เรากับแม่ทะเลาะกันค่อนข้างบ่อย บ่อยชนิดที่ว่าทะเลาะกันทุกวัน เราไม่ได้ตอบโต้อะไรยกเว้นซะจะเป็นเรื่องที่ถูกเข้าใจผิด แต่พอเราอธิบายแม่ก็จะบอกว่าเราเถียงอยู่ตลอด เราเลยเงียบมาตลอด แต่พอเราเงียบ แม่ก็จะบอกว่าเราเมินไม่ตั้งใจฟัง เรามักจะถูกโดนตีด้วยด้ามไม้กวาด มือ หรือ ไม้แควนเสื้ออยู่เป็นประจำ เพราะเราแค่อธิบายว่าสิ่งที่แม่พูด อาจจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่แม่ก็จะบอกว่า อย่ามาเถียงกูอาบน้ำร้อนมาก่อน ซึ่งทางเราคิดว่าการมีประสบการณ์มาก่อนในบ้างเรื่องมันก็ดีที่จะสั่งสอน แต่มาสอนแบบผิด ๆ ตอนนั้นแม่บอกว่า พอเพื่อนมีแฟนเดี๋ยวก็ต้องห่างกัน เราก็ตอบไปว่า ไม่เป็นไร แม่เราก็พูดขึ้นมาอีกว่า เพื่อนมีแฟนกันจนจะหมดแล้ว เดี๋ยวเขาจะพาไปหาผู้ชายมาให้หรอก เราก็ตอบไปว่า ถ้าเขา(เพื่อนเรา)หามาให้จริง ๆ เราก็คงไม่เอาอยู่ดีเพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ได้สนใจเรื่องความรักมากนัก ยิ่งเป็นวัยเรียนด้วยเรายังไม่อยากมีใครอยากตั้งใจเรียนให้ได้มากกว่านี้ เพราะเรามีความฝันเล็กๆที่อยากจะเป็นอยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าในอนาคตจะได้เป็นมั้ย แต่แม่ก็บอกมาอีกว่า เพื่อนเดี๋ยวมันก็วางยาไปให้ผู้ชายจับทำท้องหรอก ซึ่งเราเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะทางเราก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แถมเพื่อนเราก็ไม่ได้เป็นคนอะไรแบบนั้น เพื่อนเรามีแฟนก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นพวกบ้าเซ็กส์ เราหงุดหงิดที่แม่เราเริ่มเอาเรื่องเพื่อนของเรามาพูดในทางเสียๆหายๆกับเรา โดยอ้างว่าเป็นคำสั่งสอน แต่เราก็ไม่โอเคอยู่ดี เรารู้สึกเหมือนแม่เรากำลังใส่ร้ายคนอื่นอยู่ และตอนนั้นเราเลยเริ่มทะเลาะกัน เราอธิบายในสิ่งที่ถูก เพื่อให้แม่เราไม่เข้าใจเพื่อนเราผิด แต่คงเป็นเราเองที่ผิดเพราะไปแก้ต่างให้เพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นเราก็รู้สึกว่าการสอนโดยการเอาชื่อเพื่อนของเราไปสอน แถมยังพูดให้เพื่อนเราดูแย่ขึ้นไปอีก ทั้งที่จริงๆไม่ใช่แบบนั้นเลย คงเพราะเรามีนิสัยรักเพื่อนอยู่แล้ว ยิ่งเพื่อนที่ทำดีกับเราด้วยแล้วยิ่งรัก และเป็นห่วงเพื่อนมาก ตอนที่ทะเลาะกันเป็นช่วงกลางดึก พ่อเรานอนไปแล้ว แต่พ่อเราก็ต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงทะเลาะกันของเรากับแม่ พ่อเราก็พูดประมาณว่า บ่นเรายาวเกินไปแล้ว ที่นี้แม่ก็พาลใส่พ่อเราเลย พ่อเราเองก็มึนิสัยขี้เหล้า ก็เลยหยิบกุญแจรถแล้วขับรถยนต์ออกจากบ้านไปเลย
