จากที่ได้ยิน ได้ฟังมา บวกกับการคิดเอาเองได้ความว่า  การเจริญสติปัฎฐานมีเป้าหมายที่วิปัสสนา ...  วิปัสสนามีปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์ ...  กายานุปัสสนาเกี่ยวกับกาย น่า

ก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่าถึงผมจะปฏิบัติมานานพอสมควรแต่ก็เป็นแบบ ทำๆหยุดๆ เมื่อก่อนเน้นแต่เรื่องทานกับศีลเป็นหลัก แต่ก็ไม่ได้เคร่งครัดมากแล้วแต่อารมณ์และกิเลศ มาปีนี้ผมลาออกจากงานออฟฟิสแล้วกลับมาอยู่บ้าน

จากที่ผมศึกษาธรรม พระอภิธรรม พระปรมัตถธรรม ในทางเถรวาทนิกายมาพอสมควร แล้วเข้าใจว่า จิตก็คือธรรมชาติอันรู้อารมณ์ ซึ่งก็เป็นสิ่งเดียวกับวิญญาณธาตุ วิญญาณขันธ์ มีความเกิดดับ แปรปรวนเป็นปกติไปตามเหตุปัจจั

ความรู้สึกคือเจตสิก คือเวทนาในเวทนาในสติปัฐฐาน4 2วิธีนี้จึงเป็นวิธีเดียวกัน

ปฏิบัติภาวนามาสุดท้ายก็เห็นแต่ไตรลักษณ์ เมื่อมีทุกข์ทางกายหรือทางใจเกิดขึ้น หรืออารมณ์ความรู้สึกต่างๆ รวมทั้งความรู้สึกที่เป็นสุขด้วย สุดท้ายปลายทางก็ไปจบที่ดับหาย ไม่เห็นมีอะไรเกินไปกว่านี้ แล้วจะยัง

สมมุตินะพี่ ผมภาวนาสัมมาอะระหัง ตลอด 24 ชั่วโมง ทุกวัน แล้วศีล 5 ครบ แต่ไม่ได้นั่งสมาธินะ ไม่ได้นั่งเที่ยวเอาชาญ ส่วนมาก ยืน นั่งนอน จะภาวนาอย่างเดียว จะไม่ค่อยนั่งสมาธิ แล้ว จะเป็นโซดามันได้ไหม ไม่ต้

ผมกลัวว่าถ้านั่งสมาธิอย่างมีครูบาอาจารย์สอน จะเป็นบ้าได้ แต่ถ้าจะเดินเข้า มา เจริญภาวนาเฉยๆ น่าจะไม่เป็นบ้า ถ้าเจริญภาวนายืนเดินนั่งนอน เฉยๆ นิอาจจะไม่เป็นบ้าได้แต่ถ้าไปนั่งสมาธิแบบหลับตาโดยที่ไม่มีคร