พ่อไม่รักแม่แล้วทำยังไงดีคะ

ตอนเด็กๆ เราเคยสนิทกับพ่อมากแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชอบในความทรงจำของเรากลายเป็นคนที่อารมณ์ร้าย หัวรุนแรง ชอบใช้กำลังแก้ปัญหา ครั้งหนึ่งเราแค่อาบน้ำนานไปหน่อยเพราะสระผมแต่พ่อดันไม่พอใจบอกว่ามันเปลืองน้ำเปลืองแชมพูแล้วก็หยิบกรรไกรมานัดผมเราไปทั้งอย่างนั้นเลย เราต้องไปโรงเรียนด้วยสภาพแบบนั้นเราอายเพื่อนมาก แถมพอจบเหตุการณ์นั้นเราก็ไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากปากของเขาเลย ทุกครั้งเวลาที่เขาทำดุด่าหรือตบตีเรากับแม่วันต่อมาพ่อก็จะทำเหมือนเรื่องมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พอเป็นแบบนั้นนานวันเข้ารู้ตัวอีกทีเราก็ไม่สนิทกับพ่อเหมือนเดิมอีกแล้ว กลายเป็นกลัวไม่กล้าพูดคุยหรืออยู่ใกล้กับพ่ออีกเลยเพราะเรากลัวโดนพ่อตี เวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเราก็ไม่เคยเข้าไปห้ามเพราะเรากลัวเจ็บกลัวโดนลูกหลง เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกผิดกับแม่มากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ แม่เคยถามเราหลายครั้งว่าเราโอเคไหมถ้าบ้านเราจะมีกันแค่เราสองแม่ลูกไม่มีพ่อมากวนใจอีก ทุกครั้งเราก็จะเงียบไปเพราะเราไม่อยากให้พ่อกับแม่เลิกกัน ถึงเราจะกลังพ่อแต่เราก็ยังรักพ่ออยู่ เราไม่อยากทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวเพราะเรารู้ว่านิสัยแบบเขาถ้าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวคงเสียใจมาก พ่อรักเรามากค่ะ พ่อเคยบอกเราหลายครั้ง เราเองก็รักพ่อมากเหมือนกันแต่เราก็รักแม่ด้วย เราไม่อยากให้แม่ต้องทนอยู่ในบ้านหลังนี้ พ่อไม่เคยบอกว่าเขารักแม่ค่ะ  แต่เรารู้ดีอยู่แก่ใจว่าที่พ่อกับแม่ยังอยู่ด้วยกันทุกวันนี้เป็นเพราะเรา เราอาจจะเห็นแก่ตัวแต่เราไม่อยากให้พ่อกับแม่หย่ากันค่ะ เราคิดแบบนี้มาตลอดจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกแล้วแต่ครั้งนี้เราได้ยินพ่อตะโกนใส่แม่ว่า “ก็กูไม่รักไง กูรักลูกกูแต่กูไม่รัก” ต่อหน้าต่อตาเราเลยค่ะ เราเสียใจมาก รับไม่ได้สุดๆ ทำไมพ่อถึงพูดกับแม่แบบนี้ ทำไมพ่อถึงใจร้ายกับแม่จัง ถึงตอนนี้เราถึงพึ่งมานั่งคิดจริงจังค่ะ ว่าเราควรจะอยู่กับพ่อต่อดีไหม เพราะถึงอยู่ไปสถานการณ์มันก็คงไม่ดีขึ้นไปกว่านี้แล้วค่ะ

ปล.ยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังจนจบนะคะ เราแค่อยากได้พื้นที่ระบายเฉยๆ ค่ะ