วันนี้โรงเรียนลูกชายมีกิจกรรม
แต่คนเป็นพ่อกลับนอนเฉย ตื่นสาย ไม่เรียกก็ไมุ่ลุก
ทั้งๆที่บอกล่วงหน้ามากว่าอาทิตย์และเตือนความจำมาทุกวัน
มีงานโรงเรียนทีไรทุกครั้งก็มีแต่แม่ ที่ตื่นแต่เช้ามาเตรียมตัวให้ลูก
กุลีกุจอ รีดผ้า อาหารหาร แต่งตัว อยู่คนเดียว ตนเป็นพ่อจะนอน ทำไม่รู้ไม่ชี้
ลูกสอบวันไหน ปิดเทอมวันไหน ไม่เคยรับรู้ไม่เคยสน ไม่เคยถาม
พอเราบอก ก็เหมือนรับทราบส่งๆไป แต่ก็จำไม่เคยได้
พอเช้าวันแรกที่ลูกปิดเทอม พ่อกลับงงสงสัยว่าทำไมวันนี้ลูกไม่ไปโรงเรียน
ทั้งๆที่เราก็บอกไปหลายครั้งก่อนหน้านี้ว่าโรงเรียนจะปิดเทอมวันที่เท่าไหร่
พอเราตอบ พ่อก็จะแก้ตัวเขินๆว่า ลืม จำไม่ได้ คุ้นๆอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้มีเรื่องแต่เรื่องงานต้องคิดต้องใช้สมองมาก งานเยอะ
ต่างดับเรื่องงานทำไมพ่อจะจำได้ดีว่าเช้านี้มีงานอะไรต้องทำต้องสะสาง
วันนี้มีนัดลูกค้าคนนี้เวลานี้ คนนั้นเวลานั้น
วันนี้ต้องตื่นเร็วไปแต่เช้าพ่อต้องรีบไปสั่งงานลูกน้อง
พ่อจะตื่นแต่เช้าได้โดยที่ไม่ต้องมีใครปลุก ถ้าเป็นเรื่องงาน
เป็นห่วงลูกน้อง ไม่ได้ไปคุมงานลูกน้องจะทำงานไม่ได้ เดี๋ยวงานเสีย
เผื่อลูกน้องอยากเบิกเงินพาลูกพาเมียไปเที่ยวบ้าง
แล้วถ้าพ่อไม่ไปเนี่ยมันจะเอาเงินที่ไหน พ่อว่าจะหยุดสักสองสามวันให้มันพาครอบครัวมันไปเที่ยวตจว.
ฟังแล้วซึ้ง....
แต่เรื่องไปกิจกรรมโรงเรียนลูกพ่อก้จะมีทีท่าปฎิเสธไว้ก่อนเลย ว่าเหมือนจะมีงาน จะไปได้หรือเปล่า กลัวจะไปไม่ได้
แม่ไปเองคนเดียวไม่ได้เหรอ
จนเบื่อกับการกระทำของพ่อแบบนี้ มันบ่อยเกินจนเซ็ง
มีแต่วันพ่อเท่านั้นที่พ่อไปได้ แต่ก็เหมือนต้องไปแบบโดนบังคับ พ่อไปแบบจำใจเพราะกลัวแม่โกรธ
คือเข้าใจนะว่าบางครั้งมีงานด่วนจริงๆ และเราก็ไปงานลูกคนเดียวก็ได้
ขนาดบอกก่อน จองวันล่วงหน้าไว้เป็นเดือน พ่อก็ทำไม่ได้
ลูกชนะเลิศระบายสี ได้เกียรติบัตรเรียนดี ก็อยากให้พ่อแม่มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน
แต่คราวนี้kuจะไม่ง้อแล้ว ไม่ไปคือไม่ไป นอนตายเป็นซากศพอยู่บนเตียงนั่นแหละ
ไม่มีการปลุก ไม่มีการเรียก ไม่มีจิตสำนึกเลยแม้สักนิด
วันไหนตายhongตายhar ก็เรียกลูกน้องมาทำศพซะ
อยากรู้เหมือนกันว่า เจ้านายตายไป ลูกน้องจะทำบุญไปให้กินหรือเปล่า
ดี kuจะได้ไปหาพ่อของลูกเอาข้างหน้า พอเหอะ พอแล้ว kuเลิกแคร์
