ผมมีปัญหาทางภาวะจิตใจจริงๆ หรือว่าแค่เครียด หรืออย่างไรกันแน่ครับ

เมื่อสองวันก่อนผมตั้งกระทู้ ชื่อว่า ผมไม่ค่อยเชื่อมั่นในคนอื่น แม้แต่ครอบครัวตัวเอง เวลามีทุกข์แล้วหาที่พึ่งทางใจยากเหลือเกิน รู้สึกท้อแท้มากครับ http://pantip.com/topic/30202911

จากคำตอบในกระทู้ดังกล่าว ทำให้ผมได้คิดอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น (แต่ปัญหาผมก็ถูกต่อยอดขึ้นไปด้วย) เนื้อความสรุปจากกระทู้เก่าดังต่อไปนี้ (แต่ถ้าอ่านกระทู้เก่าไปแล้วก็ข้ามไปได้เลยนะครับ)

1. พ่อแม่เลิกกันตอนผมเด็ก ผมอยู่กับครอบครัวแม่ (ที่ผู้หญิงเยอะ) ซึ่งฐานะครอบครัวแม่ดี = ผมขาดความอบอุ่น การดูแล เอาใจใส่ ปกป้อง ฯลฯ จากบุคคลผู้เป็นเพศชาย

2. พอผมเรียนมัธยม ครอบครัวล้มละลาย หนี้สินรุงรัง = ผมเห็นความล้มเหลว รู้สึกฝังใจเลวร้ายกับการอยู่กับครอบครัว ไม่มั่นคงเมื่ออยู่กับครอบครัว ไม่มั่นใจในครอบครัว รู้สึกว่าครอบครัวไม่ Reliable อีกต่อไป ยิ่งครอบครัวเป็นผู้หญิงแล้ว ยิ่งทำให้ผมอคติและฝังใจกับผู้หญิงไปด้วย

3. ผมเป็นความหวังใหม่และเป็นว่าที่ผู้นำครอบครัวใหม่ทันที (จากการพร่ำบอก ว่าต้องใช้หนี้นะ ต้องสร้างฐานะใหม่นะ เป็นความหวังเดียวของครอบครัว อย่าทำให้ผิดหวังล่ะ ฯลฯ ที่กรอกหูผมทุกๆวันตั้งแต่เล็กยันโต ) = ทำให้ผมรู้สึกกดดันมาก ไม่คิดว่าครอบครัวจะเป็นที่พึ่งพาที่ดีอีกต่อไป คิดว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการอยู่กับครอบครัวและผู้หญิง

ข้อ 1 + 2 + 3 = ความที่ไม่เชื่อมั่นในครอบครัวอยู่แล้ว ถูกถ่ายทอดไปสู่สังคมภายนอก ผมไม่เชื่อมั่นใคร(โดยเฉพาะผู้หญิง เพราะครอบครัวผู้หญิงเนี่ยแหละ ทำผมเขว) ยึดตัวเองเป็นหลัก ดื้อ ทะนงมากในบางเหตุการณ์ ไม่เชื่อมั่นในใครเลย เหล่านี้ถูกปลูกฝังอยู่ในตัวผมอย่างค่อยเป็นค่อยไปตั้งแต่เล็กยันโต

4. ผมมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชาย ปัญหาข้อ 1 2 3 เลยทำให้ผมรู้สึกว่าเพื่อนสนิทกลุ่มนี้คือมนุษย์กลุ่มเดียวบนโลกที่ผมจะเชื่อมั่นและเชื่อใจ เวลาเสียใจ ผิดหวัง ท้อแท้ เพื่อนกลุ่มนี้เท่านั้นที่จะปลอบโยนผมได้ (เนื่องจากเขาเป็นผู้ชายและใกล้ชิดผมมาตลอด)

