ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 1 :
http://pantip.com/topic/30393069
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 2 :
http://pantip.com/topic/30406507
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 3 :
http://pantip.com/topic/30420586
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 4 :
http://pantip.com/topic/30447989
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 5 :
http://pantip.com/topic/30477975
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 6 :
http://pantip.com/topic/30506249
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 7 :
http://pantip.com/topic/30531496
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 8 :
http://pantip.com/topic/30559287
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 9 :
http://pantip.com/topic/30586510
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 10 :
http://pantip.com/topic/30612670
ตอนที่ 11 ต๊องขอเป็นนางเอก
ในบรรดาพนักงานขายทั้งหมด คงจะมีหนึ่งเดียวคนนี้ที่เป็นสาวห้าวแและขี่มอเตอร์ไซค์*ขายของ ด้วยพฤติกรรมอันแปลกประหลาดบ่อยครั้ง เพื่อน ๆ เธอจึงตั้งสมญานามว่า “ติงต๊อง” หรือเรียกสั้น ๆ ว่า “ต๊อง” และ “นังต๊อง” หากไปทำอะไรให้ใครไม่สบอารมณ์เข้า...ซึ่งบ่อยมาก
ต๊องมีรูปร่างสั้นป้อมเป็นมะขามข้อเดียวแบบน่ารัก เรียนจบครูแต่รักการขาย อายุกว่า 30 ปีแล้ว แต่เธอยังโสด เพื่อนเธอเคยบอกหนูว่าต๊องพยายามหาอยู่แต่ไม่มีใครเอาต๊อง ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มไทย หนุ่มเยอรมัน ฯลฯ ต้องจึงเลิกพยายามและตั้งหน้าตั้งตาหาเงินแต่อย่างเดียว
ด้วยกฏระเบียบอันเข้มงวดของบริษัทซึ่งมีชุดยูนิฟอร์มให้พนักงานใส่และไม่อนุญาตให้ผู้หญิงใส่กางเกง การที่ต๊องขี่มอ’ไซค์ใส่กระโปรงเปิดพะเยิบพะยาบ โดยมีกางเกงขาสั้นยาวกว่ากระโปรงซ้อนอยู่ข้างใน จึงเป็นภาพที่อุบาทว์ไม่เบาสำหรับผู้พบเห็น
เพราะความรุ่มร่ามนี้ ทำให้ต๊องเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง ในฐานะผู้บังคับบัญชา หนูจึงต้องเข้ามาปกป้องโดยยื่นข้อเสนอให้คุณผจก.ทั่วไปพิจารณาใหม่ หนูอ้างถึงบริษัทในเครือของเราที่เวียดนาม สาวออฟฟิสยังสามารถใส่กางเกงขี่จักรยานหรือมอ’ไซค์เพื่อความสะดวกปลอดภัยและลดอุบัติเหตุ เหตุไฉน เมืองไทยเราจึงล้าหลังกว่าเขา...ในที่สุดหนูก็ชนะค่ะ ตั้งแต่นั้น สาว ๆ แผนกขายรวมทั้งสาว ๆ ที่ต้องทำงานโลดโผนจึงได้ใส่กางเกงนับแต่บัดนั้น
ใครจะว่าหนูลำเอียงก็ตาม ด้วยความที่หนูชอบพอต๊องเป็นการส่วนตัว หนูขอเขียนให้ต๊องเป็นนางเอกสักครั้งในชาตินี้เถอะ
* พนักงานขายของบริษัทเครื่องเขียนเขต กทม กว่า 90% ใช้มอ’ไซค์เป็นพาหนะ วันหนึ่ง ๆ พนักงานขายต้องทำเวลาออกไปพบลูกค้าหลายรายและมักตระเวนไปตามเส้นทาง การใช้มอ'ไซค์เป็นพาหนะจึงสะดวกกว่า ร้านขายเครื่องเขียนส่วนใหญ่ก็ไม่มีที่ให้จอดรถหรือไม่ก็กันไว้สำหรับลูกค้า
นอกจากนี้ ค่าน้ำมันที่บริษัทจ่ายให้พนักงานยังค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับพนักงานขายในอุตสาหกรรมอื่น ๆ ส่วนเรื่องอุบัติเหตุนั้น ก็เกิดค่อนข้างบ่อย บริษัทจึงมีสวัสดิการโดยการทำประกันอุบัติเหตุให้
จาก ผู้เขียน - แสดงความคิดเห็นหรือแชร์ประสบการณ์ได้นะคะ จะยินดีมากเลย จะพยายามโพสต์อาทิตย์ละ 1 ตอนค่ะ
สามารถติดตามผลงานอื่น ๆ ได้ที่นี่ค่ะ : )
เรื่องโดย > thanachit writer :
https://www.facebook.com/thanachitwriter
ภาพประกอบโดย > komai กอไหม
https://www.facebook.com/pages/komai-%E0%B8%81%E0%B8%AD%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1/214147661979588
