ตอนที่ 38

โฉมงามผู้อาภัพ

         เมื่อดวงจิตที่เคยกระจ่างใสถูกเมฆดำเข้าครอบคลุมจนมืดสลัว   มหิตาเทวีจึงมิอาจหาความสำราญพระทัยใดๆ ได้เลย   ดวงฤทัยตกอยู่ในความว้าวุ่นที่แม้แต่องค์เองก็ทอดพระเนตรมิเห็นสาเหตุที่แน่ชัด  อุปสรรคใดก็ถูกปัดเป่าจนสลายสิ้นแล้วไฉนจึงไม่สบายพระทัย  คล้ายดั่งว่าความสุขนั้นล่องลอยจากพระองค์ไปไกลไม่เหลียวกลับ  

แน่งน้อยโฉมงามเฝ้าถามตนเองว่าเป็นเพราะเหตุใดกันเล่า   พระนางเป็นผู้เพียบพร้อมถึงเพียงนี้  ทั้งรูปโฉมก็ทรงสิริโสภากว่าผู้ใด  ฤาจะทรัพย์ศฤงคารก็มั่งมีกว่านางใดในนครา  จะถามหาคู่ชู้ชื่นก็ครองสุขอยู่ทุกวี่วัน   ด้วยว่าภูวิษะเจ้าพระสวามีผู้ทรงองอาจพิลาสลักษณ์เหนือชายใดในหล้านั้น  ทรงรักใคร่พระองค์ดุจดังดวงหฤทัยพระองค์เอง   จนหญิงอื่นนั้นพากันชื่นชมและริษยาไปพร้อมเพรียงกัน   ชีวามิมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องไป  แต่ในพระทัยกลับมีความกังวลที่ทรงหวาดกลัวอยู่เป็นนิตย์   ส่งผลให้ทรงเครียดและมีอาการคลื่นเหียนอาเจียนบ่อยๆ

         "น้ำเพคะ" หัตถ์เรียวยื่นไปรับจอกบรรจุน้ำที่ปทุมมาถวาย    หลังดื่มน้ำจนคลายความเหม็นเปรี้ยวในช่องโอษฐ์ลง  

         "เป็นอย่างไรบ้างเพคะ"

         "ไม่เป็นไรแล้ว ปทุมมาขอบใจเจ้ามาก"

         อันที่จริงแล้วปทุมมานั้นอายุไล่เลี่ยกับกุสุมาลย์จะอ่อนแก่กันก็ลดหลั่นไม่กี่เดือน    แต่มหิตาเทวีมิได้เรียกหาเป็น 'พี่' ดังกุสุมาลย์กับศรีดาราไม่    ทั้งนี้เป็นเพราะนางหนึ่งนั้นนับถือเป็นพี่น้องร่วมพระนมเดียวกัน  ส่วนอีกนางก็เป็นสหายสนิทเสน่หาก่อนจะมาเป็นนางกำนัลรับใช้เบื้องพระยุคลบาท  

นางปทุมมามิได้เคยนึกน้อยใจที่พระนางน้อยหาเรียกหาเป็นพี่เช่นเดียวกับนางกำนัลทั้งสองนางไม่    นางยังคงถวายความรับใช้ใกล้ชิดด้วยใจภักดีเสมอมา  แต่มิกล้าอาจเอื้อมถือตนเป็นคนโปรดเช่นเดียวกับสหาย   ด้วยนิสัยอันอ่อนโยนและถูกอบรมให้นบนอบผู้สูงศักดิ์กว่านั่นเอง   แต่ในวันนี้บางสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจทำให้นางเอ่ยปากทูลถาม

         "พระเทวีเพคะ...หมู่นี้ทรงไม่ค่อยทรงพระสำราญเลย   มีสิ่งใดให้กระหม่อมกระทำได้เพื่อพระองค์ได้หรือไม่เพคะ?"