ลูกตัวเองกับลูกน้อง และลูกค้า สำหรับคนเป็นพ่ออะไรสำคัญกว่ากัน
แต่คนเป็นพ่อกลับนอนเฉย ตื่นสาย ไม่เรียกก็ไมุ่ลุก
ทั้งๆที่บอกล่วงหน้ามากว่าอาทิตย์และเตือนความจำมาทุกวัน
มีงานโรงเรียนทีไรทุกครั้งก็มีแต่แม่ ที่ตื่นแต่เช้ามาเตรียมตัวให้ลูก
กุลีกุจอ รีดผ้า อาหารหาร แต่งตัว อยู่คนเดียว ตนเป็นพ่อจะนอน ทำไม่รู้ไม่ชี้
ลูกสอบวันไหน ปิดเทอมวันไหน ไม่เคยรับรู้ไม่เคยสน ไม่เคยถาม
พอเราบอก ก็เหมือนรับทราบส่งๆไป แต่ก็จำไม่เคยได้
พอเช้าวันแรกที่ลูกปิดเทอม พ่อกลับงงสงสัยว่าทำไมวันนี้ลูกไม่ไปโรงเรียน
ทั้งๆที่เราก็บอกไปหลายครั้งก่อนหน้านี้ว่าโรงเรียนจะปิดเทอมวันที่เท่าไหร่
พอเราตอบ พ่อก็จะแก้ตัวเขินๆว่า ลืม จำไม่ได้ คุ้นๆอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้มีเรื่องแต่เรื่องงานต้องคิดต้องใช้สมองมาก งานเยอะ
ต่างดับเรื่องงานทำไมพ่อจะจำได้ดีว่าเช้านี้มีงานอะไรต้องทำต้องสะสาง
วันนี้มีนัดลูกค้าคนนี้เวลานี้ คนนั้นเวลานั้น
วันนี้ต้องตื่นเร็วไปแต่เช้าพ่อต้องรีบไปสั่งงานลูกน้อง
พ่อจะตื่นแต่เช้าได้โดยที่ไม่ต้องมีใครปลุก ถ้าเป็นเรื่องงาน
เป็นห่วงลูกน้อง ไม่ได้ไปคุมงานลูกน้องจะทำงานไม่ได้ เดี๋ยวงานเสีย
เผื่อลูกน้องอยากเบิกเงินพาลูกพาเมียไปเที่ยวบ้าง
แล้วถ้าพ่อไม่ไปเนี่ยมันจะเอาเงินที่ไหน พ่อว่าจะหยุดสักสองสามวันให้มันพาครอบครัวมันไปเที่ยวตจว.
ฟังแล้วซึ้ง....
แต่เรื่องไปกิจกรรมโรงเรียนลูกพ่อก้จะมีทีท่าปฎิเสธไว้ก่อนเลย ว่าเหมือนจะมีงาน จะไปได้หรือเปล่า กลัวจะไปไม่ได้
แม่ไปเองคนเดียวไม่ได้เหรอ
จนเบื่อกับการกระทำของพ่อแบบนี้ มันบ่อยเกินจนเซ็ง
มีแต่วันพ่อเท่านั้นที่พ่อไปได้ แต่ก็เหมือนต้องไปแบบโดนบังคับ พ่อไปแบบจำใจเพราะกลัวแม่โกรธ
คือเข้าใจนะว่าบางครั้งมีงานด่วนจริงๆ และเราก็ไปงานลูกคนเดียวก็ได้
ขนาดบอกก่อน จองวันล่วงหน้าไว้เป็นเดือน พ่อก็ทำไม่ได้
ลูกชนะเลิศระบายสี ได้เกียรติบัตรเรียนดี ก็อยากให้พ่อแม่มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน
แต่คราวนี้kuจะไม่ง้อแล้ว ไม่ไปคือไม่ไป นอนตายเป็นซากศพอยู่บนเตียงนั่นแหละ
ไม่มีการปลุก ไม่มีการเรียก ไม่มีจิตสำนึกเลยแม้สักนิด
วันไหนตายhongตายhar ก็เรียกลูกน้องมาทำศพซะ
อยากรู้เหมือนกันว่า เจ้านายตายไป ลูกน้องจะทำบุญไปให้กินหรือเปล่า
ดี kuจะได้ไปหาพ่อของลูกเอาข้างหน้า พอเหอะ พอแล้ว kuเลิกแคร์