อยากดูฉากนี้เร็วๆ ต้องแอบกรี๊ส ทึ้งหมอน จิกเท้าเป็นแน่แท้ ฮุฮิ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตีสองแล้ว ตะเกียงบนโต๊ะถูกดับลง อังศุมาลินพลิกตัวขดหนาวหลับปุ๋ยมือซุกใต้หมอนอยู่
มือโกโบริ ค่อยๆ บรรจงคลี่ดึงผ้าห่มจากปลายเท้าขึ้นมาห่มคลุมตัวให้
อังศุมาลินซึ่งอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกตัวรีบหันมาปัดมือที่กำลังดึงห่มมาที่ตัวเอง โกโบริที่ดึงผ้าห่มผงะชะงัก
“อ้าว ผมเห็นคุณนอนขดคิดว่าคงหนาว เลยจะห่มผ้าให้”
อังศุมาลินปรือตาง่วงๆ งงๆ “คะ”
“ห่มผ้าเสีย อากาศชักเริ่มเย็น”
โกโบริดึงผ้าห่มให้อังศุมาลินขึ้นต่อ จนจรดต้นคอ แล้วยัดซุกปลายลงที่บ่าอังศุมาลินอย่างแน่นหนา
“หลับต่อเถอะ”
โกโบริมองอังศุมาลินที่ง่วงหลับตาลงพริ้มต่อ เลยโน้มไปจะจุมพิตที่หน้าผาก แต่อังศุมาลินรู้สึกตัวเสียก่อนรีบทำเป็นขยับตัว
“งานเสร็จแล้วหรือคะ”
“ยัง...เห็นว่าดึกแล้ว เลยว่าจะนอน พอดีมาเห็นคุณนอนขดอยู่”
โกโบริฉวยโอกาสเอนตัวลงนอนข้างๆ อังศุมาลิน พลางลูบเส้นผมอังศุมาลินเล่นไปมา อังศุมาลินพยายามจะขยับหลบ แต่โกโบริทำไม่รู้ไม่ชี้
“นี่กี่ทุ่มแล้วคะ”
“ไม่รู้สิ แต่คงดึกมากแล้ว”
“งั้นนอนเสียเถอะค่ะ”
“ใช่ ผมก็ว่าอย่างนั้น”
โกโบริทิ้งตัวลงนอนเบียดข้างอังศุมาลิน อ้อมแขนโอบไว้เหนือศีรษะอังศุมาลิน ถอนใจยาวอย่างสบายใจ
“ฟูกคุณอยู่ทางโน้นค่ะ” อังศุมาลินบอก
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่...”
“คุณนอนไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม”
โกโบริใช้นิ้วพันผมอังศุมาลินเล่นไปมา ทำเอาอังศุมาลินฉุนพลิกหันมา
“ฉันไม่ได้ห่วงคุณ แต่ฉันว่าคุณ...”
“ทำไมละ ไม่เห็นเป็นไรนี่ ผมจะนอนที่ฟูกโน้นหรือข้างฟูกนี้ ก็อยู่ใกล้คุณเหมือนกัน”
“แต่ที่นอนคุณอยู่นั่น ไม่ใช่ตรงนี้”
“ฟูกผมไม่มีผ้าห่ม”
อังศุมาลินพยายามข่มอารมณ์ “มีค่ะ ก็..ฉันวางไว้เอง”
โกโบริถามเนือยๆ “ไหนล่ะ”
อังศุมาลินผุดลุกขึ้นนั่ง พลางสะบัดตัวออกจากผ้าห่มแล้วลุก เดินอ้อมฉากไป
โกโบริมองตาม ยิ้มๆ
อังศุมาลินทำหน้ามีชัย ที่เห็นปลายฟูกฝั่งโกโบริมีผ้าห่มวางอยู่จริงๆ อังศุมาลินรีบหยิบคว้าผ้าห่มที่พับอยู่ปลายฟูกขึ้นมาสะบัดให้เห็น
“นี่ไงคะผ้าห่ม เห็นมั้ย...คุณมานอนนี่ได้แล้ว”
โกโบริลุก แล้วยกฉากที่กั้นกลางออกไปให้พ้น เหมือนทำเพื่อมองดูอังศุมาลิน
“ออ มีจริงด้วย”
อังศุมาลินพูดแกมขู่ “คราวนี้นอนได้แล้วนะ”
โกโบริตวัดคว้าตัวอังศุมาลินที่จะเดินหนีกลับไปจนเสียหลักล้มลงบนที่นอนของตน ในอ้อมอกตนพอดี
“ใช่ นอนได้แล้ว”
“ปล่อยค่ะ ฉันจะไปนอนทางโน้น”
“ก็คุณมานี่เอง ช่วยไม่ได้ ทีผมไปขอแทรกนอนด้วยนิดเดียวยังว่า ตรงนี้คุณจะนอนให้เต็มฟูกไปเลยก็ไม่มีใครว่า เพราะผมใจดี และผมขอที่แค่นิดเดียว คุณก็นอนไป”
โกโบริโอบรัดอังศุมาลินไว้เบาๆ อังศุมาลินพยายามดิ้นไปมาแต่ไม่เป็นผล โกโบริหลับตาลง กระซิบบอกเบาๆ “หลับได้แล้ว”
โกโบริขยับเหยียดท่อนแขนสอดรองศีรษะแทนหมอนหนุนให้อังศุมาลิน แล้วขยับตัวให้อังศุมาลินเหยียดนอนได้สบาย อังศุมาลินพลิกหันหลังให้
โกโบริถอนใจดัง กระซิบขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมรักคุณ ฮิเดโกะ”
อังศุมาลินิ่งเงียบ นอนตัวแข็งไม่ขยับ จนโกโบริดูเหมือนจะหลับสนิทไปแล้วอย่างรวดเร็ว
ครู่ต่อมาอังศุมาลินค่อยๆ ยกศีรษะแล้วพลิกขยับตัวจะลุก แต่ทันใดแขนที่สอดรองเป็นหมอนให้ก็พับงอกันไว้ไม่ให้ลุก ใช้อีกแขนหนึ่งรวบดึงให้เข้ามาชิดตัวยิ่งขึ้น
โกโบริพูดอาการง่วงๆ “พวกทหารรู้สึกตัวเร็วกันทั้งนั้นละคุณ อย่าหนีไปไหนเลย”
อังศุมาลิถอนใจเงียบๆ ตะแคงหันหนี แต่ยังนอนหนุนแขนโกโบริ ก่อนจะหลับไปในที่สุด 
(คู่กรรม) ฟินกับฉากนี้ ไม่ต่างกับที่ศาลาหน้าบ้าน (Spoil)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้