สวัสดีค่ะวันนี้อยากจะมาเล่าเรื่องหนึ่งค่ะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่ค่ะ
คืออย่างงี้ค่ะเราทำแม่เสียใจค่ะร้องไห้ตอนนี้เราอายุ15ค่ะช่วงวัยเรานี้ขอบอกเลยค่ะอารมณ์ไม่คงที่คือเราต่างกับเมื่อก่อนมากตอนเด็กๆเราขี้กลัวมากค่ะกลัวแม่มากๆแล้วตอนป.5ย้ายไปอยู่กับน้าต่างจังหวัดแม่ค่อยส่งเงินให้แทน2ปีค่ะม.1เราย้ายกลับมากทมแล้วเราก็เริ่มต่อต้านค่ะเราเริ่มหัวดื้อเริ่มไม่ทำตามคำสั่งค่ะติดเพื่อนมากก็แก้ไขมาเรื่อยๆค่ะปัจุบันปวช1ค่ะเรียนที่ใหม่เพื่อนใหม่แล้วทีนี้เราได้ซื้อบ้านใหม่ด้วยค่ะตลอดมาเราไม่เคยมีห้องเป็นของตัวเองค่ะจนย้ายไปอยู่กับน้าถึงมีแล้วย้ายกลับมาพอไม่มีก็ลำบากสำหรับเราเราไม่มีพื้นที่ให้เป็นส่วนตัวค่ะนอกจากนี้เราหวงของมากไม่ชอบให้ยุ่งเรามีมุมนอนอยู่ค่ะคนล่ะฝั่งกับแม่แล้ววันนี้เราโทรคุยกับเพื่อนค่ะแม่เราก็เข้ามากวนแบบอารมณ์ดีน่ะค่ะมากวนมาพูดเล่นจนเราหงุดหงิดเพราจะคุยกับเพื่อนปกติเราไม่ค่อยโกรธแม่ค่ะเน้นหงุดหงิดไม่พอใจเฉยๆแล้วกล้องที่เปิดคุยกับเพื่อนดันไปกล้องหล้งเห็นสภาพห้องทำให้เราอายค่ะพูดตรงๆเราไม่อยากให้เห็นว่าเพราะรบหรอกค่ะเราแค่ไม่อยากให้เห็นว่านอนกับแม่ค่ะเลยโกรธแม่ค่ะว่าทำไมต้องมากวนเรามาวุ่นวายและยุ่งกับเราค่ะเรารู้ว่าไม่ควรพูดแต่สำหรับเราเราไม่ได่มีพื้นที่ให้ระบายแบบส่วนตัวเลยค่ะเราอัดอั้นที่ทำอะไรไม่ได้เลยอึดอั้นที่ต้องคอยระวังเปลี่ยนชุดจัดของนอนเล่นแล้วมีคนอยู่ตรงข้ามค่อยมองจนเราพูดว่าทำไมซื้อบ้านไม่ซื้อที่กั้นห้องบ้านก็ใหญ่แต่ไม่กั้น16จะย้ายออกอึดอั้นแกดูเสียใจมากค่ะเราไม่ได้ตั้งใจจะย้ายออกเราแค่พูดเฉยๆค่ะเพราะโกรธเราเข้าใจค่ะว่าเราทำผิดที่ว่าท่านและเราเสียใจค่ะจริงๆบ้านนี้มีห้องหนึ่งค่ะและชั้น1กับ2เป็นแบบใหญ่ๆค่ะเราขอห้องนั้นแล้วแต่แกก็ทำห้องพระทำเราโกรธอยู่นิดหน่อยค่ะแต่เราเข้าใจแต่สำหรับเราก็อึดอั้นอยู่ดีค่ะเราทะเลาะกับแม่ก็ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวให้กรี๊ดหรือร้องไห้ด้วยซ้ำเราทำได้แค่กลั้นน้ำตาให้แกไม่รู้ค่ะและเราไม่ชอบเราอารมณ์ร้อนได้แม่ค่ะแต่เราไม่เคยทำอะไรที่รุนแรงเหมือนแม่เช่นตบตีหรือเตะค่ะเรามักจะชอบพูดแรงๆแทนค่ะปกติเราจะเก็บเงียบไม่คุยไม่พูดจนกว่าจะรู้สึกดเพราะกลัวพูดแย่ๆแต่วันนี้โกรธมากจริงๆค่ะไม่มีให้เราได้นั่งคิดเงียบๆเราเลยว่าท่านค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะหนูอยากให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นเพื่อช่วยชี้เนะหนูหน่อยค่ะว่าหนูทำผิดมากแค่ไหนและช่วยบอกวิธีคุมอารมณ์หน่อยค่ะ
