แบบนี้เป็นฮิคิฯหรือป่าวครับ

ผมว่าผมพอเข้าใจความรู้สึก จขกท.นะ
ผมเรียนจบมหาลัยปี 51
ช่วงเวลาตั้งแต่ปี 51-54 ผมไม่เคยไปสมัครงานหางานทำเลย(เป็นนีท)
ได้แต่นอนอยู่บ้านเล่นเน็ต ดูทีวี ไปเรื่อยๆตลอด 4 ปี แต่ไม่ถึงกับขังตัวในห้องนอนนะ
อยู่ในบ้านแล้วก็มีเดินเล่นรอบบ้านนิดหน่อย(ไม่ออกนอกรั้ว)
ช่วงแรกๆก็ออกบ้านบ่อยพอตัวคือออกทุกๆ 2-3 อาทิตย์ ออกไปซื้อการ์ตูนมาอ่าน+เตะบอล
ยังมีไปหาเพื่อนมหาลัย หรือมัธยมบ้าง
พอเข้าปีที่สองเริ่มออกจากบ้านเดือนละครั้งเพื่อซื้อการ์ตูน(เลิกเตะบอลแล้ว)
เพื่อนที่คุยด้วยมีแต่เพื่อนในเน็ตทั้งเฟสทั้งเว็บทั่วๆไป เริ่มมาตอบกระทู้ในพันทิปถี่ขึ้นตอบทุกวัน
ช่วงสองปีหลังๆกลายเป็นออกจากบ้าน สองถึงสามเดือนครั้ง(เพื่อซื้อการ์ตูนเหมือนเดิม)
ในช่วงนี้เวลาจะออกไปไหนเริ่มรู้สึกกลัวสายตาคนอื่นที่มองมา รู้สึกกลัวเวลาขึ้นรถเมล์
กลัวหลงทาง กลัวที่ๆคนเยอะๆ เวลาเห็นคนที่ทำงานออกมากินข้าวกลางวันกันก็จะรู้สึกหดหู่
รู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ รู้สึกว่านี่ไม่ใช่ที่ๆเราควรจะมาอยู่ เราคือสิ่งแปลกปลอม
แถมช่วงนั้นล็อกอินในพันทิปโดนยึดเพราะไปเกรียนอีก ทำให้ไม่ได้คุยกับใครเลยกลายเป็นผู้อ่านอย่างเดียว
บอร์ดที่เคยเข้าประจำก็โดนปิด กลายเป็นว่าวันๆไม่รู้จะทำอะไร ไม่อยากนอน ไม่อยากขยับ ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น
เริ่มคุยกับตัวเองมากขึ้นถามตอบคำถามต่างๆในหัวเองไม่ค่อยคุยกับใคร
เวลาเจอเพื่อนเก่าถามในเฟสก็ไม่อยากตอบคำถามเกี่ยวกับตัวเอง เพราะอายที่เป็นยังงี้
แต่ก็คิดอยู่ทุกๆวันอยากจะปรับปรุงตัว คิดทุกวันแต่ทำไม่ได้

แต่ก็โชคดีที่เกิดจุดเปลี่ยนในช่วงปลายปี 54 และทำให้ผมเริ่มหางานทำแบบฟรีแลนซ์ในปี 55
ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ถึงกับที่หวังไว้ แต่มันก็ยังดีกว่าเมื่อก่อน ได้เริ่มทำงานเล็กน้อยๆบ้าง
ได้เริ่มทำความรู้จักหาเพื่อนใหม่มากขึ้น ได้ออกจากบ้านเดือนละครั้ง
ไม่ค่อยรู้สึกกลัวผู้คนแล้ว
หวังว่าในปี 56 นี้ผมคงจะได้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างสักที
อยากจะขอเตือนคนที่จะเข้าสู่วงจรนี้ว่า ช่วงแรกๆมันจะเหมือนไม่มีอะไร
แต่สักพักมันจะชินและกลืนกินตัวตนเราให้กลายเป็นฮิคกี้โดยสมบูรณ์แบบ
ซึ่งการจะก้าวออกมาจากจุดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ปล.เป็นแบบนี้มีข้อดีคืออ่านการ์ตูนเรื่อง NHK อินมากเลย
และมันก็เป็นที่มาของชื่อล็อกอินผมคือ SATOSAN