อยู่คนเดียวมาประมาณ 3 ปี พอเปลี่ยนที่ทำงานก็เลยรู้สึกสนใจนู่นนี่ไปหมด
กับคนนี้ก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าชอบจริง ๆ หรือแค่ตื่นเต้นไปตามสถานการณ์ใหม่ ๆ ถ้าอ่านแล้วคิดเห็นอย่างไร แนะนำผมด้วยนะครับ
เก็บข้อมูลจากห้องสยามมาพักนึง ไม่ว่าใครเจอกรณีแอบชอบ ก็มักจะมีคำแนะนำให้บอกไปเลย
ผมเองก็กล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ แอบชอบคนที่ทำงานเดียวกัน ความกลัวอย่างแรกเลยคือกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เฮฮาสนุกสนานชอบคุยชอบทัก แต่ยกเว้นกับผม เจอกันอย่างมากก็ยิ้มให้ หรือบางทีเธอก็นิ่ง ๆ ไปเลย
อยู่คนละแผนก แต่ก็ชอบเดินมาหาเพื่อนที่แผนกเราบ่อย ๆ เป็นปกติอยู่แล้ว เห็นใครในแผนกทักหมด แต่ไม่เคยตกมาถึงผม
อาจเป็นเพราะผมมาใหม่ (นั่งอยู่ไกลด้วย) หรือดูเป็นคนนิ่ง ๆ ถ้าคนไม่สนิทผมจะไม่ค่อยคุยเท่าไหร่
แบบนี้เลยทำให้ดูเหมือนเข้าถึงยากหรือเปล่านะ (ช่วงหลังนี่เริ่มมีงานได้ทำร่วมกันหลาย ๆ คนบ่อย ก็ได้คุยได้แซวบ้าง)
แต่หลายครั้งที่เราตั้งใจว่าคราวนี้จะเจอแน่ จะได้คุยแน่ มันไม่ค่อยเป็นไปตามแผนเท่าไหร่
เมื่อวันที่ 13 เป็นวันเกิดเค้า งานเข้าบริษัทพอดี มัวแต่วุ่นกันเรื่องงาน หันมาอีกทีเธอกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้มีโอกาสบอกเบิร์ดเดย์
งานยาวไปถึง 14 วาเลนไทน์ก็ชวดอีก การ์ดที่เขียนมาตั้งแต่เมื่อวานก็ยังนอนอยู่ในกระเป๋า กะว่าตอนเก็บงานได้เจอกันแน่
เพราะแก๊งค์เพื่อน ๆ เธอยังนั่งคุยกันอยู่ ผมก็วนเวียนเก็บของอยู่แถวนั้น แต่ก็ไม่เจอกัน เพราะเสร็จงานแล้วเธอหิ้วกระเป๋ากลับไปเลย
บางทีนัดไปเฮฮากัน วันที่ผมไป เธอก็ไม่มา ... วันที่เธอไป ผมก็ไม่ได้ไป เป็นอย่างงั้นเรื่อย ...
คือมันคลาดกันตลอด จนบางทีก็คิดว่าทำไมบรรยากาศไม่เคยเป็นใจให้เราได้ใกล้กันเลยนะ
ตอนนี้ follow Instagram กันทั้งคู่ เมื่อวันที่ 14 ผมเลยลงมุกเสี่ยวไป เธอก็มา like แล้วก็คอมเม้นต์แซว
แต่ก็เถอะ ไม่ได้รู้เลยว่ามุกนี้มันให้คุณนั่นแหละ
ตอนนี้ก็แต่ตั้งใจไว้ว่า อย่างน้อยเวลาเจอเธอผมจะยิ้มให้ก่อน คือจ้องรอเลย (โอม จงเงย) เงยมาเมื่อไหร่จะยิ้มให้ก่อนละกัน
ก็พอทำได้บ้าง แต่หลายทีก็เดินผ่านแบบโอมยังไงก็ไม่ยอมเงย
ช่วยแนะนำให้คนป๊อด ๆ อย่างผมกล้าขึ้นหน่อยเถอะครับ แนะวิธีสร้างสถานการณ์ก็ได้ อยากให้ค่อยเป็นค่อยไป
ผมก็เพิ่งมาทำงานใหม่ได้เกือบ 3 เดือนเอง พอดีไม่ใช่สไตล์แบบว่า เดินไปบอกโต้ง ๆ แล้วยิ้มแห่ะ ๆ กลับมาอ่ะ
