ไม่ทราบว่าผมเรียกถูกรึเปล่านะครับ เกี่ยวกับภาพในความคิดที่ไม่ได้เกิดขึ้นตอนฝัน แต่รายละเอียดก็จะคงอยู่ทุกครั้งที่นึกถึง จริงๆ เกิดขึ้นมานานแล้วครับตั้งแต่ตอนอายุประมาณ 21-22 ก็สิบกว่าปีแล้วครับ ตอนนั้นเป็นวัยรุ่น มีความรักครั้งแรก มีแฟน รักกันอย่างที่หวังจะอยู่กันไปจนแก่เฒ่า (ที่สุดก็เลิกกันนะครับ ด้วยเหตุผลทางบ้าน) ได้รู้จักความสุขทุกอย่างที่คนธรรมดาจะมีได้ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แฟนในตอนนั้นก็มีพร้อมทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ แต่อยู่ๆ ผมก็พูดกับแฟน ณ ตอนนั้นประมาณนี้ครับ
จขก: นี่ๆ ตัวเอง เรานึกถึงสถานที่แห่งนึงแหละ คิดว่าเราชอบ อยู่แล้วคงมีความสุข
แฟน: เป็นยังไงล่ะ
จขก: มันเหมือนที่โล่งๆ กว้างๆ ไม่สว่างมาก ไม่มืด ไม่หนาว ไม่ร้อน นิ่งๆ เหมือนไม่มีกาลเวลา
แฟน: แล้วมีใครบ้างอ่ะ
จขก: เหมือนไม่มีใครเลย ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ ไม่มีอะไรเลย
แฟน: แล้วเราล่ะ เราอยู่ไหน (ทำเหมือนงอนๆ โกรธๆ)
จขก: เอ่อ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่อะไรเลยจริงๆ
จากตอนนั้นผมก็นึกถึง ภาพในความคิดนั้นเป็นพักๆ รู้สึกว่าถ้ามีความเครียดหรือสับสน ก็จะนึกถึงภาพนั้น ผมจะลองบรรยายดู
"รู้สึกว่าไม่ใช่ที่ๆ มืดสนิท แต่ไม่ได้สว่าง ขอบเขตไม่รู้ได้ เหมือนไม่ใช่โลกนี้ ไม่มีวัตถุ ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ เหมือนไม่มีอากาศ เหมือนกาลเวลาหยุดนิ่ง ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่เศร้า ไม่คิดถึงใคร ไม่ห่วง ไม่อยากทำอะไร ความรู้สึกคงคล้ายๆ ฝังตัวอยู่ในผิวดวงจันทร์แล้วมองออกไป เพียงแต่มองไปแล้วจะไม่เห็นเป็นดวงดาว"
งงนิดๆ ครับ ว่าภาพความคิดแบบนี้ ไม่น่าเกิดตอนที่มีความสุขจากรสสัมผัสทุกอย่างเต็มที่ เหมือนผุดขึ้นมาตอนมีความสุข ให้ครุ่นคิด ให้คนรักงอนซะเฉยๆ อันนี้ก็โยงไปถึงกระทู้ก่อนหน้า ที่บอกว่าความเชื่อของแฟนปัจจุบัน "เชื่อว่าจะมีโลกใหม่ จะมีชีวิตนิรันดร์ มีญาติพร้อมหน้าพร้อมตา รื่นเริงด้วย อาหารเครื่องดื่ม ตลอดกาล" ซึ่งผมบอกไปว่าไม่ใช่นิสัย ตอนนี้ผมคิดว่าภาพนั้นคงเกี่ยวข้องกับความ "สันโดษ" (แต่ผมใช้ชีวิตในสังคมได้ปกตินะครับ อาชีพต้องพบปะคนมากมายตลอดเวลา)
แต่จากนี้ไปคงจะไม่ยึดเอาภาพนี้ไว้นึกถึงตอนเครียดหรือว้าวุ่นใจ เพราะต้องพิจารณาตัวเองมากกว่า อันนั้นเหมือนสถานที่ห่างไกล ที่ไหนไม่รู้ จิตใจผมคงสร้างขึ้นเอง แต่มาเล่าเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่คิดว่าแปลกสำหรับวัยรุ่นครับ
ใครเคยมีนิมิตแบบนี้สมัยเป็นวัยรุ่นบ้างครับ
จขก: นี่ๆ ตัวเอง เรานึกถึงสถานที่แห่งนึงแหละ คิดว่าเราชอบ อยู่แล้วคงมีความสุข
แฟน: เป็นยังไงล่ะ
จขก: มันเหมือนที่โล่งๆ กว้างๆ ไม่สว่างมาก ไม่มืด ไม่หนาว ไม่ร้อน นิ่งๆ เหมือนไม่มีกาลเวลา
แฟน: แล้วมีใครบ้างอ่ะ
จขก: เหมือนไม่มีใครเลย ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ ไม่มีอะไรเลย
แฟน: แล้วเราล่ะ เราอยู่ไหน (ทำเหมือนงอนๆ โกรธๆ)
จขก: เอ่อ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันไม่อะไรเลยจริงๆ
จากตอนนั้นผมก็นึกถึง ภาพในความคิดนั้นเป็นพักๆ รู้สึกว่าถ้ามีความเครียดหรือสับสน ก็จะนึกถึงภาพนั้น ผมจะลองบรรยายดู
"รู้สึกว่าไม่ใช่ที่ๆ มืดสนิท แต่ไม่ได้สว่าง ขอบเขตไม่รู้ได้ เหมือนไม่ใช่โลกนี้ ไม่มีวัตถุ ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ เหมือนไม่มีอากาศ เหมือนกาลเวลาหยุดนิ่ง ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่เศร้า ไม่คิดถึงใคร ไม่ห่วง ไม่อยากทำอะไร ความรู้สึกคงคล้ายๆ ฝังตัวอยู่ในผิวดวงจันทร์แล้วมองออกไป เพียงแต่มองไปแล้วจะไม่เห็นเป็นดวงดาว"
งงนิดๆ ครับ ว่าภาพความคิดแบบนี้ ไม่น่าเกิดตอนที่มีความสุขจากรสสัมผัสทุกอย่างเต็มที่ เหมือนผุดขึ้นมาตอนมีความสุข ให้ครุ่นคิด ให้คนรักงอนซะเฉยๆ อันนี้ก็โยงไปถึงกระทู้ก่อนหน้า ที่บอกว่าความเชื่อของแฟนปัจจุบัน "เชื่อว่าจะมีโลกใหม่ จะมีชีวิตนิรันดร์ มีญาติพร้อมหน้าพร้อมตา รื่นเริงด้วย อาหารเครื่องดื่ม ตลอดกาล" ซึ่งผมบอกไปว่าไม่ใช่นิสัย ตอนนี้ผมคิดว่าภาพนั้นคงเกี่ยวข้องกับความ "สันโดษ" (แต่ผมใช้ชีวิตในสังคมได้ปกตินะครับ อาชีพต้องพบปะคนมากมายตลอดเวลา)
แต่จากนี้ไปคงจะไม่ยึดเอาภาพนี้ไว้นึกถึงตอนเครียดหรือว้าวุ่นใจ เพราะต้องพิจารณาตัวเองมากกว่า อันนั้นเหมือนสถานที่ห่างไกล ที่ไหนไม่รู้ จิตใจผมคงสร้างขึ้นเอง แต่มาเล่าเพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่คิดว่าแปลกสำหรับวัยรุ่นครับ