไล่กลับแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่จะพูดอะไรก็จะถูกด่าถูว่าทำร้ายจิตใจตลอด ฉันเลยไม่อยากพูด ไม่อยากพูดอะไรเลย แต่การที่ฉันไม่พูดมันก็ไม่ทำให้พวกเขารู้ว่าฉันต้องการอะไร พอฉันพูด เขาก็เพิกเฉย ฉันเลยไม่เคยพูดไม่เคยบอกว่าฉันต้องการอะไร รู้สึกยังไง
จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่บ้านของแฟนมีปัญหาทางการเงิน พวกเขาต้องการให้ฉันช่วยทำงานที่บ้าน แต่ฉันไม่อยากทำ ฉันไม่อยากให้ใครหลายๆ คนมารู้จักฉันและฉันก็ไม่อยากทำความรู้จักกับพวกเขา ผู้คนมากหน้าหลายตาเป็นร้อยคนที่ฉันจำเป็นต้องจำและรู้จัก ฉันไม่ชอบ ฉันเลยหนีมาทำงานข้างนอก สมัครงานพิเศษ แต่ไม่นานฉันก็ถูกให้ออก เจ้านายบอกว่า ไม่ใช่ว่าฉันทำงานไม่ดี แต่เขาคิดว่าฉันแรงและเข้ากับคนอื่นไม่ได้ (ในร้านมีฉันเฝ้าอยู่คนเดียวจะให้เข้ากับใครวะ กับลูกค้าฉันก็ตอบคำถามเขาอย่างฉะฉานนะ ไม่ได้อ้อมแอ้ม แต่เขาว่าฉันเยอะ) ให้ฉันออกไปทำงานอื่นที่เหมาะกับหน้าตาและความสามารถเถอะ มีงานที่ดีกว่านี้เยอะแยะ หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะตอบคำถามอะไรใครด้วยความมั่นใจอีกเลย ฉันกลัวว่าจะถูกว่าแบบนั้นอีก ถ้าการติบแบบฉะฉานมันดูเป็นคนที่ผิดปกติจากคนอื่น ฉันไม่ตอบก็ได้
ฉันเปลี่ยนมาเขียนนิยายอยู่คนเดียวที่ห้อง เวลาทั้งหมดทุ่มให้นิยายทั้งวันทั้งคืน เพราะแฟนมักจะด่าว่าฉันขี้เกียจ ฉันเลยต้องทำตลอดไม่อย่างนั้นเขาจะว่าฉันได้ เขายังไม่เคยอ่านงานเขียนฉันเลย แต่ก็ดูถูกความสามารถของฉัน นอกจากจะดูถูกความสามารถแล้วยังดูถูกอาชีพนักเขียนอีกด้วย ยิ่งฉันถูกด่าถูกว่า ฉันก็ยิ่งกลัว การพูดคุย ฉันไม่สามารถพูดคุยกับใครเหมือนปกติได้ ฉันรู้สึกเครียดที่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น แม้จะเป็นครอบครัวแฟน หรือตัวแฟนเองก็ตาม มันเริ่มเป็นหนักจนฉันไม่อยากพบเจอใคร แค่เจอคนมาส่งอาหารก็เครียดแล้ว
ตอนนี้ฉันไม่สามารถคุยกับใครได้เหมือนปกติ ฉันไม่สามารถพบเจอใครได้แบบก่อน ไม่สามารถออกไปไหนได้
อาการแบบนี้ถือเป็นโรคทางจิตเวชมั้ยคะ ? แล้วต้องไปหาหมอมั้ย?
อาการแบบนี้มีความผิดปกติทางจิตรึเปล่า?