[เรื่องสั้น+การ์ตูน]บริษัท(เกาหลี)ของหนู ภาค 1 ตอน 11
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 2 : http://pantip.com/topic/30406507
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 3 : http://pantip.com/topic/30420586
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 4 : http://pantip.com/topic/30447989
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 5 : http://pantip.com/topic/30477975
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 6 : http://pantip.com/topic/30506249
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 7 : http://pantip.com/topic/30531496
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 8 : http://pantip.com/topic/30559287
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 9 : http://pantip.com/topic/30586510
ความเดิมตอนที่แล้ว ภาค 1 ตอน 10 : http://pantip.com/topic/30612670
ตอนที่ 11 ต๊องขอเป็นนางเอก
ในบรรดาพนักงานขายทั้งหมด คงจะมีหนึ่งเดียวคนนี้ที่เป็นสาวห้าวแและขี่มอเตอร์ไซค์*ขายของ ด้วยพฤติกรรมอันแปลกประหลาดบ่อยครั้ง เพื่อน ๆ เธอจึงตั้งสมญานามว่า “ติงต๊อง” หรือเรียกสั้น ๆ ว่า “ต๊อง” และ “นังต๊อง” หากไปทำอะไรให้ใครไม่สบอารมณ์เข้า...ซึ่งบ่อยมาก
ต๊องมีรูปร่างสั้นป้อมเป็นมะขามข้อเดียวแบบน่ารัก เรียนจบครูแต่รักการขาย อายุกว่า 30 ปีแล้ว แต่เธอยังโสด เพื่อนเธอเคยบอกหนูว่าต๊องพยายามหาอยู่แต่ไม่มีใครเอาต๊อง ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มไทย หนุ่มเยอรมัน ฯลฯ ต้องจึงเลิกพยายามและตั้งหน้าตั้งตาหาเงินแต่อย่างเดียว
ด้วยกฏระเบียบอันเข้มงวดของบริษัทซึ่งมีชุดยูนิฟอร์มให้พนักงานใส่และไม่อนุญาตให้ผู้หญิงใส่กางเกง การที่ต๊องขี่มอ’ไซค์ใส่กระโปรงเปิดพะเยิบพะยาบ โดยมีกางเกงขาสั้นยาวกว่ากระโปรงซ้อนอยู่ข้างใน จึงเป็นภาพที่อุบาทว์ไม่เบาสำหรับผู้พบเห็น
เพราะความรุ่มร่ามนี้ ทำให้ต๊องเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง ในฐานะผู้บังคับบัญชา หนูจึงต้องเข้ามาปกป้องโดยยื่นข้อเสนอให้คุณผจก.ทั่วไปพิจารณาใหม่ หนูอ้างถึงบริษัทในเครือของเราที่เวียดนาม สาวออฟฟิสยังสามารถใส่กางเกงขี่จักรยานหรือมอ’ไซค์เพื่อความสะดวกปลอดภัยและลดอุบัติเหตุ เหตุไฉน เมืองไทยเราจึงล้าหลังกว่าเขา...ในที่สุดหนูก็ชนะค่ะ ตั้งแต่นั้น สาว ๆ แผนกขายรวมทั้งสาว ๆ ที่ต้องทำงานโลดโผนจึงได้ใส่กางเกงนับแต่บัดนั้น
ใครจะว่าหนูลำเอียงก็ตาม ด้วยความที่หนูชอบพอต๊องเป็นการส่วนตัว หนูขอเขียนให้ต๊องเป็นนางเอกสักครั้งในชาตินี้เถอะ
* พนักงานขายของบริษัทเครื่องเขียนเขต กทม กว่า 90% ใช้มอ’ไซค์เป็นพาหนะ วันหนึ่ง ๆ พนักงานขายต้องทำเวลาออกไปพบลูกค้าหลายรายและมักตระเวนไปตามเส้นทาง การใช้มอ'ไซค์เป็นพาหนะจึงสะดวกกว่า ร้านขายเครื่องเขียนส่วนใหญ่ก็ไม่มีที่ให้จอดรถหรือไม่ก็กันไว้สำหรับลูกค้า
นอกจากนี้ ค่าน้ำมันที่บริษัทจ่ายให้พนักงานยังค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับพนักงานขายในอุตสาหกรรมอื่น ๆ ส่วนเรื่องอุบัติเหตุนั้น ก็เกิดค่อนข้างบ่อย บริษัทจึงมีสวัสดิการโดยการทำประกันอุบัติเหตุให้
จาก ผู้เขียน - แสดงความคิดเห็นหรือแชร์ประสบการณ์ได้นะคะ จะยินดีมากเลย จะพยายามโพสต์อาทิตย์ละ 1 ตอนค่ะ
สามารถติดตามผลงานอื่น ๆ ได้ที่นี่ค่ะ : )
เรื่องโดย > thanachit writer : https://www.facebook.com/thanachitwriter
ภาพประกอบโดย > komai กอไหม https://www.facebook.com/pages/komai-%E0%B8%81%E0%B8%AD%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1/214147661979588