ความจริงเป็นเรื่องระบายอ่ะนะ
มีคนที่เรานับถือคนนึงชวนเราไปงานปาร์ตี้
ในงานนี้มัทั้งเด็กและผู้ใหญ่
เราคือหนึ่งในทีมผู้ใหญ่
ซึ่งผู้ใหญ่คนอื่นๆเค้าทำงานในที่นี่แหละ
แต่เราก็สนิทกับทุกคน  ทุกคนที่มางานปาร์ตี้นี้
ล้วนแล้วมีหน้าที่  มีเหตุผลที่มาอยู่ตรงนี้
มีเฉพาะเราคนเดียวที่ไม่มีหน้าที่อะไร
พี่ๆในทีมต่างก็เป็นกันเองนะ ไม่มีใครกล้าใช้เราทำนู่นนี่  

แต่เรามางานของเค้าไม่ได้มาเพื่อกิน
เราไม่รู้สิ การที่เราไม่มีหน้าที่อะไรเลย
นอกจากถอนหายใจทิ้ง ทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ
ท่ามกลางเพลงไพเราะสนุกสนาน แต่เรารู้สึกไม่ดีและอยากร้องไห้ [ร้องแล้วด้วย]

ปล.ใจนึงเราอยากทำงานที่นั่นด้วยแหละ เพราะคำชวนจากคนๆแรกที่ชวนเรามามากกว่า 3 ปี  แต่เค้าพูดเหมือนให้ความหวังซึ่งไม่รู้ว่าวันไหนนะที่จะเป็นส่วนหนึ่งในทีมงานเค้า  การไปๆมาๆหาเค้าบ่อยๆ ก็ทำให้เราทุกคนในทีมสนิทพอประมาณ แต่เราก็ไม่ใช่ทีมงานนั้นอยู่ดี   การที่เค้าชวนก็เพราะเราสนิทกันมั้ง  แต่การที่เราไม่มีหน้าที่อะไรเลยมันทำให้แย่มาก ใช้เราไปล้างชาม ชงกาแฟ อาจจะทำให้เรารู้สึกดีกว่านี้ก็ได้