เป็นโรคทางจิตมั้ย

คือตอนนี้หนูอยู่ม.ต้น หนูมักคิดฟุ้งซ่าน คิดว่าคนอื่นอ่านความคิดเราได้เห็นอนาคตเราได้ บางทีก็ไปคิดว่าคำพูดในอดีตของใครอาจหมายถึงบัจจุบันของเรา บางทีมันทำให้หนูกลัวการใช้ชีวิตเพราะเหมือนความคิดของหนูมักคิดว่าตัวเองจบไม่ดีแน่ๆต่อให้เรื่องเหนือธรรมชาติจะไม่มีจริง หรือมีจริง แต่หนูมักคิดว่ามันมีจริง

ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้ามันไม่เกี่ยวกับชะตา หรือมันเป็นเพราะตอนประถมปลายมีเหตุการทำให้หนูไม่ค่อยได้พูดกับใคร และบางช่วงเรียกได้ว่าไปรรเพื่อรอเวลากลับบ้านเพราะตอนนั้นย้ายรร ไม่กล้าคุยกับใคร คือแบบอยู่คนเดียวไปเลยเป็นคนแปลกๆที่คนอื่นรู้ว่าแปลก ตอนนั้นมีคนมาชวนคุยแต่แบบไม่กล้าคุยด้วย ปกติถ้ารรปิดก็อยู่บ้าน ไม่ค่อยได้คุยกับใคร ไม่คุยกับญาติด้วยซ้ำถ้าไม่จำเป็น  ตอนนั้นโดนแกล้งนิดหน่อยด้วย เคยชอบคนๆนึงด้วยแค่คิดว่าตัวเองแค่ขาดความรักเลยเอาไปคาดหวังกับคนอื่น

ถ้าย้อนกลับไปอีกคือหนูอาจจะมีปมเหรอ เพราะตอนเด็กหนูอยากเรียนนักกีฬาชนิดนึง หนูขอแม่ไปเรียนกีฬานี้ แต่แม่ดูคาดหวังกับหนูมาก เพราะครูที่สอนบอกว่าหนูน่าจะไปได้ดี แต่พอแข่งจริงลงสนามหนูกลับกลัวจนทำไรไม่ถูก และแพ้ยั้บ ครูบอกว่าหนูตื่นสนามแต่หน้าแม่ดูเศร้ามาก หลังจากนั้นไม่นานครูคนนั้นย้ายไปอีกที่และหนูไม่ได้เรียน และเรื่องของหนูกับกีฬาโดนญาติเอาไปพูดเล่นกันว่า แบบอวดซะเยอะสุดท้ายแพ้ยั้บ  สุดท้ายกลายเป็นเรื่องตลก

หนูเคยเอาเรื่องที่หนูคิดว่าในหัวไปเล่าให้ครอบครัวฟัง พวกเขาบอกให้หนูคุยกับเพื่อนบ้างแต่สีหน้าตอนพวกเขาพูดมันเหมือนกับว่าเขาล้อเล่นเขาคงเห็นหนูเป็นคนบ้า ซึ่งอาจใช่ บางทีหนูไม่เขาใจด้วยซ้ำว่าครอบครัวรักหนูมั้ย พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจะดีกัน ส่วนหนูเคยโดนแม่พูดให้ไปคู่ลูกคนนู้นคนนี้เพราะเพียงแค่เห็นว่าเขามีเงินและหนูก็ไม่ได้สวยด้วยซ้ำ

พอเข้าม.1หนูมีเพื่อนสนิทอยู่นิดนึง  แต่ถึงมีก็ไม่ค่อยได้คุยเยอะถ้าอยู่บ้าน  หนูก็ชอบคนไปเรื่อยอะแบบว่าคงขาดความรัก
มั้ง  เลยคิดจะหาความรักแต่ก็นกเรื่อยๆเลยเพื่อนห้ามก็ไม่ฟัง สุดท้ายไปชอบเพื่อนในห้องจนเสียเพื่อน แต่ไม่เป็นแฟน
คือแบบสุดท้ายจากที่ดีกับเพื่อนในห้องกลายเป็นคุยค่อยไม่ได้  ที่จริงก่อนจะทำอยากปรึกษาเพื่อนในกลุ่มนะแต่เคยทำไปแล้ว ผลปรากฏว่าเพื่อนเอาเรื่องแซวต่อกน้าเจ้าตัวหลายรอบ บางทีรู้ว่าไม่ชอบให้ไปทำแบบไหนก็ทำเคยไม่กล้าคุย

สุดท้ายกลายเป็นว่ามองหน้าใครไม่ติดบางที หลอนจิตสำนึกด้วยซ้ำ คิดว่าอยู่เหมือนไม่รู้อยู่เลยอะแต่ใช้ชีวิตไปวันๆ
แล้วคนในครอบครัวอะก็เอาเรื่องน่าอายไปบอกคนอื่นด้วย รวมถึงพี่ที่เอาไปบอกเพื่อนหรือบางทีก็เพื่อนร่วมชั้นหนูโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูสนิทมั้ยต่อให้สนิทก็ไม่ควร
ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีเป้าหมายอยู่รรก็ไม่มีความสุข อยู่บ้านก็ไม่ต่าง ได้ยินอะไรก็หลอนไปหมดกลัวเขาว่าเรา  กลัวยันสิ่งที่มองไม่เห็น จะไปโรงพยาบาลแม่คงไม่พาไปคงจะห่วงภาพลักษณ์ตัวเองอีกมั้ยก็ไม่รู้ที่ลูกเป็นแบบนี้