เป็นซึมเศร้า

ขอระบายหน่อยนะคะคือเราเป็นซึมเศร้า+แพนิคค่ะแต่คนในบ้านคนรอบข้างชอบมองเราขี้เกียจคือเรานอนเยอะมากๆค่ะแล้วเวลาจะทำอะไรหรือเดินเฉยๆเขาชอบพูดกับเราเดินเหมือนคนไม่มีแรงเหมือนป่วยแค่เราตื่นมาใช้ชีวิตยังยากเลยเบื่อมากไม่ออกจากบ้านเซเว่นอยู่ใกล้ๆยังไม่ไปค่ะเลือกที่จะสั่งนานก็รอเราเก็บตัวไม่พูดไม่จากับใครกับแฟนก็ไม่พูดค่ะ เราพูดอะไรไปเหมือนจะเข้าใจนะคะแต่ก็ไม่ บอกเราอ่อนแอไม่สู้กับโรคพูดออกมาแต่ละอย่างคือเราก็ไม่ค่อยอะไรหรอกแต่แบบพูดซ้ำๆทำหน้าทำตาใส่เห้อออึดอัดจากเด็กกล้าแสดงออกร่าเริงพูดมากกลายมาเป็นคนเงียบเก็บตัวโครตอยากได้ตัวเองคืนเลยค่ะ😭
แม่เราไม่ค่อยพูดค่ะส่วนมากจะเป็นพ่อแต่แม่แรกๆเป็นห่วงนะคะพอหลังๆเริ่มไม่อะไรกับเราสงสัยคงเอือมพ่อเราก็ชอบเอาคนนั้นคนนี้มาเปรียบเทียบ
อันนี้ขอปรึกษานะคะคือเราทานยาแล้วเราหยุดยาเองพอมากินรู้สึกยาไม่ช่วยอะไรจนหยุดอีกรอบ ทุกคนว่าเราแปลกมั้ยตอนรักษาแรกๆเราทำร้ายร่างกายตัวเองพอเราหยุดยาเราปกติแค่เราอารมณ์แบบเดียวดีเดียวร้ายนอนเยอะนอนยากเงียบเก็บตัวไม่พูดกับใคร พอเรากลับมากินยาเราทำร้ายร่างกายตัวเองอีกจนเข้ารพ พอไม่กินยาก็ไม่ทำเหมือนตั้งแต่กลับมากินยาจะทำร้ายตัวเองตลอดพอไม่กินจะไม่ทำ เราควรรักษาต่อมั้ยคะถ้าเรารักษาเรื่อยๆเราจะได้ตัวเองคืนมั้ยคะจะหายมั้ยเราเหนื่อยกับการกินยามากๆ