นับตั้งแต่ช่วงที่ยังเป็นเด็ก ใฝ่ฝันเหลือเกินที่จะได้มีความรู้ความเข้าใจ กับกระบวนการยุติธรรม เพราะตัวเองให้ความเคารพและสัทธาเป็นอย่างสูง เมื่อโตขึ้นก็มีโอกาศเล็กน้อยที่ได้เรียนรู้ เพียงแต่ผิดกันตรงที่ว่า สิ่งที่เรียนรู้มิใช่ กระบวนการยุติธรรมแบบไทยเท่านั้น ถ้าจะตรวจสอบ ในตัวบทไม่น่าจะเป็นข้อแตกต่าง แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ดุลย์พินิจในการพิจารณา นั่นเองครับ
ในคดี คุณบุญมี ศาลใช้ดุลย์พินิจ ว่า ไม่ทราบว่าจากฝ่ายใด (ชุมชน หรือ ทหาร) รวมทั้ง ฝ่ายทหาร ก็เสียชีวิตในพื้นที่ และขนาดของกระสุน เดียวกัน จากคำวินิจฉัยสังเกตุได้ว่า
๑.) การมีกระสุน ในขนาดเดียวกัน ที่ตามสถานะการณ์ มีการใช้และติดพกโดย จนท.ทหารปฎิบัติการในพื้นที่ อันมิน่าสามารถสรุปได้ว่า อาจมีผู้ใช้ที่มิได้เป็นฝ่าย จนท.ทหาร ได้ตราบใดที่ไม่มีข้อพิสูจน์ ชัดเจนว่า ในพื้นที่มีผู้ติดพกและใช้เช่นเดียวกันอยู่ด้วย (ในเหตุการณ์) เพราะการต้องกระสุนของ จนท.ทหาร มิใช่ข้อพิสูจน์ว่า มาจากฝ่ายตรงข้ามได้ นั่นเองครับ
๒.) ในเมื่อ การตาย ของคุณบุญมี มิได้อยู่ในสถานะการณ์รบพุ่ง (ต่อสู้) ระหว่าง จนท.ทหาร กับ กลุ่มชุมนุม อันสามารถสันนิฐานได้ว่า เป็นการกระทำไม่ทราบฝ่าย แต่จากสำนวนคดีไม่มีข้อพิสูจน์หรือยืนยัน ทำให้เกิดคำถามถึง ที่มาของดุลย์พินิจถึงข้อสรุปที่ว่า “ไม่ทราบฝ่าย” ครับ
๓.) การตรวจสอบ พยานปาก ไม่ว่า จะเป็นพยานฝ่าย จนท.ทหาร หรือกลุ่มชุมนุม รวมทั้งจาก ผู้เสียชีวิต ก่อนเสียชีวิต น่าจะเป็นโครงร่างถึงการตรวจสอบ หาความเป็นไปได้ ในคำพิจารณามิได้ให้น้ำหนัก หรือข้อแก้ต่าง อันเป็นเหตุผลที่สามารถวินิจฉัยได้ว่า เป็นคำให้การที่ไม่มีมูล ครับ
เท่าที่ผมทราบ การใช้ดุลย์พินิจ ของผู้พิพากษา ถึงแม้ว่าจะมีเอกภาพเป็นของตัวเองก็ตาม แต่เอกภาพการใช้ จำเป็นต้องมีเหตุผลรับรอง อันเป็นผลให้ คำพิพากษามีความยุติธรรม และเป็นที่ยอมรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำพิพากษา บังเกิดขึ้นในนามของ สถาบัน จึงจำเป็นยิ่งที่ต้องระวังรักษา ซึ่งบุคคลิคตุลาการ ที่มีความเที่ยงธรรมและยุติธรรมในตัว และมีเหตุผลสำหรับข้อห้ามวิจารณ์ รวมทั้งน้อมยอมรับคำวินิจฉัย