(ปล.เธอโสดครับ สืบมาแล้ว)
กำลังคิดว่าจะเอาบันไดปีนลงหลุมรักครับ ... แนะนำผมด้วย
กับคนนี้ก็ไม่แน่ใจตัวเองว่าชอบจริง ๆ หรือแค่ตื่นเต้นไปตามสถานการณ์ใหม่ ๆ ถ้าอ่านแล้วคิดเห็นอย่างไร แนะนำผมด้วยนะครับ
เก็บข้อมูลจากห้องสยามมาพักนึง ไม่ว่าใครเจอกรณีแอบชอบ ก็มักจะมีคำแนะนำให้บอกไปเลย
ผมเองก็กล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ แอบชอบคนที่ทำงานเดียวกัน ความกลัวอย่างแรกเลยคือกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เฮฮาสนุกสนานชอบคุยชอบทัก แต่ยกเว้นกับผม เจอกันอย่างมากก็ยิ้มให้ หรือบางทีเธอก็นิ่ง ๆ ไปเลย
อยู่คนละแผนก แต่ก็ชอบเดินมาหาเพื่อนที่แผนกเราบ่อย ๆ เป็นปกติอยู่แล้ว เห็นใครในแผนกทักหมด แต่ไม่เคยตกมาถึงผม
อาจเป็นเพราะผมมาใหม่ (นั่งอยู่ไกลด้วย) หรือดูเป็นคนนิ่ง ๆ ถ้าคนไม่สนิทผมจะไม่ค่อยคุยเท่าไหร่
แบบนี้เลยทำให้ดูเหมือนเข้าถึงยากหรือเปล่านะ (ช่วงหลังนี่เริ่มมีงานได้ทำร่วมกันหลาย ๆ คนบ่อย ก็ได้คุยได้แซวบ้าง)
แต่หลายครั้งที่เราตั้งใจว่าคราวนี้จะเจอแน่ จะได้คุยแน่ มันไม่ค่อยเป็นไปตามแผนเท่าไหร่
เมื่อวันที่ 13 เป็นวันเกิดเค้า งานเข้าบริษัทพอดี มัวแต่วุ่นกันเรื่องงาน หันมาอีกทีเธอกลับไปแล้ว ก็ไม่ได้มีโอกาสบอกเบิร์ดเดย์
งานยาวไปถึง 14 วาเลนไทน์ก็ชวดอีก การ์ดที่เขียนมาตั้งแต่เมื่อวานก็ยังนอนอยู่ในกระเป๋า กะว่าตอนเก็บงานได้เจอกันแน่
เพราะแก๊งค์เพื่อน ๆ เธอยังนั่งคุยกันอยู่ ผมก็วนเวียนเก็บของอยู่แถวนั้น แต่ก็ไม่เจอกัน เพราะเสร็จงานแล้วเธอหิ้วกระเป๋ากลับไปเลย
บางทีนัดไปเฮฮากัน วันที่ผมไป เธอก็ไม่มา ... วันที่เธอไป ผมก็ไม่ได้ไป เป็นอย่างงั้นเรื่อย ...
คือมันคลาดกันตลอด จนบางทีก็คิดว่าทำไมบรรยากาศไม่เคยเป็นใจให้เราได้ใกล้กันเลยนะ
ตอนนี้ follow Instagram กันทั้งคู่ เมื่อวันที่ 14 ผมเลยลงมุกเสี่ยวไป เธอก็มา like แล้วก็คอมเม้นต์แซว
แต่ก็เถอะ ไม่ได้รู้เลยว่ามุกนี้มันให้คุณนั่นแหละ
ตอนนี้ก็แต่ตั้งใจไว้ว่า อย่างน้อยเวลาเจอเธอผมจะยิ้มให้ก่อน คือจ้องรอเลย (โอม จงเงย) เงยมาเมื่อไหร่จะยิ้มให้ก่อนละกัน
ก็พอทำได้บ้าง แต่หลายทีก็เดินผ่านแบบโอมยังไงก็ไม่ยอมเงย
ช่วยแนะนำให้คนป๊อด ๆ อย่างผมกล้าขึ้นหน่อยเถอะครับ แนะวิธีสร้างสถานการณ์ก็ได้ อยากให้ค่อยเป็นค่อยไป
ผมก็เพิ่งมาทำงานใหม่ได้เกือบ 3 เดือนเอง พอดีไม่ใช่สไตล์แบบว่า เดินไปบอกโต้ง ๆ แล้วยิ้มแห่ะ ๆ กลับมาอ่ะ
(ปล.เธอโสดครับ สืบมาแล้ว)