ผมรักคุณนะ แต่ชีวิตจริงไม่เป็นดั่งในละคร

เธอ...ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ แม่ทิ้งให้อยู่กับญาติตั้งแต่เด็ก เคยอยู่วงการยาเสพติด เคยมีคนเลี้ยง เรียนไม่จบปริญญาตรี ปัจจุบันทำงานกลางคืน

ผม...เป็นทายาทธุรกิจหลักหลายร้อยล้าน จบโรงเรียนเอกชนชั้นนำ มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ ครอบครัวคนจีน มีหน้ามีตาทางสังคม
ผมอายุ สาบสิบต้น ๆ
เธออายุ ยี่สิบกลาง ๆ

ผมรู้จักกับเธอหลังจากที่ผมเลิกกับแฟน แล้วได้ไปเที่ยวสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง ตอนแรกก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่กะจีบเพื่อหวังจะนอนด้วยแค่นั้น
แน่นอนว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ พอยิ่งได้คุย ได้รู้จัก ยิ่งรู้สึกได้ถึงแง่คิด และแนวความคิดของเธอ ก็รู้สึกถึงทรรศนคติของเธอ ความผูกพันเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ
จนใช้คำว่าเราคบกัน ตลอดเวลาที่คบกันผมกับรู้สึกอบอุ่นใจ สบายใจ และผูกพันอย่างประหลาดจนรู้สึกว่าผมรักเธอ

ช่วงเวลาที่คบกันผมไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวของผมเลย เธอคิดว่าผมเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาที่มีรายได้สูงหน่อย
บ้านผมมีรถ 7 คัน ตั้งแต่หลักสิบล้าน แต่ผมเลือกที่จะขับรถรุ่นที่สามารถขอภาษีคืนได้ 100,000 มาเจอเธอทุกครั้ง
ครั้งนึงเธอเคยเข้าโรงพยาบาล เนื่องด้วยอาชีพของเธอที่ต้องทานเหล้าเป็นประจำ หมดค่ารักษาพยาบาลไปหลักครึ่งแสน
ผมบอกไปว่ารูดบัตรไปก่อนแล้วค่อยผ่อนจ่ายเอา ซึ่งเธอก็ยืนยันว่าจะหาเงินมาคืนให้ และเงินก้อนนั้นผมก็ยังเก็บไว้คืนเธอเป็นอย่างดี

เรามีอะไรหลายอย่างที่เข้าใจกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ผมอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอ แต่เมื่อมองความเป็นจริงแล้วผมก็คิดได้ว่า




ผมจะพาเธอไปเจอพ่อแม่ยังไง จะบอกกับท่านยังไงว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน
ซึ่งผมเป็นลูกคนโต ท่านคาดหวังว่าจะมีคู่ครองที่ช่วยดูแลกิจการได้ ในจุดนี้ผมก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะมาช่วยผมดูแลกิจการได้

ถ้าจัดงานแต่ง ประธานคงต้องระดับนายทหาร / ตำรวจชั้นสูง หรือรัฐมนตรี ผมจะบอกคนอื่นได้ไงว่าเจอเธอที่ไหน พบรักกันได้ไง พื้นเพเป็นอย่างไร
แล้วยิ่งแขกในงานจะมีใครรู้จักเธอไหม

ผมจะแนะนำตัวเธอเวลาเจอลูกค้า เจอญาติผู้ใหญ่ เจอเพื่อน ๆ อย่างไร

สุดท้ายเมื่อมองโลกแห่งความเป็นจริง ความรักอย่างเดียวคงไม่สามารถทำให้เราอยู่ด้วยกันได้สินะ

ผมคงต้องหาทางจากเธอไปอย่างโหดร้าย ให้เธอเกลียดผม หรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะไม่เหลือเยื่อใยต่อกัน
แต่ความหวังดี เป็นห่วง ห่วงใย ผมยังมีให้เธอเสมอ ยังอยากเห็นเธอเดินไปบนเส้นทางที่ดี


สุดท้ายผมก็ยังยืนยันอยู่ว่า  "ผมรักคุณนะ"