ขอย้อนความหลัง แม่กับพ่อเราไม่เคยรักกัน แค่อายุเยอะกันมากแล้วและทั้งคู่ต้องการมีครอบครัวแถมยังโดนคนรู้จักแนะนำกันมาอีกที ตอนแรกแม่เราไม่สนใจ แต่พอนานๆไปได้คุยกันบ้าง เลยตัดสินใจแต่งงานกัน ไม่มีการขอเป็นแฟน แต่แต่งงานไปเลย ไม่ได้รักกันด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่หวังแค่ต้องการลูกสักคนไว้เลี้ยงยามแก่เฒ่า แต่น่าเสียดายที่เราดันเกิดมาเป็นผู้หญิง โดยพื้นฐานแล้วสำหรับพ่อกับแม่เรา ผู้หญิงมีหน้าที่ต่ำสุด ทำงานบ้าน ทำกับข้าว และเป็นที่ตั้งท้องเท่านั้น ช่วงแรกๆที่เราเกิดมา พ่อเราค่อนข้างเสียใจ เพราะพ่อเราอยากได้ลูกผู้ชาย ให้เป็นเสาหลักของบ้านต่อจากพ่อ แม่เราแท้งน้อง เราเลยกลายเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยถูกคาดหวัง เราไม่เคยโดนกดดัน เราเลยพยามทำให้ดีที่สุดตลอด แต่สุดท้ายก็ได้กลับมาแค่ อ่อ โอเค เก่ง สุดยอด คำพูดอาจจะดี เหมือนคำชมดีๆของคนๆนึง แต่ในความเป็นจริงถาพตรงหน้าเราไม่มีความจริงใจสักอย่าง ส่วนพ่อเราก็คอยยิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกภูมิใจ เราเริ่มเก่งมาตั้งแต่เด็ก เรียนดี แต่กีฬาไม่ได้ ครอบครัวเราเลยมองว่าเรายังคงไม่เก่งพอ พ่อเราอาจจะดูเหมือนดี ขยัน แถมใจดี แต่พ่อเราขี้เหล้า ติดเหล้า กลับบ้านดึกเป็นประจำแม้จะเลิกงานตั้งนานแล้วก็ตาม เวลากลับมาบ้าน ก็ชอบมานอนอยู่ตรงโซฟา ไม่ยอมไปอาบน้ำ ต้องเป็นเราที่ต้องคอยบอกให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ หรืออย่างน้อยก็ไปนอนในห้องนอนดี ๆ แต่พ่อเราก็บอกว่าเดี๋ยวไป แต่สุดท้ายก็นอนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม เราเข้าใจได้ว่าเวลาเมามันจะเริ่มง่วง รึป่าว เรายังไม่อยากลองแอลกอฮอล์ เป็นครั้งแรกสองสามครั้งไม่เป็นไร แต่พอนานๆไป เราเริ่มน้อยใจ ทำไมพ่อเราถึงตอบตกลงแต่กลับไม่ทำตามที่พูด พ่อเราเป็นคนเก็บกด เวลาโกรธไม่ค่อยแสดงอารมณ์หรือพูดออกมาตรงๆ แต่เวลาผ่านไป พอมันระเบิดมา มันก็ทำเราเริ่มกลัวพ่อเล็กน้อย เพราะตอนโกรธพ่อเราน่ากลัวมากๆ แล้วพอพ่อกับแม่เราทะเลาะกัน ส่วนใหญ่จะเป็นแม่เราที่เอาเรื่องเก่าๆมาพูด พ่อกับเราเป็นคนอยู่กับปัจจุบัน เวลาทะเลาะกันแล้วเอาเรื่องในอดีตมาพูด ทำให้เรื่องมันใหญ่ไปกว่าเดิม แต่พ่อเราก็ไม่เคยพูดออกมาว่าไม่ชอบให้เอาเรื่องในอดีตมาพูดตอนทะเลาะกัน เช่น พ่อเราลืมเก็บจานที่กินเสร็จแล้ว พอมาปัจจุบันเวลาทะเลาะกัน แม่ก็จะเอาเรื่องเก่าๆมาพูดเสมอ ไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่ยอมบอกว่าไม่ชอบ แต่เราเองก็ไม่กล้าบอกเหมือนกัน เหมือนยิ่งบอกแม่ยิ่งด่า ยิ่งบอกเหมือนยิ่งเติมน้ำมันใส่ไฟ เรากับพ่อเลยเลือกกที่จะไม่พูดกัน
