ในมุมมองของผม ทำไมพนักงานถึงอยากได้โบนัสเยอะๆ
1.ค่าครองชีพสูง เงินเดือนพื้นฐานไม่พอ ใช้โบนัสเป็นเงินก้อนเคลียร์หนี้ หรือ เก็บเงิน
2.เทียบกับอดีตและโรงงานอื่น เคยได้มากกว่านี้ หรือเห็นที่อื่นได้ 10–12 เดือน เลยไม่อยากให้ที่ตัวเอง “ต่ำมาตรฐาน”
3.มองว่าโบนัสคือส่วนแบ่งกำไร เห็นงานเยอะ OT หนัก คิดว่าบริษัทกำไรดี แต่แบ่งให้พนักงานน้อยเกิน
4.ศักดิ์ศรีและพลังต่อรอง รวมตัวกันแล้วต้องการตัวเลขที่ “สมศักดิ์ศรี” และเผื่อไว้ต่อรอง ไม่ให้บริษัทกดเพดานโบนัสในอนาคต
แต่เมื่อได้มีโอกาสพูดคุยกับใครสักคนในนั้น
“โบนัสเก้าเดือน… แค่หมื่นสอง… มันจะพออะไรวะ”
ผมผ่านไปหน้าโรงงานไม่ได้จะสนใจอะไรหรอกนะ แต่ความอยากเป็นป้าข้างบ้านมันเข้ามาในหัว บวกกับเห้นคนเสื้อขาวหลั่งไหลออกมายืนเต็มลานหน้าอาคาร มีทั้งยืน ทั้งนั่งบนหญ้าริมฟุตปาธ บรรยากาศอึดอัดแต่ไม่วุ่นวายนะ
ผมลองเดินไปคุยกับชายคนหนึ่ง คนสะพายเป้สีดำไม่ได้กล้าถามชื่ออ่ะ ใบหน้าดูเหนื่อยล้า เขายิ้มให้บาง ๆ ตอนผมถามเรื่องโบนัส
“ปีนี้เขาให้ 9 เดือนกับเงินก้อนหมื่นสองครับ” เขาเริ่มเล่า “ฟังดูเยอะนะ แต่ลองคิดดู ผมทำ OT แทบทั้งปี ค่าห้อง ค่าเดินทาง ค่าลูกเรียน มันขึ้นหมด เงินเดือนที่ได้แต่ละเดือนแทบไม่เหลือเก็บ โบนัสนี่แหละคือเงินก้อนเดียวที่ใช้เคลียร์หนี้ทั้งปี”
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดให้ดูข่าวโรงงานอื่นในนิคมเดียวกัน “ดูนี่สิครับ บริษัทข้างๆ (ขอไม่เอ่ยชื่อนะครับ เพราะจำไม่ได้) งานก็หนักไม่ต่างจากเรา ผมเลยรู้สึกว่า ที่เราได้มันน้อยไปหน่อย เมื่อเทียบกับกำไรที่บริษัทน่าจะทำได้”
ผมถามว่าทำไมถึงต้องออกมารวมตัวกัน เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
“เราไม่ได้อยากมีเรื่องกับบริษัทหรอกครับ แต่ถ้าไม่ออกมาพูด ปีหน้าก็อาจโดนกดลงอีก เก้าเดือนกับหมื่นสอง สำหรับคนบนตึกอาจถือว่าเยอะแล้ว แต่สำหรับพวกเราข้างล่าง มันคือเส้นบาง ๆ ระหว่างอยู่ได้ กับอยู่ไม่ไหว”
เขาหันไปมองเพื่อนร่วมงานที่กำลังยืนฟังตัวแทนพูด “เราเลยอยากได้อย่างน้อย 11 เดือน + เงินก้อนที่มากกว่านี้หน่อย ไม่ได้เพราะโลภ แต่เพราะอยากให้ครอบครัวไม่ต้องลำบากไปกว่านี้แล้วครับ”
เสียงปรบมือจากกลุ่มพนักงานดังขึ้นขัดบทสนทนา เขาขอตัวไปรวมกับเพื่อน ผมยืนมองภาพคนเสื้อขาวหลายคนตรงหน้า แล้วก็พอจะเข้าใจมากขึ้นว่า ตัวเลขโบนัสในกระดาษ แท้จริงคือชีวิตหนึ่งปีของใครหลายคนเลยทีเดียว
แล้วบริษัทคุณหล่ะ เป็นอย่างไรกันบ้างปีนี้
ขอบคุณภาพข่าวจากอินเตอร์เน็ต
