วันนี้เป็น Bad day นิดหน่อยค่ะ คือเรื่องชองเรื่องคือแม่เราโดนอาเราบ่นเรื่องใช้ของแล้วไม่เก็บ อาก็มาบอกเราว่าเออ เขาดุแม่เรา เรารู้และโอเค
ทีนี้เราเดินไปหาแม่คุยเล่นปกติ แต่แม่ไม่เขาเอาความหงุดหงิดมาลงกะเรา เราก็เงียบไม่แตะ หันไปเล่นกะแมว เชาก็พูดหาว่าเราหงุดหงิดใส่เชา
แบบว่าไอ้นี้ก็พูดอะไรด้วยก็ไม่ได้เลย ทั้งที่เรายังไม่ได้เปิดปาก แค่อยู่เฉยๆจริง ซึ่งไอ้การที่เขาโดนติเรื่องใช้ของแล้วไม่เก็บเนี่ย เราเคยบ่นเชาเหมือนกันค่ะ
คือเค้าจะเป็นพวก ซงน้ำชงอะไรกัน แก้วที่กินจะไม่ไว้ที่ซิงค์จะไปวางไว้ตรงไหนก็ได้ที่นั่ง ตัดอะไรก็ทิ้งตรงนั้น ใช้อะไรก็วางตรงนั้น จริงๆไม่ใช่แค่เชานะคะ
พ่อ ย่า อา คือทุกคนค่ะ เราเข้าใจว่าทุกๆข่วงวัยมีสิ่งที่เรียกว่าการลืม แต่ถ้าเป็นเราที่ตอนนี้อายุน้อยที่สุดในบ้าน ถ้าลืมทำอะไรทิ้งไว้ก็จะโดนรวบยอดบ่นแบบ
ยกเรื่องทุกอย่างมา แล้วเราเป็นนักวาดค่ะ ทำงานที่บ้าน อยู่บ้านคือมีหน้าที่ทำงานบ้านประปาย บ้าง คือเวลาเราบอกเตือนพวกเขา ว่าลืมนั้นไว้นี้น้า อันนี้
ชงทิ้งไว้หนูเก็บผูนะ ก็รันฟังกันแบบปัดๆ ค่ะ
ล่าสุดอาเค้าไปบ้านเพื่อนที่บ้านเชาคนช้างสำอางมากกว่าบ้านเรา ใช้คำนี้เลย เขาก็แบบโห อยากให้ที่บ้านเป็นแบบนั้น แม่ก็แบบทำไมลูกสาวเราไม่ทำบ้าง
คือเราทำค่ะ ทำทุกวันแต่ไม่โดนใจเค้า ตอนเราอยู่หอเราทำห้องตัวเอง ถ่ายให้ดู พอจบกลับมาอยู่บ้าน เขาก็ถามทำไมตอนอย่หอถึงขยันทำได้
เราบอกอยู่บ้านหนูก็ทำ แต่บ้านมันมีคนอยู่คนใช้มันก็รก ละอันนั้นหนูอยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รกเท่านี้ แล้วที่บ้านเรานะคะ ย่าเจออะไรที่เหมือนใช้ต่อได้ก็เก็บ
แม่กะย่า เสื้อผ้าอะไรที่ไม่ใข้ก็ทำผ้าขี้ริ้วค่ะ แบบตัวเองคิดว่าไม่ใช่ละ แต่บางตัวไม่ใช่ของตัวเองไม่ถามเจ้าของด้วย บางอย่างพอเราจะเก็ยทิ้งก็บอกจะทิ้งทำไมยังใช้ได้จนเป็นขยะรกบ้าน เสื้อผ้าบางตัวเราจะเก็บบริจาคเค้าก็จะไปบริจาคทำไมไร้สาระ
ที่จะบ่นคือเราจะโดนรวบยอดความผิดจากคนอื่นบ่อยค่ะเพราะอายุน้อบสุด ยางที่ก็ขี้ลืม และจะทำอะไรเป็นคนสุดท้ายตลอด ถ้าอะไรหลงเหลือไว้แบบคัดเอ้าท์ไม่ได้ยก ขยะ ทั้งๆที่ไม่ใข่ของเราเค้าจะว่าเราค่ะ แต่ถ้าเราว่าเขา เขาก็หรอๆ อ่อๆๆ หรือไม่ก็พูดให้เรายอมรับความผิดนั้นไปเองทั้งที่ไม่ได้ทำ
