ความกลัวที่เกิดขึ้น เราควรจะทำยังไงให้เลิกกลัวดีคะ

เราเรียนจบ ม.3 ในระบบ รร. จบ ม.6 กศน. ตอนนี้กำลังต่อ มสธ.บริหารธุรกิจการตลาด ทางบ้านไม่ได้มีรายได้มากมาย 1ปีพาอแม่หาเงินได้เยอะค่ะ เพราะทำอาชีพค้าขาย + มีร้านค้าเล็กๆในหหมู่บ้าน พอเราจบ ม.3 พ่อแม่ยกร้านเล็กๆในหมู่บ้านให้เราค่ะ หลังจากนั้นเราก็ช่วนพ่อแม่เครียหนี้สินมาเรื่อยๆ แรกๆก็รถมอเตอร์ไซค์ค่ะ พ่อแม่กู้มาจัดงานศพอา 10,000บาท(รวมดอกเบี้ยด้วยก็เกือบ20,000) ผ่อนเดือนละ 1,700บาท และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองและน้องสาว (พ่อแม่มีแค่เรากับน้องสาวนะคะ) เราใช้เวลา 1 ปีในการเครียหนี้มอเตอร์ไซค์(ตอนนั้นเรายังเรียน กศน. อยู่นะคะ อายุ 16ปี) ต่อมาเราก็ช่วยพ่อแม่ผ่อนรถยนต์เป็นบางครั้ง รถยนต์พ่อแม่ผ่อนเดือนละ 8,000บาท เราช่วยเดือนละ 2,000บาท ช่วยพ่อแม่ผ่อนรถได้ 1 ปีหลังเราเครียหนี้มอเตอร์ไซค์ หลังจากนั้นเราตัดสินใจลงเรียน มสธ. ค่ะ เหตุเพราะพ่อแม่มักจะเสียใจอยู่ตลอดเพราะคิดว่าเป็นเพราะท่านเราเลยต้องออกเรียน ซึ่งจริงๆมันเป็นเพราะเราเลือกเองค่ะ เราใช้เวลาเก็บเงินจ่ายค่าเทอมประมาณ 2เดือน หลังจากนั้นเราก็พยายามช่วยพ่อแม่ผ่อนรถอีกครั้งค่ะ อีก5เดือน เราจะอายุ 19 ปีแล้วค่ะ แต่ยังคงเก็บเงินช่วยพ่อแม่ผ่อนรถอยู่ เราพยายามใช้ชีวิตให้พ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรามากที่สุด บางทีอาจเพราะเราเป็นลูกคนโต เรามักจะรู้สึกอยู่ตลอดว่าเราโตเกินวัยไปมากๆ เราหันกลับไปมองชีวิตที่ผ่านมา แล้วรู้สึกว่า โครตเก่งเลยที่สู้มาขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมา เราไม่มีสีงคม ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคอยอยู่ข้างหลังเลย เวลาเราต้องการความช่วยเหลือหันกลับไป  มันไม่มีใครเลย เราสู้เองมาตลอด เรามักจะคอยผลักดันพ่อแม่เสมอ ตอนนี้เรารู้สึกกลัวและกังวลมาก ว่าถ้าวันนึงเราล้ม หรือเราไม่ไหว ทุกคนในครอบครัวจะอยู่ยังไง พ่อแม่จะสู้กันแค่สองคนไหวมั้ย