เดิมทีฉันก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าฉันไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ มันรู้สึกอึดอัด วุ่นวาย น่าปวดหัว จึงพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด อย่างเช่นห้างที่มีคนเดินเยอะๆ ฉันก็จะไม่ไป ที่ไหนที่มีคนเที่ยวเยอะๆ ฉันก็ไม่เข้า รอให้เขาเลิกฮิตกันก่อนถึงจะเที่ยว ฉันสามารถพูดคุยกับคนอื่นได้ปกติ ถามอะไรมาก็ตอบอย่างฉะฉานแต่ไม่ค่อยจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับใครก่อน
ฉันเติบโตมากับการอยู่แต่ในห้อง อ่านหนังสือ เขียนนิยาย ทำอะไรก็ได้อยูในห้อง ไม่มีใครมายุ่งมาระราน โดยที่ภาระอย่างอื่นทุกอย่างครอบครัวจะเป็นคนจัดหาให้ พวกเขาไม่ชอบให้ฉันออกไปไหน และมีความสุขมากกับการที่ขังฉันไว้ในห้อง ฉันเองก็มีความสุขเหมือนกันที่เติบโตมากับชีวิตแบบนั้น ฉันอยู่คนเดียวในห้องมาหลายปี ไม่ค่อยได้คุยกับคนในครอบครัว นอกจากเพื่อนที่โรงเรียนแล้ว ฉันก็ไม่มีสังคมอื่น
พอโตขึ้น ฉันกลายเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงและมักจะหวงพื้นที่ส่วนตัวของฉัน เนื่องจากปัญหาในครอบครัวทำให้ฉันต้องมาอาศัยอยุ๋กับแฟน ฉันจะไม่พอใจมากเวลาที่มีแขกมาที่บ้านและอยู่นานจนเกินพอดี ฉันรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิด อยากจะไล่กลับแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่จะพูดอะไรก็จะถูกด่าถูว่าทำร้ายจิตใจตลอด ฉันเลยไม่อยากพูด ไม่อยากพูดอะไรเลย แต่การที่ฉันไม่พูดมันก็ไม่ทำให้พวกเขารู้ว่าฉันต้องการอะไร พอฉันพูด เขาก็เพิกเฉย ฉันเลยไม่เคยพูดไม่เคยบอกว่าฉันต้องการอะไร รู้สึกยังไง
จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่บ้านของแฟนมีปัญหาทางการเงิน พวกเขาต้องการให้ฉันช่วยทำงานที่บ้าน แต่ฉันไม่อยากทำ ฉันไม่อยากให้ใครหลายๆ คนมารู้จักฉันและฉันก็ไม่อยากทำความรู้จักกับพวกเขา ผู้คนมากหน้าหลายตาเป็นร้อยคนที่ฉันจำเป็นต้องจำและรู้จัก ฉันไม่ชอบ ฉันเลยหนีมาทำงานข้างนอก สมัครงานพิเศษ แต่ไม่นานฉันก็ถูกให้ออก เจ้านายบอกว่า ไม่ใช่ว่าฉันทำงานไม่ดี แต่เขาคิดว่าฉันแรงและเข้ากับคนอื่นไม่ได้ (ในร้านมีฉันเฝ้าอยู่คนเดียวจะให้เข้ากับใครวะ กับลูกค้าฉันก็ตอบคำถามเขาอย่างฉะฉานนะ ไม่ได้อ้อมแอ้ม แต่เขาว่าฉันเยอะ) ให้ฉันออกไปทำงานอื่นที่เหมาะกับหน้าตาและความสามารถเถอะ มีงานที่ดีกว่านี้เยอะแยะ หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่กล้าที่จะตอบคำถามอะไรใครด้วยความมั่นใจอีกเลย ฉันกลัวว่าจะถูกว่าแบบนั้นอีก ถ้าการติบแบบฉะฉานมันดูเป็นคนที่ผิดปกติจากคนอื่น ฉันไม่ตอบก็ได้
ฉันเปลี่ยนมาเขียนนิยายอยู่คนเดียวที่ห้อง เวลาทั้งหมดทุ่มให้นิยายทั้งวันทั้งคืน เพราะแฟนมักจะด่าว่าฉันขี้เกียจ ฉันเลยต้องทำตลอดไม่อย่างนั้นเขาจะว่าฉันได้ เขายังไม่เคยอ่านงานเขียนฉันเลย แต่ก็ดูถูกความสามารถของฉัน นอกจากจะดูถูกความสามารถแล้วยังดูถูกอาชีพนักเขียนอีกด้วย ยิ่งฉันถูกด่าถูกว่า ฉันก็ยิ่งกลัว การพูดคุย ฉันไม่สามารถพูดคุยกับใครเหมือนปกติได้ ฉันรู้สึกเครียดที่ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น แม้จะเป็นครอบครัวแฟน หรือตัวแฟนเองก็ตาม มันเริ่มเป็นหนักจนฉันไม่อยากพบเจอใคร แค่เจอคนมาส่งอาหารก็เครียดแล้ว
ตอนนี้ฉันไม่สามารถคุยกับใครได้เหมือนปกติ ฉันไม่สามารถพบเจอใครได้แบบก่อน ไม่สามารถออกไปไหนได้
อาการแบบนี้ถือเป็นโรคทางจิตเวชมั้ยคะ ? แล้วต้องไปหาหมอมั้ย?