และมักจะมีประโยคต่อท้ายให้ถอนหายใจว่า
ก็แม่เป็นผู้ใหญ่เป็นแม่ทำอะไรก็ได้
แก้...แล้ว
ก็มันเป็นหน้าที่ของลูกผู้หผญิง
คือเราไม่ได้ต้องการให้เขาทำทั้งหมดแค่รัยผิดชอบในส่วนที่ตัวเองทำรกนิดหน่อย ภาพการณ์โดยรวมเราช่วยทำได้อยู่แล้วค่ะ
แต่บางพวกแก บ่นไม่พอ ไม่ทำ ชอบติคนอื่นแต่ตัวเองก็ทำไรงี้ พอโดนบ่นบ้างก็ไม่ชอบ
มา gaslighting ว่าสุดเราผิดที่สุดเพราะเราผิดสุดและเป็นลูกหลานที่เป็นผู้หญิง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมาบ่นเพราะความน้อยใจค่ะ เพราะมีลูกพี่ลูกน้องรุ่นเดียวกัน ไม่มีใครติสักอย่าง ทำบ้างไม่ทำบ้างแต่ถ้าวันไหนเราทำช้าไม่ได้ทำเพราะ
ขี้เกียจก็จะใข้คำประมาณอยู่บ้านไม่รู้จักทำตัวให้มีประโยชน์ นอยค่ะ แต่อย่าร้อง อยู่บ้านนี้ไม่เหมาะกับการร้องไห้หรือเป็นซึมเศร้าค่ะ หยอกกก
ปล.นี้เป็นการย่นนน ขอเชิญทุกคนมาบ่นเรื่องน้อยใจจากที่บ้านกันค่ะ
(บ่น??) จะชี้ให้ผู้ใหญ๋ในบ้านรู้ได้มั้ยคะ?ว่าเขาก็ผิดได้เหมือนกัน ปล.นี้เป็นการย่นนน ขอเชิญทุกคนมาบ่นเรื่องที่บ้า
ทีนี้เราเดินไปหาแม่คุยเล่นปกติ แต่แม่ไม่เขาเอาความหงุดหงิดมาลงกะเรา เราก็เงียบไม่แตะ หันไปเล่นกะแมว เชาก็พูดหาว่าเราหงุดหงิดใส่เชา
แบบว่าไอ้นี้ก็พูดอะไรด้วยก็ไม่ได้เลย ทั้งที่เรายังไม่ได้เปิดปาก แค่อยู่เฉยๆจริง ซึ่งไอ้การที่เขาโดนติเรื่องใช้ของแล้วไม่เก็บเนี่ย เราเคยบ่นเชาเหมือนกันค่ะ
คือเค้าจะเป็นพวก ซงน้ำชงอะไรกัน แก้วที่กินจะไม่ไว้ที่ซิงค์จะไปวางไว้ตรงไหนก็ได้ที่นั่ง ตัดอะไรก็ทิ้งตรงนั้น ใช้อะไรก็วางตรงนั้น จริงๆไม่ใช่แค่เชานะคะ
พ่อ ย่า อา คือทุกคนค่ะ เราเข้าใจว่าทุกๆข่วงวัยมีสิ่งที่เรียกว่าการลืม แต่ถ้าเป็นเราที่ตอนนี้อายุน้อยที่สุดในบ้าน ถ้าลืมทำอะไรทิ้งไว้ก็จะโดนรวบยอดบ่นแบบ
ยกเรื่องทุกอย่างมา แล้วเราเป็นนักวาดค่ะ ทำงานที่บ้าน อยู่บ้านคือมีหน้าที่ทำงานบ้านประปาย บ้าง คือเวลาเราบอกเตือนพวกเขา ว่าลืมนั้นไว้นี้น้า อันนี้