ทะเลาะกับแม่ปัญหาครอบครัวและพื้นที่ส่วนตัว
คืออย่างงี้ค่ะเราทำแม่เสียใจค่ะร้องไห้ตอนนี้เราอายุ15ค่ะช่วงวัยเรานี้ขอบอกเลยค่ะอารมณ์ไม่คงที่คือเราต่างกับเมื่อก่อนมากตอนเด็กๆเราขี้กลัวมากค่ะกลัวแม่มากๆแล้วตอนป.5ย้ายไปอยู่กับน้าต่างจังหวัดแม่ค่อยส่งเงินให้แทน2ปีค่ะม.1เราย้ายกลับมากทมแล้วเราก็เริ่มต่อต้านค่ะเราเริ่มหัวดื้อเริ่มไม่ทำตามคำสั่งค่ะติดเพื่อนมากก็แก้ไขมาเรื่อยๆค่ะปัจุบันปวช1ค่ะเรียนที่ใหม่เพื่อนใหม่แล้วทีนี้เราได้ซื้อบ้านใหม่ด้วยค่ะตลอดมาเราไม่เคยมีห้องเป็นของตัวเองค่ะจนย้ายไปอยู่กับน้าถึงมีแล้วย้ายกลับมาพอไม่มีก็ลำบากสำหรับเราเราไม่มีพื้นที่ให้เป็นส่วนตัวค่ะนอกจากนี้เราหวงของมากไม่ชอบให้ยุ่งเรามีมุมนอนอยู่ค่ะคนล่ะฝั่งกับแม่แล้ววันนี้เราโทรคุยกับเพื่อนค่ะแม่เราก็เข้ามากวนแบบอารมณ์ดีน่ะค่ะมากวนมาพูดเล่นจนเราหงุดหงิดเพราจะคุยกับเพื่อนปกติเราไม่ค่อยโกรธแม่ค่ะเน้นหงุดหงิดไม่พอใจเฉยๆแล้วกล้องที่เปิดคุยกับเพื่อนดันไปกล้องหล้งเห็นสภาพห้องทำให้เราอายค่ะพูดตรงๆเราไม่อยากให้เห็นว่าเพราะรบหรอกค่ะเราแค่ไม่อยากให้เห็นว่านอนกับแม่ค่ะเลยโกรธแม่ค่ะว่าทำไมต้องมากวนเรามาวุ่นวายและยุ่งกับเราค่ะเรารู้ว่าไม่ควรพูดแต่สำหรับเราเราไม่ได่มีพื้นที่ให้ระบายแบบส่วนตัวเลยค่ะเราอัดอั้นที่ทำอะไรไม่ได้เลยอึดอั้นที่ต้องคอยระวังเปลี่ยนชุดจัดของนอนเล่นแล้วมีคนอยู่ตรงข้ามค่อยมองจนเราพูดว่าทำไมซื้อบ้านไม่ซื้อที่กั้นห้องบ้านก็ใหญ่แต่ไม่กั้น16จะย้ายออกอึดอั้นแกดูเสียใจมากค่ะเราไม่ได้ตั้งใจจะย้ายออกเราแค่พูดเฉยๆค่ะเพราะโกรธเราเข้าใจค่ะว่าเราทำผิดที่ว่าท่านและเราเสียใจค่ะจริงๆบ้านนี้มีห้องหนึ่งค่ะและชั้น1กับ2เป็นแบบใหญ่ๆค่ะเราขอห้องนั้นแล้วแต่แกก็ทำห้องพระทำเราโกรธอยู่นิดหน่อยค่ะแต่เราเข้าใจแต่สำหรับเราก็อึดอั้นอยู่ดีค่ะเราทะเลาะกับแม่ก็ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวให้กรี๊ดหรือร้องไห้ด้วยซ้ำเราทำได้แค่กลั้นน้ำตาให้แกไม่รู้ค่ะและเราไม่ชอบเราอารมณ์ร้อนได้แม่ค่ะแต่เราไม่เคยทำอะไรที่รุนแรงเหมือนแม่เช่นตบตีหรือเตะค่ะเรามักจะชอบพูดแรงๆแทนค่ะปกติเราจะเก็บเงียบไม่คุยไม่พูดจนกว่าจะรู้สึกดเพราะกลัวพูดแย่ๆแต่วันนี้โกรธมากจริงๆค่ะไม่มีให้เราได้นั่งคิดเงียบๆเราเลยว่าท่านค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะหนูอยากให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นเพื่อช่วยชี้เนะหนูหน่อยค่ะว่าหนูทำผิดมากแค่ไหนและช่วยบอกวิธีคุมอารมณ์หน่อยค่ะ