สวัสดีค่ะทุกคน เราใช้ล็อกอินทิ้งไว้ตรงนี้เลย เพราะเรื่องนี้…เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี
มันเป็นเรื่องความรักที่ไม่แน่ใจว่า…เรากำลังเดินไปข้างหน้าหรือแค่ยืนที่เดิม
ทั้งหมดเริ่มจาก “โต๊ะกาแฟในออฟฟิศ” ค่ะ
เราทำงานบริษัทเอกชนแถวอโศก ช่วงเช้าจะชอบลงไปชงกาแฟที่ตู้กดชั้น 7
และทุกครั้ง…จะมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นพอดี
ชื่อเขาคือ “นัด” รุ่นพี่ต่างแผนก หน้าตาไม่ได้หล่อจัดแต่สะอาดสะอ้าน ดูใจเย็นมาก ๆ
ตอนแรกเราก็คิดว่า “คงแค่บังเอิญ”
แต่พอเป็นบ่อยขึ้น จนวันหนึ่งเขาพูดว่า…
“เราชอบเจอเธอตรงนี้นะ ทำงานรู้สึกดีขึ้นเลย”
บอกตามตรง หัวใจมันเต้นแบบห้ามไม่อยู่
หลังจากนั้น เขาจะชอบเอางานมาถาม
ชวนเดินไปกินข้าว
และบางครั้งก็แอบซื้อขนมวางไว้บนโต๊ะเรา
แต่ไม่เคยพูดตรง ๆ ว่า…คิดอะไร
พอเริ่มสนิทกันขึ้น เราก็เริ่มสังเกตว่า
เขามักจะหายไปหนึ่งวันต่อสัปดาห์ บอกว่า “ไปดูแลแม่”
เวลาทักไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ
พอวันรุ่งขึ้นถึงจะมาอธิบายยาว ๆ เหมือนรู้ว่าเราน้อยใจ
จนวันหนึ่งเพื่อนสนิทเราทักว่า…
“เธอแน่ใจเหรอว่าเขาโสดสนิท?”
ตั้งแต่นั้นใจเรามันก็เริ่มสั่น
เวลาที่นัดหายไป…เราเริ่มคิดมาก
เวลาเขาพูดหยอด…มันเริ่มไม่เหมือนเดิม
วันนั้นเราตัดสินใจถามตรง ๆ
ตอนที่เดินกลับจากเซเว่นด้วยกันตอนค่ำ
“นัด…เราชอบเธอนะ แต่เราอยากรู้ว่าเธอคิดอะไรกับเราแน่ ๆ
หรือว่า…เราคิดไปเองคนเดียว?”
เขาหยุดเดิน แล้วมองเรานานมาก
ตอนนั้นคือ หัวใจมันแทบไม่มีจังหวะ
เขาบอกว่า…
“เราชอบเธอจริง ๆ
แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมมีความสัมพันธ์แบบที่ผูกมัดใคร
ชีวิตเรายังเคลียร์ไม่หมด…โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว”
ฟังจบ…เหมือนโลกมันเงียบลงไปเลยค่ะ
ความสุขที่เคยมี มันเปลี่ยนเป็นคำถามเต็มหัว
เราไม่ได้โกรธเขา
แต่เราก็ไม่รู้ว่าควร “รอ” หรือ “เดินออกมา” ดีกว่า
คืนนี้เลยมานั่งเขียน
เพราะไม่รู้ว่าความรักที่กำลังเริ่มต้นของเรามันเรียกว่าอะไร
ระหว่าง “คนที่ใช่แต่ผิดเวลา”
หรือ “ความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันชัดเจนตั้งแต่แรก”
ถ้าเพื่อน ๆ เป็นเรา จะทำยังไงคะ?
เลือกคุยต่อแบบที่เขาพร้อม
หรือถอยออกมาเพื่อรักษาใจตัวเอง?
ระยะห่างที่เราไม่เคยกล้าถาม
มันเป็นเรื่องความรักที่ไม่แน่ใจว่า…เรากำลังเดินไปข้างหน้าหรือแค่ยืนที่เดิม
ทั้งหมดเริ่มจาก “โต๊ะกาแฟในออฟฟิศ” ค่ะ
เราทำงานบริษัทเอกชนแถวอโศก ช่วงเช้าจะชอบลงไปชงกาแฟที่ตู้กดชั้น 7
และทุกครั้ง…จะมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นพอดี
ชื่อเขาคือ “นัด” รุ่นพี่ต่างแผนก หน้าตาไม่ได้หล่อจัดแต่สะอาดสะอ้าน ดูใจเย็นมาก ๆ
ตอนแรกเราก็คิดว่า “คงแค่บังเอิญ”
แต่พอเป็นบ่อยขึ้น จนวันหนึ่งเขาพูดว่า…
“เราชอบเจอเธอตรงนี้นะ ทำงานรู้สึกดีขึ้นเลย”
บอกตามตรง หัวใจมันเต้นแบบห้ามไม่อยู่
หลังจากนั้น เขาจะชอบเอางานมาถาม
ชวนเดินไปกินข้าว
และบางครั้งก็แอบซื้อขนมวางไว้บนโต๊ะเรา
แต่ไม่เคยพูดตรง ๆ ว่า…คิดอะไร
พอเริ่มสนิทกันขึ้น เราก็เริ่มสังเกตว่า
เขามักจะหายไปหนึ่งวันต่อสัปดาห์ บอกว่า “ไปดูแลแม่”
เวลาทักไปก็อ่านแต่ไม่ตอบ
พอวันรุ่งขึ้นถึงจะมาอธิบายยาว ๆ เหมือนรู้ว่าเราน้อยใจ
จนวันหนึ่งเพื่อนสนิทเราทักว่า…
“เธอแน่ใจเหรอว่าเขาโสดสนิท?”
ตั้งแต่นั้นใจเรามันก็เริ่มสั่น
เวลาที่นัดหายไป…เราเริ่มคิดมาก
เวลาเขาพูดหยอด…มันเริ่มไม่เหมือนเดิม
วันนั้นเราตัดสินใจถามตรง ๆ
ตอนที่เดินกลับจากเซเว่นด้วยกันตอนค่ำ
“นัด…เราชอบเธอนะ แต่เราอยากรู้ว่าเธอคิดอะไรกับเราแน่ ๆ
หรือว่า…เราคิดไปเองคนเดียว?”
เขาหยุดเดิน แล้วมองเรานานมาก
ตอนนั้นคือ หัวใจมันแทบไม่มีจังหวะ
เขาบอกว่า…
“เราชอบเธอจริง ๆ
แต่ตอนนี้เรายังไม่พร้อมมีความสัมพันธ์แบบที่ผูกมัดใคร
ชีวิตเรายังเคลียร์ไม่หมด…โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว”
ฟังจบ…เหมือนโลกมันเงียบลงไปเลยค่ะ
ความสุขที่เคยมี มันเปลี่ยนเป็นคำถามเต็มหัว
เราไม่ได้โกรธเขา
แต่เราก็ไม่รู้ว่าควร “รอ” หรือ “เดินออกมา” ดีกว่า
คืนนี้เลยมานั่งเขียน
เพราะไม่รู้ว่าความรักที่กำลังเริ่มต้นของเรามันเรียกว่าอะไร
ระหว่าง “คนที่ใช่แต่ผิดเวลา”
หรือ “ความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันชัดเจนตั้งแต่แรก”
ถ้าเพื่อน ๆ เป็นเรา จะทำยังไงคะ?
เลือกคุยต่อแบบที่เขาพร้อม
หรือถอยออกมาเพื่อรักษาใจตัวเอง?