แด่แสงเทียนที่ส่องแสงสว่างในความมืดมิดจากห้องสยามสู่ห้องแห่งวังวนจิตใจ

จากปัญหากระทู้ก่อนที่เราได้ตั้งและได้มีเพื่อนเข้ามาหลังไมค์เพื่อใต่ถามปัญหามากมาย หลายท่านก็ได้เสนอเวลาที่มีค่ายิ่งของเขาเพื่อมารับรู้ให้เราระบายปัญหาให้ฟัง

แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญต่อชีวิตแต่มันทำให้เขาเหล่านั้นเสียเวลากับการรับฟังปัญหาของเราก็ตามที เราดีใจมากที่ยังมีสังคมอุดมปัญญาชนแบบนี้ในโลกของเว็บบอร์ดที่ฉาบฉวย แม้จะไม่ได้เห็นหน้าค่าตาหรือได้ยินเสียงกันตัวเป็นๆระยะใกล้ก็ตาม

แต่ที่ผ่านมาจุดนี้คือแสงเทียนเล็กๆที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิดในใจเราทำให้เราสามารถก้าวต่อเห็นหนทางข้างหน้าได้ แต่ในวันที่เราผ่านพ้นไปได้ก็เป็นธรรมดาที่เขานั้นต้องกลับมาใช้ชีวิตเพื่อตัวของเขาเองบ้าง

และเราต้องก้าวต่อไปด้วยขาของตัวเอง การจากลาก็ย่อมมี แม้จะไม่มีการส่องแสงสว่างในใจให้เราเห็นแล้วเพราะเทียนไขก็ต้องมีวันมอดลง มีเช้าย่อมมีกลางคืน

และชีวิตแต่ละคนต้องก้าวต่อไป ทำไมปัญหาที่เราประสบพบเจอเราไม่สามารถที่จะระบายความในใจให้คนใกล้ตัวได้ แต่สามารถให้คนที่เห็นภาพแทนตัวและตัวอักษรได้รับรู้เท่านั้น และขอบคุณเขาคนนั้น ที่ได้เป็นกำลังใจให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อตัวเราเอง ให้เราพ้นสภาพการจมให้เราเงยหน้าโผล่พ้นโคลนตมได้ และเป็นกำลังใจแม้แต่เรื่องเล็กน้อยที่ไม่เกี่ยวข้องกับปัญหาหลักได้ และยินดีที่จะรับฟังคำของเราได้โดยไม่ปริปากบ่น

แม้สภาพเพศรสนิยมต่างกัน แต่เขาก็สามารถรับฟังและเป็นเพื่อนเราได้ เราซึ้งใจมากทำไมใกล้ๆเราไม่มีคนที่รับฟังเราได้เลย เราโดดเดี่ยวเรากลัวการอยู่คนเดียว แต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องอยู่กับตัวเองเหมือนเงาไม่พ้นจากร่างแม้นไปที่แสงสว่างเท่าไหนก็ต้องมีเงาทาทาบ เราจะสู้ต่อไปแม้นจะหมดแสงเทียนที่ส่องนำทางเราแล้ว แต่เรายังมีมือและขาของเราที่เราต้องคลำหาหนทางได้ด้วยตัวเอง

ขอบคุณสมาชิกพันทิปท่านนั้นจริงๆที่ไม่รังเกลียด"เกย์" และขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่เคยให้กำลังใจเราทางหลังไมค์ รวมถึงให้กำลังใจในทุกความเห็นในกระทู้ของเรา