ผมอาจจะเป็นคนผิดเอง

สวัสดีครับเพื่อนๆผมอยากจะพูดคุยอะไรหน่อย คือผมอ่ะมีเรื่องอยากจะปรึกษาและสอบถามพวกพี่ ผมและแม่เมียผมหรือแม่ยายและภรรยาผม พร้อมลูกสาวอีก 11 เดือนนั่งรถมา มันเป็นรถนครชัยแอร์ ผมจะบอกก่อนว่าลูกสาวผม เป็นคนที่หลับยากมาก กว่าจะเอามาได้ คือต้องลำบากแม่ยาย ซึ่งเป็นคนที่ลูกผมติดมากๆ เดินทางจากตอน 6 โมงเย็น เดินทางมาถึงรังสิตประมาณตีสี่กว่า ซึ่งแม่ยายผมแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอน ผมเข้าใจว่าคงเป็นห่วงลูกผมเพราะลูกผมเวลามันตื่นมันจะร้อง แต่ทีนี้ พอมาถึงห้องผมแล้วใช่ไหม ช่วงเวลา 7 โมงก็คือฝ่ายพ่อแม่ผมก็มา เข้าใจว่าเห่อหลาน แต่แม่ยายผมยังไม่ได้พัก เขาไม่ได้ว่าอะไรก็ให้คุยกับหลานไป และช่วงเวลาประมาณ 17:00 น กว่าๆ พ่อผมและน้องชายผม เขาก็มาเยี่ยมอีก ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีผมไม่ได้ว่าอะไร แต่ไอ้เรื่องที่ติดคือช่วงประมาณ 19:00 น ผมจะบอกไว้ก่อนว่า แม่ยายผมเขาเป็นคนต่างจังหวัด ซึ่งเวลาประมาณนี้เขาเข้านอนแล้ว เขาปิดไฟอะไรหมดแล้ว ผมกำลังจะไปรับแฟนผมที่กำลังจะเลิกงาน  ประมาณ 19:10 น พ่อกับแม่ผมและน้องชายผมก็มา อารมณ์ประมาณมามัดแขนมั้ง ผมแจ้งไปแล้วว่า คือประมาณนี้แม่ยายกับลูกผมมันนอนแล้ว แม่ผมเหมือนก็จะฟัง แต่คนเป็นพ่อผมบอกว่าแป๊บเดียว ซึ่งผมโคตรเกรงใจแม่ยายผมเลย ตั้งแต่เช้าเขาได้งีบไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ซึ่งเป็นครั้งเดียวและเขาก็ยังไม่ได้นอน ผมก็ย้ำไปว่ามันดึกแล้วเวลานี้เขานอนแล้ว พ่อผมก็ไม่ฟัง บ้านที่ผมปิดไฟอยู่เขาเปิดไฟหมด และเดินเข้าไปเคาะประตูเสียงดัง ผมอ่ะเป็นคนอารมณ์ร้อน ซึ่งผมไม่อยากจะพูดไม่ดีต่อหน้าแม่ยายผม ผมเลยยืนรอข้างนอก แต่เนื่องจากเสียงดังเกิน ทำให้ปลุกแม่ยายผมที่กำลังหลับและลูกผมตื่น ซึ่งผมก็ตกใจแล้วก็เดินมาดู ผมไม่ได้ใช้คำพูดรุนแรงอะไรเลยผมแค่ถามว่า มัดแขนเสร็จแล้วเหรอ คนเป็นพ่อผมหันมาไม่พอใจ เขาพูดใส่ผมว่า มีปัญหาอะไร ทำไมกูมาไม่ได้หรือยังไง เขาพูดกับผมต่อหน้าแม่ยายผมซึ่งเป็นการเจอกันครั้งแรก ผมก็แค่ถามผมก็พูดไป เขาก็เดินออกมาถึงกลางตัวบ้าน เขาก็พูดว่า กูจะไม่เหยียบบ้านแล้ว จะหวงห่าอะไรนักหนา ด้วยความที่ผมปากไวและอารมณ์ร้อน ผมก็เลยพูดสวนไปว่า มันก็เรื่องของ ซึ่งมันไม่ควร เขาก็เดินไปทะเลาะกับผมที่หน้าบ้าน อันนี้ความคิดผมนะ แทนที่แม่ผมจะฟังผมนะว่า คือผมพูดไปแล้ว ว่าช่วงนี้เป็นเวลาที่เขานอนแล้ว การที่เดินไปปลุกไม่เกรงใจเขาบ้างเหรอ กลายเป็นว่าพวกเขาไม่พอใจผม พูดทุกอย่างเหมือนว่าผมผิด และก็พูดคำเดิมว่ากูจะไม่เหยียบบ้านแล้วแล้วกูจะไม่ยุ่งกับแล้ว ผมเชื่อว่าตอนนั้นอารมณ์ผมมันมาจริงๆ ผมเลยตะโกนไล่หลังตอนที่เขาขับรถออกไปว่า เออพวกน่ะถูกหมดแหละ มีแต่กูเนี่ยที่ผิด ผมเสียใจกับการที่ผมพูดอย่างนี้มาก ซึ่งครั้งนี้เป็นการทะเลาะกันที่แบบ ผมอายมาก ผมเกรงใจแม่ยายผมมาก เขายังไม่ได้นอนแล้วยังไม่ได้พัก เลี้ยงหลานที่เป็นผู้หญิง 11 เดือนที่ดื้อมากๆ มันก็เหนื่อยแล้ว และอีกอย่างนี่คือการเจอกันครั้งแรก และเขาเพิ่งจะเดินทางมาจากเขตที่ไม่ปลอดภัย(เขาอยู่ใกล้เขตที่เขมรปะทะกับไทย) พี่ๆในพันทิพย์คิดว่ายังไงบ้าง ถ้าผมผิดผมก็ยอมรับว่าผมพูดแรงจริงตอนนั้นเพราะอารมณ์มันมา