เวลาทะเลาะกัน ก็ทะเลาะกันเรื่องน้อยๆ แต่พอพ่อหรือแม่ หรือแม้กระทั่งตัวเราเองไม่ยอมบอกความรู้สึกออกไปตรงๆ กลายเป็นว่ามันเก็บสะสม เลยไม่มีใครเข้าใจกัน พอเราจะอธิบายว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไง ก็เหมือนโดนพายุลูกใหญ่พัดใส่หน้ามันมาพร้อมกับการทะเลาะเสมอ เราเลยเงียบเก็บไว้คนเดียวดีกว่า แต่กลายเป็นว่าบรรยากาศในบ้านเรามันอึดอัดขึ้น เราใช้เวลากับพวกเขาน้อยลง อยู่ในห้องนอนของตนเองมากขึ้น ในขณะที่พ่อกับแม่เราอยู่กันคนละโซนบ้านโดยไม่พูดคุยกันเลยแม้แต่นอน แม้มันจะให้ความรู้สึกอึดอัด แต่เราก็สบายใจกว่าการที่ต้องมาคุยกันโดยจะจบที่การทะเลาะกันเสมอ
เราอยากรู้ว่าทุกคนผ่านมันไปยังไงกันคะ แม่เราอยากจะหย่า พ่อเราไม่เคยพูดคำว่าขอโทษ ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดคุย หรือเปิดใจให้กับแม่และพ่ออีก และส่วนที่สำคัญ คือ พ่อกับแม่เราไม่เคยรักกันตั้งแต่แรก เราควรทำยังไงเหรอคะ (เราเขียนตอนกลางคืน บางคำอาจจะงงไปบ้างนะคะ เราเบอลมากเลย)
ครอบครัวกำลังแตกแยก
ขอย้อนความหลัง แม่กับพ่อเราไม่เคยรักกัน แค่อายุเยอะกันมากแล้วและทั้งคู่ต้องการมีครอบครัวแถมยังโดนคนรู้จักแนะนำกันมาอีกที ตอนแรกแม่เราไม่สนใจ แต่พอนานๆไปได้คุยกันบ้าง เลยตัดสินใจแต่งงานกัน ไม่มีการขอเป็นแฟน แต่แต่งงานไปเลย ไม่ได้รักกันด้วยซ้ำ เพราะทั้งคู่หวังแค่ต้องการลูกสักคนไว้เลี้ยงยามแก่เฒ่า แต่น่าเสียดายที่เราดันเกิดมาเป็นผู้หญิง โดยพื้นฐานแล้วสำหรับพ่อกับแม่เรา ผู้หญิงมีหน้าที่ต่ำสุด ทำงานบ้าน ทำกับข้าว และเป็นที่ตั้งท้องเท่านั้น ช่วงแรกๆที่เราเกิดมา พ่อเราค่อนข้างเสียใจ เพราะพ่อเราอยากได้ลูกผู้ชาย ให้เป็นเสาหลักของบ้านต่อจากพ่อ แม่เราแท้งน้อง เราเลยกลายเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยถูกคาดหวัง เราไม่เคยโดนกดดัน เราเลยพยามทำให้ดีที่สุดตลอด แต่สุดท้ายก็ได้กลับมาแค่ อ่อ โอเค เก่ง สุดยอด คำพูดอาจจะดี เหมือนคำชมดีๆของคนๆนึง แต่ในความเป็นจริงถาพตรงหน้าเราไม่มีความจริงใจสักอย่าง ส่วนพ่อเราก็คอยยิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกภูมิใจ เราเริ่มเก่งมาตั้งแต่เด็ก เรียนดี แต่กีฬาไม่ได้ ครอบครัวเราเลยมองว่าเรายังคงไม่เก่งพอ พ่อเราอาจจะดูเหมือนดี ขยัน แถมใจดี แต่พ่อเราขี้เหล้า ติดเหล้า กลับบ้านดึกเป็นประจำแม้จะเลิกงานตั้งนานแล้วก็ตาม เวลากลับมาบ้าน ก็ชอบมานอนอยู่ตรงโซฟา ไม่ยอมไปอาบน้ำ ต้องเป็นเราที่ต้องคอยบอกให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ หรืออย่างน้อยก็ไปนอนในห้องนอนดี ๆ แต่พ่อเราก็บอกว่าเดี๋ยวไป แต่สุดท้ายก็นอนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม เราเข้าใจได้ว่าเวลาเมามันจะเริ่มง่วง รึป่าว เรายังไม่อยากลองแอลกอฮอล์ เป็นครั้งแรกสองสามครั้งไม่เป็นไร แต่พอนานๆไป เราเริ่มน้อยใจ ทำไมพ่อเราถึงตอบตกลงแต่กลับไม่ทำตามที่พูด พ่อเราเป็นคนเก็บกด เวลาโกรธไม่ค่อยแสดงอารมณ์หรือพูดออกมาตรงๆ แต่เวลาผ่านไป พอมันระเบิดมา มันก็ทำเราเริ่มกลัวพ่อเล็กน้อย เพราะตอนโกรธพ่อเราน่ากลัวมากๆ แล้วพอพ่อกับแม่เราทะเลาะกัน ส่วนใหญ่จะเป็นแม่เราที่เอาเรื่องเก่าๆมาพูด พ่อกับเราเป็นคนอยู่กับปัจจุบัน เวลาทะเลาะกันแล้วเอาเรื่องในอดีตมาพูด ทำให้เรื่องมันใหญ่ไปกว่าเดิม แต่พ่อเราก็ไม่เคยพูดออกมาว่าไม่ชอบให้เอาเรื่องในอดีตมาพูดตอนทะเลาะกัน เช่น พ่อเราลืมเก็บจานที่กินเสร็จแล้ว พอมาปัจจุบันเวลาทะเลาะกัน แม่ก็จะเอาเรื่องเก่าๆมาพูดเสมอ ไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่ยอมบอกว่าไม่ชอบ แต่เราเองก็ไม่กล้าบอกเหมือนกัน เหมือนยิ่งบอกแม่ยิ่งด่า ยิ่งบอกเหมือนยิ่งเติมน้ำมันใส่ไฟ เรากับพ่อเลยเลือกกที่จะไม่พูดกัน
เวลาทะเลาะกัน ก็ทะเลาะกันเรื่องน้อยๆ แต่พอพ่อหรือแม่ หรือแม้กระทั่งตัวเราเองไม่ยอมบอกความรู้สึกออกไปตรงๆ กลายเป็นว่ามันเก็บสะสม เลยไม่มีใครเข้าใจกัน พอเราจะอธิบายว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไง ก็เหมือนโดนพายุลูกใหญ่พัดใส่หน้ามันมาพร้อมกับการทะเลาะเสมอ เราเลยเงียบเก็บไว้คนเดียวดีกว่า แต่กลายเป็นว่าบรรยากาศในบ้านเรามันอึดอัดขึ้น เราใช้เวลากับพวกเขาน้อยลง อยู่ในห้องนอนของตนเองมากขึ้น ในขณะที่พ่อกับแม่เราอยู่กันคนละโซนบ้านโดยไม่พูดคุยกันเลยแม้แต่นอน แม้มันจะให้ความรู้สึกอึดอัด แต่เราก็สบายใจกว่าการที่ต้องมาคุยกันโดยจะจบที่การทะเลาะกันเสมอ
เราอยากรู้ว่าทุกคนผ่านมันไปยังไงกันคะ แม่เราอยากจะหย่า พ่อเราไม่เคยพูดคำว่าขอโทษ ส่วนเราก็ไม่กล้าพูดคุย หรือเปิดใจให้กับแม่และพ่ออีก และส่วนที่สำคัญ คือ พ่อกับแม่เราไม่เคยรักกันตั้งแต่แรก เราควรทำยังไงเหรอคะ (เราเขียนตอนกลางคืน บางคำอาจจะงงไปบ้างนะคะ เราเบอลมากเลย)