ความหลากหลายทางเพศสมัยนี้กับสมัยก่อนของไทยต่างกันอย่างไร?

  ความหลากหลายทางเพศ ทั้งในแง่รสนิยมทางเพศ (sexual orientation) และอัตลักษณ์ทางเพศ (gender identity) เป็นประเด็นที่สังคมในหลากหลายประเทศให้การยอมรับมากขึ้นเมื่อเทียบกับในอดีต

 

  ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือในปี 2019 มี 28 ประเทศที่กำหนดให้การแต่งงานระหว่างเพศเดียวกันถูกกฎหมาย ขณะที่ประเทศไทยที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่เป็นมิตรกับเพศหลากหลาย ก็มีการถกประเด็นพูดคุยเรื่องการผลักดันให้มีการแก้ข้อกฎหมายให้รองรับคู่สมรสที่เป็นเพศเดียวกัน เรียกได้ว่า เราอาจจะเห็นสิ่งที่เป็นรูปธรรมในการแสดงออกว่าประเทศไทยนั้นเป็นประเทศที่ยอมรับความแตกต่างหลากหลายทางเพศอย่างแท้จริงในอีกไม่นาน

 

   อย่างไรก็ตาม แม้สังคมอาจรับรู้ถึงการมีตัวตนของพวกเขา แต่นั่นไม่ได้ถึงพวกเขาจะได้รับการยอมรับ เพราะแนวคิดที่ผูกโยงอัตลักษณ์ทางเพศและอาการป่วยทางจิตเวช ยังคงเป็นความคิดกระแสหลักของสังคมในช่วงยุค 2500 ทำให้ภาพรวมของเกย์ จึงไม่ต่างกับกลุ่มคนที่สังคมเรียกว่ากะเทย โดยผู้คนยังคงมองกลุ่มคนรักร่วมเพศแตกนี้ต่างจากผู้คนทั่วไป ตลอดจนแสดงออกถึงความเกลียดชังและตีตราคนเหล่านี้ด้วย

  อย่างในสื่อสิ่งพิมพ์ของไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือพิมพ์ในช่วงเวลานั้น ได้ใช้คำว่า ‘เกย์’ ในการกล่าวถึงกลุ่มคนที่ค้าบริการทางเพศ จากกรณีคดีฆาตกรรมดาร์เรล เบอร์ริแกน (Darrell Berrigan) บรรณาธิการหนังสือพิมพ์บางกอกเวิลด์ ซึ่งตำรวจได้มุ่งเน้นไปที่ประเด็นเกี่ยวกับการค้าบริการทางเพศ สื่อหลายแห่งจึงประโคมข่าวและนำเสนอนิยามของคำว่าเกย์ออกมาในเชิงลบ จึงทำให้การเป็นเกย์จะยังคงถูกปกปิดและอยู่ในมุมลับของสังคมต่อไป

ส่วนต่างชาตินั้นในอดีต เคย มี ศาสตราจารย์ คนหนึ่งกล่าวไว้ว่า

" ถ้ามีการสอนประวัติศาสตร์ LGBT มากขึ้นในโรงเรียนในอังกฤษ ก็ควรจะมีการรวบรวมเหตุการณ์สำคัญ ๆ เช่นที่มีการแก้ไขกฎหมายและเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คน "

เหตุการณ์เหล่านั้นรวมถึง รายงานวอลเฟินเดน (Wolfenden Report) ปี 1957 ซึ่งมีการแนะนำให้ยกเลิกการเอาผิดการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างคนเพศเดียวกัน และไม่ควรเห็นว่าการรักเพศเดียวกันเป็นโรค หรือพระราชบัญญัติความผิดทางเพศปี 1967 เมื่อมีการยกเลิกเอาผิดการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างคนเพศเดียวกันในอังกฤษ นั้นเอง