วินัยเริ่มจากครอบครัวและน้ำใจที่ได้รับจากคนที่เราตราเค้าไว้ในใจว่าไม่ดี

กระทู้สนทนา

พอดีเมื่อวานนี้เราพาลูกๆ ไปหอดูดาว Griffith  Observatory ใน L.A.มาค่ะ คนเยอะมากแต่ถือว่าสนุกและคุ้มค่าเพราะเด็กๆ ชอบเรื่อง ดวงดาวอวกาศนอกโลก เดินดูกันจนเหนื่อย ความจริงตั้งใจจะไปส่องดาวหาง Panstarrs แต่ก็อดเพราะว่า หมอกลงจัดและดาวหาง อยู่ในมุมที่ Universal studios บังมิด อดไปค่ะแต่ไหนๆ ก็มาถึงแล้วเลยขอไปส่องดาวกันซักดวงนึงเถอะ

เจ้าหน้าที่บอกว่ามีกล้องดูดาวใหญ่มีคนเข้าแถวเยอะต้องรอเป็นชั่วโมง กับโดมเล็กคนเข้าแถวจะประมาณ 45 นาทีดูดาวพฤหัส เลยเลือกแถวสั้นดีกว่า ... ขึ้นไปบนดาดฟ้า วิวกลางคืนสวยมากๆ เลยค่ะ  หันกลับมาอีกทีสามีเข้าไปต่อแถวเรียบร้อยแล้วพร้อมลูกคนโต ส่วนเรากับลูกคนเล็กก็เดินตามแต่มีคนก่อนหน้าเรา 10 กว่าคนเดินมาต่อแถวสามีเราเรียบร้อยแล้ว  สามีก็กวักมือหยอยๆ  ให้รีบมาเข้าแถวด้วยกัน  แต่เราคิดแล้วไม่ดีแน่  ไม่อยากแทรกคิวคนที่มาก่อนเลยบอกสามีไปว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราต่อแถวเองดีกว่าจะได้สอนลูกด้วย

เราสอนลูกว่าเราไม่ควรไปแทรกคนที่เค้าเข้าแถวก่อนเรา  ถ้าเราเข้าไปแทรกเค้าจากที่เค้าจะต้องรอคิวต่อป๊ากับพี่ปาย  กลับกลายเป็นว่าต้องมารอมี๊กับน้องปาล์มเพิ่มขึ้นมาอีกมันไม่ถูกต้อง  ตามคิวใครมาก่อนก็ควรได้ดูก่อน เราสองคนผิดเองมัวแต่ส่องวิวจนมาช้า ลูกก็เข้าใจค่ะแต่ก็มีเดินไปคุยกับพี่ชายบ้างกับพ่อบ้าง

แถวขยับทีละนิดไปเรื่อยๆ แต่มีคนทนไม่ไหวก็ออกจากแถวไปก่อนจนเหลือกลุ่มคนอาร์เมเนี่ยน 6-7 คนคุยกันโหวกเหวกเสียงดัง หัวเราะกันลั่นไม่มีความเกรงใจคนรอบข้างเราก็แอบไม่ชอบ  คนอาร์เมเนี่ยนเลื่องลือในเรื่องความเห็นแก่ตัว ไม่รู้จักกฎระเบียบ สำหรับคนไทยคือเป็นคนขี้โกง  ร้านอาหารไทยจะโดนบ่อยมากๆ  เราก็เคยโดนนะ  เรื่องการขับรถนึกจะเลี้ยวจะแซง จะตัดหน้าเอาหมด มองหน้าแล้วใช่เลยค่ะ  อาร์เมเนี่ยนแน่ๆ ในเมื่อในใจติดลบเลยไม่ใส่ใจค่ะ ก็คุยกับลูกจนถึงคิวพ่อกับเจ้าตัวโต ต้องมีการขยับฐานกล้องกันใหญ่ ลูกเรา 8 ขวบ ส่องไม่ถึง (จนท ดีมากๆ เลยค่ะ) พอขยับกล้องเสร็จลูกกับพ่อขึ้นไปดู  ดาวพฤหัสกัน

จากนั้นกลุ่มอาร์เมเนี่ยนข้างหน้าก็หันมาถามเรา "คุณๆ  คุณมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ ไปเลยเข้าไปดูต่อเลย"แล้วก็หลีกทางให้เรากับลูกเดินไปหัวแถว ตอนแรกเราก็อึ้งๆ ปากก็ขอบคุณเค้า ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ

  ทำให้เราไม่ต้องอุ้มเจ้าตัวเล็กส่องกล้องค่ะ ตาพ่อเรียงคิวอุ้มลูกได้เลย  หลังจากดูเสร็จ (ดาวพฤหัสดวงน้อยในกล้องสว่างใสเหมือนลุกแก้ว ตื่นเต้นมากๆ)

เรากลับมาคิด คนเราไม่ได้เหมือนกันไปหมด คนมีน้ำใจในกลุ่มคนที่เราคิดว่าเค้าเห็นแก่ตัวยังมี เราเหมาไปหมดคงไม่ได้  เราเชื่อว่า คนกลุ่มนั้นได้ยินที่เราสอนลูกเราค่ะ แต่คงรอจนถึงคิวเค้าจริงๆ เค้าถึงให้เราไปก่อน ซึ้งใจค่ะ

การรอคิวเกือบชั่วโมงในอากาศหนาวๆ แล้วยังคิดถึงคนอื่นทำให้เราคิดไม่ผิดค่ะ ที่ตั้งใจสอนลูกต่อไปรวมถึงการมีน้ำใจต่อคนรอบข้าง ทำตามกฎระเบียบไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น ปลูกฝังเค้าพูดย้ำเตือนกันจนปากเปียกปากแฉะ ก็ต้องทำถือเป็นหน้าที่พ่อแม่และคนในครอบครัวด้วยนะคะ   วันนี้อิ่มใจสุขใจค่ะ

ปล รูปยืมมาจากกูเกิลนะคะ ขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

วิวสวยมากเลยค่ะแบบนี้เลยแต่เราถ่ายไม่ได้แบบนี้