โตขึ้นแล้วถึงเข้าใจว่า “ความพยายาม” บางทีมันไม่ได้การันตีอะไรเลย

ผมอายุสามสิบต้นๆ ทำงานมาเกือบสิบปี
เป็นคนธรรมดาที่เริ่มจากศูนย์ ไม่มีเส้น ไม่มีแบ็ก
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเชื่อเสมอว่าถ้าขยัน อดทน และไม่ยอมแพ้
อย่างน้อยชีวิตก็น่าจะค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ
แต่พอใช้ชีวิตจริงๆ กลับพบว่าโลกมันไม่ได้เดินเป็นเส้นตรงแบบนั้น
บางคนดูเหมือนไม่ต้องพยายามมาก แต่โอกาสกลับเข้ามาหาเขาเรื่อยๆ
ในขณะที่บางคนทุ่มเทแทบทุกอย่าง แต่ผลกลับไม่ขยับไปไหน
มันไม่ใช่ความรู้สึกอิจฉา แค่เป็นความเหนื่อยใจเงียบๆ
เหมือนกำลังเดินอยู่บนลู่วิ่งที่วิ่งเท่าไรก็ยังอยู่ที่เดิม
สุดท้ายก็ได้แต่บอกตัวเองว่า อย่างน้อยเราก็ยังยืนอยู่ได้ด้วยขาของตัวเอง