ด้วยประการดังกล่าว ผมจึงตีตนไปก่อนไข้ว่าถ้าเหล่าเพื่อนสนิทดังกล่าว(ที่มั่นทางใจแหล่งสุดท้าย)ไม่สามารถเป็นที่พึ่งทางใจให้ผมได้อีกต่อไป แล้วผมจะมั่นใจใครบนโลกได้อีก ผมคงจะต้องเก็บปัญหาไว้คนเดียว ไม่ต่างจากคนที่อกกำลังจะแตก ปรึกษาใครไม่ได้ เพราะไม่เชื่อใจใคร




>>> ผมจึงตั้งกระทู้แรก เพื่อขอความเห็นว่าผมเป็นโรคทางจิตหรือเปล่า ควรทำอย่างไรเพื่อให้มีทัศนคติที่ดีขึ้น คำตอบที่ได้ส่วนใหญ่คือ อย่ายึดติดกับเพื่อน อย่านำตนไปผูกติดกับสิ่งใด อย่าคาดหวังสิ่งใด ให้อยู่กับตัวเองดีที่สุด และหาธรรมะหรือศาสนา

คำแนะนำก็ดีครับ แต่พอนำมารวมเข้าด้วยกันแล้วหดหู่หนักเข้าไปอีก (ผมคิดสวนทาง)

แรกๆผมคิดได้ว่า ไม่ควรยึดติดและคาดหวังกับเพื่อนจนเกินไป และเพื่อนก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลา แต่พอผมคิดได้เช่นนั้น มันกลับทำให้ผมยิ่งเครียดว่า ถ้าไม่ต้องยึดติดกับสิ่งใด แล้วมีชีวิตอยู่ไปเพื่อใคร เป้าหมายอยู่ไหน ทำไปเพื่อใคร อยู่ให้ใครรัก หรือว่ารักใคร หรือว่าเกิดมาเพื่อทำงาน อยู่คนเดียว ตายคนเดียว(ผมเลยมาตั้งกระทู้นี้ต่อ)

ยิ่งกลายเป็นกลัวการมีชีวิต กลัวไม่มีความสุขกับ 50 ปีข้างหน้า หวังครอบครัวก็ไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากพึ่ง ไม่อยากอยู่ด้วย และไม่อยากหวังเพื่อนมาก แล้วเป็นเกย์ก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่ไม่ได้ด้วย สรุปแล้วเหลืออะไรให้พักพิง แก่แล้วอยู่กับใคร ตายกับใคร มองเห็นแต่ว่าทำงานงกๆๆๆ ยิ่งขาด Motivation เกิดคนเดียว อยู่คนเดียว ตายคนเดียวจริงๆ

พอลองดูชีวิตคนที่ลำบากกว่า ด้อยโอกาสกว่า ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้น ซ้ำร้ายกลับรู้สึกว่า ชีวิตคนเรามันช่างเวียนว่ายตายเกิดเสียจริง ยิ่งเห็นยิ่งหดหู่ รู้สึกว่าชีวิตคนมันโหดร้าย เกิดมาเพื่อใช้กรรมโดยแท้ กลายเป็นยิ่งทำให้ผมไม่อยากมีชีวิตต่อเข้าไปอีก (หนักลงเรื่อยๆ)

จากเดิมที่อยากตายอยู่แล้ว พอคิดอย่างนี้แล้วยิ่งอยากตายหนักเข้าไปอีก

สรุปว่าผมกลับเอาคำแนะนำดีๆ(และน่าจะได้ผลกับคนปกติ) ไปแปลงให้มันน่ากลัวได้อีก คิดสวนทางสุดๆ

ความคิดสวนทางกับคนปกติ คิดในแง่ลบได้ขนาดผมเนี่ย ถือผมมีปัญหาทางจิตจริงๆ สารเคมีในสมองผิดพลาด หรือว่าหลักความคิดพิกลพิการ คิดมากไป จิตสำนึกมีปัญหา หรืออย่างไรกันครับ

ผมขอคำแนะนำด้วยครับ