ความฝัน

ทุกคนคงเคยคิดเรื่องความฝัน และสำหรับคนที่ใช้ชีวิตทุกวันอย่างไม่มีความสุขคงจะมองหาความฝันเป็นพิเศษ แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าฝันของเรามันเป็นของเราจริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่สิ่งแวดล้อมสร้างขึ้นให้กับตัวเรา แน่นอนว่าความฝันคงไม่ใช่แค่เรื่องที่อยากจะเป็น แต่รวมถึงสิ่งที่อยากจะทำ อยากจะัมีด้วย แต่เราเกิดมาเราก็ได้ซึมซับสภาพแวดล้อมไปในตัวด้วยแล้ว ถ้าเราเกิดในยุคที่ไม่มีรถ เราจะอยากมีรถไหม? ถ้าเราเกิดในป่า เราจะอยากเป็นนักบินได้ไหม? สุดท้ายความฝัีนก็ต้องมาจากสิ่งที่เรารับ เราเรียนรู้เข้าไป แล้วถ้าเกิดสิ่งที่เรารับหรือเรียนรู้ไป เป็นแค่แง่มุมหนึ่งของสิ่งนั้นๆละ สังคมสร้างมุมมองกับสิ่งนั้นๆให้กับเราละ ถ้าเราเปลี่ยนจุดยืนไปอยู่ในอีกสังคมๆหนึ่ง เราจะได้รับรู้สิ่งที่ต่างออกไปละ แล้วสิ่งที่เรายังไม่ได้รับรู้ จะเป็นความฝันของเราได้ไหม? แล้วฝันที่ทำให้เรารู้สึกดีได้ เรามั่นใจได้อย่างไรว่ามันจะคงอยู่ตลอดไป อาจเป็นสุขชั่วคราว ความตื่นตาตื่นใจชั่ววูบ แล้วถ้าความรู้สึกของเรามันไม่ชัดเจนละ ตัวรับรู้ประมวลผลความรู้สึกออกมาเป็นความคิดเป็นคำตอบมันทำงานได้ไม่ดีพอให้เราสามารถตัดสินใจอะไรได้ละ แล้วความฝันก็เป็นสิ่งที่เรายังไม่ได้ลิ้มรสกับความเป็นจริง ในเืมื่อเป็นเช่นนั้น ในเมื่อเราไม่เคยสัมผัสมัน ไม่เคยสร้างฝันให้เป็นความจริงขึ้นมา ความรู้สึกที่เรามีต่อความเป็นจริงก็ยังไม่มี แล้วเราจะรู้ได้่อย่างไรว่าเราต้องการสิ่งๆนั้นจริงๆ อาจเป็นแค่กระแสความอยากในตัว อยากตามเทรน อยากชนะ อยากได้อยากมี พอมีแล้วก็ไม่ได้มีความสุขใดๆกับมัน ถ้าเราต้องมีประสบการณ์ระดับหนึ่งเพื่อที่จะมีความฝันที่แน่ชัดแล้ว ในระดับไหนถึงเรียกว่าเพียงพอ หรือว่าไม่มีคำว่าเพียงพอ หรือว่า ความฝันเราจำเป็นจะต้องเปลี่ยนแปลงตามอายุ ตามสิ่งแวดล้อม ตามประสบการณ์ไปเรื่อยๆ แน่ใจได้ยังไงว่าเส้นทางที่เราเดินอยู่ทุกวันนี้ เมื่อเดินไปแล้วจะไม่เปลี่ยนเส้นทาง เมื่อไปผิดทางแล้วจะมีทางให้ยูเทิร์นกลับ  .. .

ปล. ไม่ได้ต้องการคำตอบที่แน่ชัดแต่อย่างไร แต่ละคนคงมีความคิดและคำตอบที่ต่างออกไป เพียงอยากแชร์แง่มุมหนึ่งเกี่ยวกับจุดมุ่งหมายของชีวิตเท่านั้น