อันหมายถึงว่า คห. ของผม ต้องการใถ่ถาม ผู้รู้ในกระบวนยุติธรรมไทย ให้ช่วยชี้แจง เหตุผลการใช้ดุลย์พินิจ ที่จากความเข้าใจของผม มันไม่ลงตัว ว่ามีเเหตุผลอื่นใดรองรับ ครับ
ข้อสังเกตุ ที่ไม่ลงตัวของ กระบวนการยุติธรรม
ในคดี คุณบุญมี ศาลใช้ดุลย์พินิจ ว่า ไม่ทราบว่าจากฝ่ายใด (ชุมชน หรือ ทหาร) รวมทั้ง ฝ่ายทหาร ก็เสียชีวิตในพื้นที่ และขนาดของกระสุน เดียวกัน จากคำวินิจฉัยสังเกตุได้ว่า
๑.) การมีกระสุน ในขนาดเดียวกัน ที่ตามสถานะการณ์ มีการใช้และติดพกโดย จนท.ทหารปฎิบัติการในพื้นที่ อันมิน่าสามารถสรุปได้ว่า อาจมีผู้ใช้ที่มิได้เป็นฝ่าย จนท.ทหาร ได้ตราบใดที่ไม่มีข้อพิสูจน์ ชัดเจนว่า ในพื้นที่มีผู้ติดพกและใช้เช่นเดียวกันอยู่ด้วย (ในเหตุการณ์) เพราะการต้องกระสุนของ จนท.ทหาร มิใช่ข้อพิสูจน์ว่า มาจากฝ่ายตรงข้ามได้ นั่นเองครับ
๒.) ในเมื่อ การตาย ของคุณบุญมี มิได้อยู่ในสถานะการณ์รบพุ่ง (ต่อสู้) ระหว่าง จนท.ทหาร กับ กลุ่มชุมนุม อันสามารถสันนิฐานได้ว่า เป็นการกระทำไม่ทราบฝ่าย แต่จากสำนวนคดีไม่มีข้อพิสูจน์หรือยืนยัน ทำให้เกิดคำถามถึง ที่มาของดุลย์พินิจถึงข้อสรุปที่ว่า “ไม่ทราบฝ่าย” ครับ
๓.) การตรวจสอบ พยานปาก ไม่ว่า จะเป็นพยานฝ่าย จนท.ทหาร หรือกลุ่มชุมนุม รวมทั้งจาก ผู้เสียชีวิต ก่อนเสียชีวิต น่าจะเป็นโครงร่างถึงการตรวจสอบ หาความเป็นไปได้ ในคำพิจารณามิได้ให้น้ำหนัก หรือข้อแก้ต่าง อันเป็นเหตุผลที่สามารถวินิจฉัยได้ว่า เป็นคำให้การที่ไม่มีมูล ครับ
เท่าที่ผมทราบ การใช้ดุลย์พินิจ ของผู้พิพากษา ถึงแม้ว่าจะมีเอกภาพเป็นของตัวเองก็ตาม แต่เอกภาพการใช้ จำเป็นต้องมีเหตุผลรับรอง อันเป็นผลให้ คำพิพากษามีความยุติธรรม และเป็นที่ยอมรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำพิพากษา บังเกิดขึ้นในนามของ สถาบัน จึงจำเป็นยิ่งที่ต้องระวังรักษา ซึ่งบุคคลิคตุลาการ ที่มีความเที่ยงธรรมและยุติธรรมในตัว และมีเหตุผลสำหรับข้อห้ามวิจารณ์ รวมทั้งน้อมยอมรับคำวินิจฉัย
อันหมายถึงว่า คห. ของผม ต้องการใถ่ถาม ผู้รู้ในกระบวนยุติธรรมไทย ให้ช่วยชี้แจง เหตุผลการใช้ดุลย์พินิจ ที่จากความเข้าใจของผม มันไม่ลงตัว ว่ามีเเหตุผลอื่นใดรองรับ ครับ