บทที่ 11
“ตื่น ลูกหนู”
เสียงกระซิบแผ่วๆ ตามด้วยสัมผัสลูบไล้แผ่นหลังทำให้คนขี้เซาซุกไซร้หา เสียงหัวเราะเบาๆ ดังข้างหู ก่อนผ้าห่มอุ่นจะถูกดึงออก จนอากาศนอกผ้าห่มที่เย็นกว่ากรูเข้าหาผิวเปล่า
สุธีราสะดุ้งขดตัวเป็นก้อนกลม เพราะอากาศหนาวกะทันหันและสายตาร้อนรุ่มที่มองมา หญิงสาวเอามือปิดตาทั้งๆ ที่หลับปี๋แล้วก็ตาม
“สายแล้วตื่น” ปุณยนนท์ลากร่างเล็กๆ ขึ้น มองมือน้อยๆ ที่เพียรปิดบังร่างตัวเองด้วยความรู้สึกเอ็นดูเต็มหัวใจ “สายเกินไปแล้วมั่ง” ชายหนุ่มพึมพำคลี่เสื้อนอนของเขาออกคลุมร่างให้ มองคนขี้อายขยับขยุกขยิกก่อนจะจัดการตัวเองเข้าไปอยู่ในเสื้อนอนตัวใหญ่ คอเสื้อลึกแหลมมองไปเห็นถึงไหนต่อไหนจนเลือดหนุ่มร้อนอีกครั้ง
เหมือนหญิงสาวจะรู้ตัวในความล่อแหล่มนั้น มือกำคอเสื้อรวบให้กระชับขยับเลื่อนตัวมาริมเตียงตั้งท่าจะวิ่ง ร่างสูงย่อตัวลงขวางทางเอาไว้ ตาโตที่ช้อนมองแฝงคำถาม ปุณยนนท์กดริมฝีปากลงกับสองข้างแก้มแรงๆ ก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มส่ายหน้ามองตามช้าๆ นึกว่าจะโต ยังทำอะไรเป็นเด็กๆ อยู่เลย
“วันนี้กลับบ้านเองได้ไหม” ปุณยนนท์ถามระหว่างขับไปส่งสุธีราที่ทำงาน
“ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างสงบเสงี่ยม ความเคยชินที่รับคำสั่งทำให้เธอไม่ถามว่าเขาจะไปไหน จะกลับเมื่อไร ความสงบเสงี่ยมนั้นได้รับรางวัลที่พวงแก้มอิ่มแรงๆ เมื่อรถติดเพราะการจราจร
ปุณยนนท์ยิ้มในหน้าเมื่อจอดรถส่งภรรยาสาวที่ทำงาน ชายหนุ่มที่ยืนจังก้ารออยู่นั้นเหมือนเป็นภาพเมื่อวานมาฉายซ้ำ ชายหนุ่มก้มศีรษะลงทักทายก่อนขับรถออกไป
การินพยักหน้าให้ลูกน้องที่ยกมือไหว้ก่อนแล้วเดินค้อมตัวผ่านไปเข้าห้องทำงาน
“นี่ วันไหนที่มีสอนเย็นบอกคนมารับด้วยล่ะ” การินตามไปเคาะห้องบอกก่อนเลยไปจัดการงานของเขา ท่าทางคราวนี้ปุณยนนท์จะเอาจริง แต่จะนานแค่ไหนล่ะ มองลูกน้องสาวเปรียบเทียบกับนางฟ้าอรนภา มีอะไรเทียบกันได้บ้าง นายช่างหนุ่มส่ายหัวเมื่อนึกถึงลูกน้อง ไอ้ลูกหนูเอ๊ย ท่าทางจะต้องปรับปรุงตัวขนานใหญ่เสียล่ะมั่งหากจะดึงผู้ชายอย่างปุณยนนท์เอาไว้ได้
You are mine. ตอนที่ 11
“ตื่น ลูกหนู”
เสียงกระซิบแผ่วๆ ตามด้วยสัมผัสลูบไล้แผ่นหลังทำให้คนขี้เซาซุกไซร้หา เสียงหัวเราะเบาๆ ดังข้างหู ก่อนผ้าห่มอุ่นจะถูกดึงออก จนอากาศนอกผ้าห่มที่เย็นกว่ากรูเข้าหาผิวเปล่า
สุธีราสะดุ้งขดตัวเป็นก้อนกลม เพราะอากาศหนาวกะทันหันและสายตาร้อนรุ่มที่มองมา หญิงสาวเอามือปิดตาทั้งๆ ที่หลับปี๋แล้วก็ตาม
“สายแล้วตื่น” ปุณยนนท์ลากร่างเล็กๆ ขึ้น มองมือน้อยๆ ที่เพียรปิดบังร่างตัวเองด้วยความรู้สึกเอ็นดูเต็มหัวใจ “สายเกินไปแล้วมั่ง” ชายหนุ่มพึมพำคลี่เสื้อนอนของเขาออกคลุมร่างให้ มองคนขี้อายขยับขยุกขยิกก่อนจะจัดการตัวเองเข้าไปอยู่ในเสื้อนอนตัวใหญ่ คอเสื้อลึกแหลมมองไปเห็นถึงไหนต่อไหนจนเลือดหนุ่มร้อนอีกครั้ง
เหมือนหญิงสาวจะรู้ตัวในความล่อแหล่มนั้น มือกำคอเสื้อรวบให้กระชับขยับเลื่อนตัวมาริมเตียงตั้งท่าจะวิ่ง ร่างสูงย่อตัวลงขวางทางเอาไว้ ตาโตที่ช้อนมองแฝงคำถาม ปุณยนนท์กดริมฝีปากลงกับสองข้างแก้มแรงๆ ก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มส่ายหน้ามองตามช้าๆ นึกว่าจะโต ยังทำอะไรเป็นเด็กๆ อยู่เลย
“วันนี้กลับบ้านเองได้ไหม” ปุณยนนท์ถามระหว่างขับไปส่งสุธีราที่ทำงาน
“ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างสงบเสงี่ยม ความเคยชินที่รับคำสั่งทำให้เธอไม่ถามว่าเขาจะไปไหน จะกลับเมื่อไร ความสงบเสงี่ยมนั้นได้รับรางวัลที่พวงแก้มอิ่มแรงๆ เมื่อรถติดเพราะการจราจร
ปุณยนนท์ยิ้มในหน้าเมื่อจอดรถส่งภรรยาสาวที่ทำงาน ชายหนุ่มที่ยืนจังก้ารออยู่นั้นเหมือนเป็นภาพเมื่อวานมาฉายซ้ำ ชายหนุ่มก้มศีรษะลงทักทายก่อนขับรถออกไป
การินพยักหน้าให้ลูกน้องที่ยกมือไหว้ก่อนแล้วเดินค้อมตัวผ่านไปเข้าห้องทำงาน
“นี่ วันไหนที่มีสอนเย็นบอกคนมารับด้วยล่ะ” การินตามไปเคาะห้องบอกก่อนเลยไปจัดการงานของเขา ท่าทางคราวนี้ปุณยนนท์จะเอาจริง แต่จะนานแค่ไหนล่ะ มองลูกน้องสาวเปรียบเทียบกับนางฟ้าอรนภา มีอะไรเทียบกันได้บ้าง นายช่างหนุ่มส่ายหัวเมื่อนึกถึงลูกน้อง ไอ้ลูกหนูเอ๊ย ท่าทางจะต้องปรับปรุงตัวขนานใหญ่เสียล่ะมั่งหากจะดึงผู้ชายอย่างปุณยนนท์เอาไว้ได้