หลงทาง

.....สักวันหนึ่งน้ำตาคงแห้งหาย ความอ้างว้างคงมลายหายไปสิ้น ความเดียวดายผ่านไปไม่ยลยิน ความถวิลฝังกลบลบมันไป.. ........ สักวันหนึ่งท้องฟ้าคงงามงด ความใสสด..เชื่อมั่นไม่หวั่นไหว พรุ่งนี้ยังมีหวัง

o เดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง ท่ามกลางมืดมิดจิตสับสน หวิวหวั่นสั่นไหวอ่อนใจตน ปลอบกมลเพียงหมอนนอนข้างกาย o ดึกดื่นคืนเหงากราวเสียงฝน วกวนครุ่นคะนึงรำพึงหมาย แปลงคำพร่ำกานท์เขียนบรรยาย เรียงร่ายใ

ฝ้าฟางขาวพร่างพรายไอสายหมอก ดุจจะหยอกจะเย้าตั้งคำถาม เจ้าหนาวลมหรือหนาวหมอกโปรดนิยาม วะวับวามแว่วผสมหมอกเล่นลม หมอกยามเช้าคลอเคลียทั่วทุ่งทอง คล้ายห่มน้องด้วยผืนผ้าพาสุขสม เย็นยะเยือกเกลือกกายก่ายกอด

ใครคนหนึ่งใน สยามครับ ว่าฉันคิดถึง และยิ่งคิดถึง เธอหายไปไหนนะวันนี้... แม้ว่าจะมีคนคุยกับฉันเป็นสิบเป็นร้อย ก็ไม่เท่าหนึ่งเธอนั้นที่ทำให้ฉันคลายเเหงา ใครคนหนึ่งในโลกนี้ได้กล่าวไว้ว่า คนที่ทำให

วสันต์คล้ายกลายเคลื่อนจวนเลื่อนลับ เหมันต์วนสลับกลับหวั่นไหว คนขี้หนาวร้าวรวดแสนปวดใจ จะหาใครร่วมหมอนนอนร่วมเตียง ติดป้ายแขวนข้างรั้วคงชัวร์กว่า หรือประกาศค้นหาด้วยเส้นเสียง ว่าใครหนอขอมาอยู่ร่วมเรียง