มาวิเคราะห์กันหน่อย ทำไมพนักงานถึงเรียกร้องโบนัสกันหนักมากๆ
1.ค่าครองชีพสูง เงินเดือนพื้นฐานไม่พอ ใช้โบนัสเป็นเงินก้อนเคลียร์หนี้ หรือ เก็บเงิน
2.เทียบกับอดีตและโรงงานอื่น เคยได้มากกว่านี้ หรือเห็นที่อื่นได้ 10–12 เดือน เลยไม่อยากให้ที่ตัวเอง “ต่ำมาตรฐาน”
3.มองว่าโบนัสคือส่วนแบ่งกำไร เห็นงานเยอะ OT หนัก คิดว่าบริษัทกำไรดี แต่แบ่งให้พนักงานน้อยเกิน
4.ศักดิ์ศรีและพลังต่อรอง รวมตัวกันแล้วต้องการตัวเลขที่ “สมศักดิ์ศรี” และเผื่อไว้ต่อรอง ไม่ให้บริษัทกดเพดานโบนัสในอนาคต
แต่เมื่อได้มีโอกาสพูดคุยกับใครสักคนในนั้น
“โบนัสเก้าเดือน… แค่หมื่นสอง… มันจะพออะไรวะ”
ผมผ่านไปหน้าโรงงานไม่ได้จะสนใจอะไรหรอกนะ แต่ความอยากเป็นป้าข้างบ้านมันเข้ามาในหัว บวกกับเห้นคนเสื้อขาวหลั่งไหลออกมายืนเต็มลานหน้าอาคาร มีทั้งยืน ทั้งนั่งบนหญ้าริมฟุตปาธ บรรยากาศอึดอัดแต่ไม่วุ่นวายนะ
ผมลองเดินไปคุยกับชายคนหนึ่ง คนสะพายเป้สีดำไม่ได้กล้าถามชื่ออ่ะ ใบหน้าดูเหนื่อยล้า เขายิ้มให้บาง ๆ ตอนผมถามเรื่องโบนัส
“ปีนี้เขาให้ 9 เดือนกับเงินก้อนหมื่นสองครับ” เขาเริ่มเล่า “ฟังดูเยอะนะ แต่ลองคิดดู ผมทำ OT แทบทั้งปี ค่าห้อง ค่าเดินทาง ค่าลูกเรียน มันขึ้นหมด เงินเดือนที่ได้แต่ละเดือนแทบไม่เหลือเก็บ โบนัสนี่แหละคือเงินก้อนเดียวที่ใช้เคลียร์หนี้ทั้งปี”
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดให้ดูข่าวโรงงานอื่นในนิคมเดียวกัน “ดูนี่สิครับ บริษัทข้างๆ (ขอไม่เอ่ยชื่อนะครับ เพราะจำไม่ได้) งานก็หนักไม่ต่างจากเรา ผมเลยรู้สึกว่า ที่เราได้มันน้อยไปหน่อย เมื่อเทียบกับกำไรที่บริษัทน่าจะทำได้”
ผมถามว่าทำไมถึงต้องออกมารวมตัวกัน เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
“เราไม่ได้อยากมีเรื่องกับบริษัทหรอกครับ แต่ถ้าไม่ออกมาพูด ปีหน้าก็อาจโดนกดลงอีก เก้าเดือนกับหมื่นสอง สำหรับคนบนตึกอาจถือว่าเยอะแล้ว แต่สำหรับพวกเราข้างล่าง มันคือเส้นบาง ๆ ระหว่างอยู่ได้ กับอยู่ไม่ไหว”
เขาหันไปมองเพื่อนร่วมงานที่กำลังยืนฟังตัวแทนพูด “เราเลยอยากได้อย่างน้อย 11 เดือน + เงินก้อนที่มากกว่านี้หน่อย ไม่ได้เพราะโลภ แต่เพราะอยากให้ครอบครัวไม่ต้องลำบากไปกว่านี้แล้วครับ”
เสียงปรบมือจากกลุ่มพนักงานดังขึ้นขัดบทสนทนา เขาขอตัวไปรวมกับเพื่อน ผมยืนมองภาพคนเสื้อขาวหลายคนตรงหน้า แล้วก็พอจะเข้าใจมากขึ้นว่า ตัวเลขโบนัสในกระดาษ แท้จริงคือชีวิตหนึ่งปีของใครหลายคนเลยทีเดียว
แล้วบริษัทคุณหล่ะ เป็นอย่างไรกันบ้างปีนี้
ขอบคุณภาพข่าวจากอินเตอร์เน็ต