         "ปทุมมา? ทำไมถามเราเช่นนี้เล่า? เราก็ปรกติสุขดีนี่" ขนงโก่งงามขมวดเข้าหากันด้วยความพิศวง 

         "เพคะ  ทุกอย่างปรกติสุขดีทุกอย่าง  เพียงแต่..." กล่าวแล้วนางก็พูดไปมิกล้าเอ่ยต่อ

         "แต่อันใด?" เมื่อตรัสถามแล้วนางยังก้มหน้านิ่งอยู่จึงต้องตรัสซ้ำ "พูดมาเถิด"

         "พระเทวีดูมิค่อยสุขสบายนัก   สีพระพักตร์ตึงเครียดคล้ายไม่สบายพระทัยเพคะ  หากมีสิ่งใดที่หม่อมฉันพอจะทำได้ขอให้ทรงรับสั่งเถิดเพคะ  หม่อมฉันยินดีทำเพื่อพระองค์"

         "ปทุมมา!!!" สุรเสียงปริวิตกยิ่งนักเมื่อทรงได้ยินนางกำนัลทูลความ

         "เรามิได้มีเรื่องอันใดนี่?"

         "แต่ว่า...."

         "เจ้าอยากจะพูดอันใดกันแน่?"

         "ขออภัยเพคะ  หม่อมฉันเพียงแต่...เป็นห่วงพระองค์  เห็นทรงมีสีหน้าคล้ายกลัดกลุ้มสิ่งใดอยู่   อีกทั้งยังทรงประชวรแบบนี้   เหมือนดั่งเป็นไข้ใจเพคะ" ได้สดับดังนั้นมหิตาเทวีก็คลายสีหน้าอันเคร่งเครียดลงบ้าง

         "ไข้ใจรึ? พูดได้ดี...แต่ข้ามีอันใดต้องกลัดกลุ้ม?  ในเมื่อข้าอยู่เหนือหญิงอื่นทุกนาง  เสด็จพ่อเสด็จแม่ก็โปรดปรานข้ายิ่งนัก   อีกทั้งเสด็จพี่ภูวิษะก็ทรงดีต่อข้าเสมอ..." ถ้อยดำรัสแผ่วลงแล้วตามด้วยเสียงถอนหทัย

         "นั่นน่ะสิ...แล้วข้ายังกังวลสิ่งใดอยู่อีกเล่า?" พระเทวีผู้ทรงโฉมหาได้สบสายตากับปทุมมาไม่  แต่ทรงเหม่อลอยไปไกลเป็นเวลาเนิ่นนาน

         "ถ้าเช่นนั้นใช่เป็นเรื่องของกุสุมาลย์หรือไม่เพคะ?" นามนั้นดังคำต้องห้าม  มหิตาเทวีหันพักตร์กลับมาทันที  แววตาทวีความขมขื่นและอัดอั้นยิ่งนัก

         "พี่กุสุมาลย์จะมาทำอันใดให้เราทุกข์ใจได้เล่า?" คำตอบนั้นดูห้วนสั้นและแข็งกร้าวจนผู้ฟังใจหาย

         "เพคะ...นางไม่สามารถทำอันใดให้พระองค์กลัดกลุ้มได้หรอกเพคะ"

         ทูลจบก็ก้มหน้านิ่งไปมิกล้าเอ่ยวจีใดออกมาอีก  ภายในใจของนางได้แต่ขมขื่นแทนสหายจนน้ำตารื้น    ชายาแห่งนาคเจ้ามิได้ตรัสถามสิ่งใดอีก  เพียงแต่รับสั่งเบาๆ เป็นการตัดบทเท่านั้น

         "เดี๋ยวเราจะเอนหลังสักครู่   ช่วยจัดตั่งให้ด้วย"

         "เพคะ   หม่อมฉันจะให้แสงมิ่งกับสร้อยผกามาโบกพัดนะเพคะ" พระนางน้อยพยักพระพักตร์รับ  แววเนตรนั้นเหนื่อยล้าเลื่อนลอย