ขออนุญาตระบายนะครับ

21:10 วันนี้วันศุกร์ 21 พ.ย. 2568 ในวัย 28 ปี
ความจริงอีกอย่างที่มีโอกาสได้พบเจอคือ
การแบกความคาดหวังของครอบครัว (ถึงแม้ว่าจะมาจากความหวังดี) แต่ไม่สามารถห้ามความรู้สึกหนักหน่วง และส่งผลถึงเราต้องสูญเสียตัวตนไป (ไม่เหลือแม้แต่พื้นที่ให้ความฝันตัวเอง)
บางทีการตรากตรำทำงานหนักหาเงิน ยังมีเวลาให้พัก
แต่การแบกความคาดหวังไม่มีสิทธิ์พักแม้แต่นาทีเดียว
สุดท้ายแล้วถ้าทำสำเร็จตามความคาดหวังของครอบครัว ก็ดีไป
แต่ตัวเราที่ทำพลาดต้องแบกเพิ่มคือ 1.การถูกตัดสิน 2.ความรู้สึกโทษตัวเอง 3.ความว่างเปล่าที่หาจุดไปต่อไม่ได้
การแบกรับความคาดหวังครอบครัวที่ไม่ใช่ตัวเรา อาจจะเป็นความหนักหน่วงที่ยากจะบรรยายได้หมด และคนอื่นไม่สามารถเข้าใจได้ง่ายๆ
โพสนี้.ต้องการระบายความท่วมท้นที่มี อย่างน้อยๆหากใครกำลังเผชิญอยู่ ขอให้รู้ว่ามีเราเป็นเพื่อนร่วมทาง
หลังจากนี้หวังว่าจะเข้าสู่โหมดฟื้นฟูจิตใจ และหล่อเลี้ยงตัวตนที่เคยถูกกดไว้ให้กลับมาแข็งแรง    
ยอมอะไรก็ยอมได้ ยกเว้นยอมแพ้ ยอมไม่ได้โว้ยยยย 5555