เมื่อเราค้นพบว่า 'เวลาส่วนตัว' ที่เราคิดว่ามีค่า...แท้จริงแล้วมันคือ 'ความเหงา' ที่ซ่อนอยู่

ช่วงนี้เราพยายามบอกตัวเองมาตลอดว่า เราเป็น Introvert ที่รักความสงบ ชอบอยู่คนเดียว และให้คุณค่ากับเวลาส่วนตัวมากๆค่ะ
เราภูมิใจที่สามารถจัดการทุกอย่างได้เอง ไม่ต้องพึ่งพาใคร ไม่ต้องตอบแชทใครทั้งวัน
แต่เมื่อคืนนี้เรากลับบ้านมา เปิดไฟ แล้วนั่งลงบนโซฟา พอเงียบสนิทเท่านั้นแหละ

ความรู้สึกบางอย่างก็ตีขึ้นมาอย่างจัง มันไม่ใช่ความสงบ แต่มันคือความเหงาที่แฝงมาในคราบของอิสระ
เรานั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ พยายามทำตัวให้ยุ่ง แต่ในใจกลับอยากส่งข้อความหาใครสักคนแต่ไม่รู้จะส่งหาใครดี

เราเข้าใจเลยว่าการใช้ชีวิตคนเดียวมันสบาย แต่บางทีมันก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นตัวสำรองของชีวิตใครหลายๆ คน
คือถ้าพวกเขาว่างถึงจะนึกถึงเรา วันนี้แค่มาแชร์ความรู้สึกนี้เฉยๆค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในช่วงที่ต้องหาจุดสมดุลระหว่างความชอบสันโดษกับความต้องการที่จะผูกพันกับใครสักคนจริงๆ