ชงทิ้งไว้หนูเก็บผูนะ ก็รันฟังกันแบบปัดๆ ค่ะ
ล่าสุดอาเค้าไปบ้านเพื่อนที่บ้านเชาคนช้างสำอางมากกว่าบ้านเรา ใช้คำนี้เลย เขาก็แบบโห อยากให้ที่บ้านเป็นแบบนั้น แม่ก็แบบทำไมลูกสาวเราไม่ทำบ้าง
คือเราทำค่ะ ทำทุกวันแต่ไม่โดนใจเค้า ตอนเราอยู่หอเราทำห้องตัวเอง ถ่ายให้ดู พอจบกลับมาอยู่บ้าน เขาก็ถามทำไมตอนอย่หอถึงขยันทำได้
เราบอกอยู่บ้านหนูก็ทำ แต่บ้านมันมีคนอยู่คนใช้มันก็รก ละอันนั้นหนูอยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รกเท่านี้ แล้วที่บ้านเรานะคะ ย่าเจออะไรที่เหมือนใช้ต่อได้ก็เก็บ
แม่กะย่า เสื้อผ้าอะไรที่ไม่ใข้ก็ทำผ้าขี้ริ้วค่ะ แบบตัวเองคิดว่าไม่ใช่ละ แต่บางตัวไม่ใช่ของตัวเองไม่ถามเจ้าของด้วย บางอย่างพอเราจะเก็ยทิ้งก็บอกจะทิ้งทำไมยังใช้ได้จนเป็นขยะรกบ้าน เสื้อผ้าบางตัวเราจะเก็บบริจาคเค้าก็จะไปบริจาคทำไมไร้สาระ
ที่จะบ่นคือเราจะโดนรวบยอดความผิดจากคนอื่นบ่อยค่ะเพราะอายุน้อบสุด ยางที่ก็ขี้ลืม และจะทำอะไรเป็นคนสุดท้ายตลอด ถ้าอะไรหลงเหลือไว้แบบคัดเอ้าท์ไม่ได้ยก ขยะ ทั้งๆที่ไม่ใข่ของเราเค้าจะว่าเราค่ะ แต่ถ้าเราว่าเขา เขาก็หรอๆ อ่อๆๆ หรือไม่ก็พูดให้เรายอมรับความผิดนั้นไปเองทั้งที่ไม่ได้ทำ
และมักจะมีประโยคต่อท้ายให้ถอนหายใจว่า
ก็แม่เป็นผู้ใหญ่เป็นแม่ทำอะไรก็ได้
แก้...แล้ว
ก็มันเป็นหน้าที่ของลูกผู้หผญิง
คือเราไม่ได้ต้องการให้เขาทำทั้งหมดแค่รัยผิดชอบในส่วนที่ตัวเองทำรกนิดหน่อย ภาพการณ์โดยรวมเราช่วยทำได้อยู่แล้วค่ะ
แต่บางพวกแก บ่นไม่พอ ไม่ทำ ชอบติคนอื่นแต่ตัวเองก็ทำไรงี้ พอโดนบ่นบ้างก็ไม่ชอบ
มา gaslighting ว่าสุดเราผิดที่สุดเพราะเราผิดสุดและเป็นลูกหลานที่เป็นผู้หญิง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมาบ่นเพราะความน้อยใจค่ะ เพราะมีลูกพี่ลูกน้องรุ่นเดียวกัน ไม่มีใครติสักอย่าง ทำบ้างไม่ทำบ้างแต่ถ้าวันไหนเราทำช้าไม่ได้ทำเพราะ
ขี้เกียจก็จะใข้คำประมาณอยู่บ้านไม่รู้จักทำตัวให้มีประโยชน์ นอยค่ะ แต่อย่าร้อง อยู่บ้านนี้ไม่เหมาะกับการร้องไห้หรือเป็นซึมเศร้าค่ะ หยอกกก
ปล.นี้เป็นการย่นนน ขอเชิญทุกคนมาบ่นเรื่องน้อยใจจากที่บ้านกันค่ะ