zzz ราตรีที่เงียบเหงา zzz

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว ๒ ท่องพารา คราค่ำ ย่ำราตรีดวงฤดี สลักรอย คอยเพียงเขายินสำเนียง เสียงเพลง บรรเลงเบารู้สึกเหงา เร้ารุก ปลุกห้วงวิญญ์ จึงประพันธ์ กลอนไว้ ให้สดับประจักษ์รับ รอยซึ้ง ตรึงถวิ

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

แดนกันดารไกลลับสุดขอบฟ้า ล้วนพนาขุนเขาไศลศรี เถื่อนทุรนซับซ้อนซ่อนพงพี แต่ยังมีหมอชายแดนช่วยผู้คน แม้สุดแสนยากไร้แต่พยายาม ไม่ครั่นคร้ามทุกข์เข็ญเป็นมรรคผล แม้ผู้คนแร้นแค้นและทุกข์ทน ยังดั้งด้นบุกป่า

ค่ำคืนนี้ฟ้าพราวด้วยแสงดาว ระยิบวาวดั่งเพชรเปี่ยมความหมาย เสียงเพลงแผ่วหวานซึ้งมิห่างคลาย ชวนใจกายร่วมลีลาศใต้เงาจันทร์ มือประสานแนบชิดสนิทใกล้ สายตาไหวพริบพราววาวความฝัน ก้าวเท้าเบาเคลื่อนคล้อยร้อยร

ราตรีนี้ มีดาว พร่างพราวแสง ค่ำคืนแห่ง รติกาล ผ่านมาถึง แสงระยิบ กลางนภา พาคำนึง งามสุดซื้ง ซึมซาบ อาบฤดี ฟ้าไร้จันทร์ วันนี้ ที่มืดมิด เหมือนดวงจิต เลื่อนราง อย่างหมองศรี ดาวกระพริบ พราวพราง กลางฟ้า

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่ บอกว่าใครก็แข็งแรงไ

​ราตรีครอบ ขอบฟ้า อุรา​เหงา สัญญาณเศร้า แทรกมา พาหวั่นไหว จินตนา ถึงคู่เชย เคยฝากใจ บัดนี้เขา ห่างไป จนไกลเกิน ดวงดาวส่อง ประกาย คล้ายเป็นสาส์น เหมือนสะพาน ทอดข้าม ความห่างเหิน ส่งข่าวจาก ดวงใจ ที่ใค