บทนำ
แนวคิดที่ว่า "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" (ถิระสัญญา อุปัฏฐานะการะณัง สะติสสะ) เป็นหลักการสำคัญที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างองค์ธรรม ๒ ประการ คือ สัญญา (Perception/Memory) และ สติ (Mindfulness/Recollection) โดยจัดอยู่ในหมวดการอธิบาย เหตุใกล้ (ปทัฏฐาน) ซึ่งเป็นการอธิบายองค์ธรรมในเชิงอภิธรรมที่ปรากฏชัดเจนในคัมภีร์อรรถกถาและปกรณ์พิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคัมภีร์วิสุทธิมรรค (วิสุทธิมรรค)
1. แนวคิดในพระไตรปิฎก (ฐานราก)
แม้ว่าในพระไตรปิฎกส่วนพระสูตรจะไม่ได้ปรากฏการอธิบายถึง "เหตุใกล้" ของสติด้วยถ้อยคำว่า "ถิรสัญญา" โดยตรง แต่ได้วางรากฐานของความสัมพันธ์ระหว่างสัญญาและสติไว้ดังนี้:
สติปัฏฐาน (สะติปัฏฐาน) -- พระพุทธเจ้าทรงเน้นย้ำเรื่องการตั้งสติกำหนดรู้กาย เวทนา จิต และธรรม โดยมีคำว่า “สโต” (สะโต) กำกับอยู่เสมอ ซึ่งการจะระลึกรู้ (สติ) อารมณ์ใดได้นั้น ย่อมต้องอาศัย การจำหมาย (สัญญา) อารมณ์นั้น ๆ ไว้ก่อน การปฏิบัติสติปัฏฐานจึงเป็นการดำรงสัญญาต่ออารมณ์อย่างต่อเนื่องและมั่นคง
สัญญาในไตรลักษณ์: ในหมวดธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐาน พระพุทธองค์ทรงสอนให้เจริญสติเห็นความไม่เที่ยง (อนิจจสัญญา), ความเป็นทุกข์ (ทุกขสัญญา), และความเป็นอนัตตา (อนัตตสัญญา) การมี "สัญญา" ที่ถูกต้องและมั่นคงในความจริงเหล่านี้ เป็นฐานสำคัญที่ทำให้ "สติ" ดำรงอยู่ได้ในอารมณ์วิปัสสนา
ดังนั้น ในพระไตรปิฎกจึงถือว่า สติและสัญญาเป็นธรรมที่มีความเกี่ยวเนื่องกันอย่างลึกซึ้งในกระบวนการระลึกรู้และเจริญปัญญา
2. การอธิบายในอรรถกถาและปกรณ์พิเศษ (หลักการ เหตุใกล้)
แนวคิด "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" ปรากฏอย่างชัดเจนในคัมภีร์ที่จัดเป็นปกรณ์พิเศษ โดยเฉพาะ วิสุทธิมรรค (วิสุทธิมรรค) ซึ่งเป็นที่รวบรวมคำอธิบายจากอรรถกถาต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ
คุณสมบัติของสติในคัมภีร์วิสุทธิมรรค
ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค ได้อธิบายคุณสมบัติสำคัญของสติ (สติสัมโพชฌงค์, สตินทรีย์) ไว้ ๔ ประการ ดังนี้:
ลักษณะ (ลักขะณัง) -- สติมีลักษณะคือ ไม่ลอย ไม่ผิวเผิน (อะปิลาปะนะลักขะณา)
กิจ/หน้าที่ (ระสะ) -- สติมีกิจคือ ไม่ปล่อยอารมณ์ให้เลือนหาย (อะโวสสะคคาภาวะระสะ)
อาการปรากฏ (ปัจจุปัฏฐาน) -- สติมีอาการปรากฏคือ การรักษากีดกั้น อารมณ์ไว้ (อารักขะปัจจุปัฏฐาน)
เหตุใกล้ (ปะทัฏฐานัง) -- ธรรมที่เป็นเหตุใกล้ให้สติเกิดขึ้นคือ ถิรสัญญา (ถิระสัญญา)
ความหมายของ "ถิรสัญญา"
"ถิรสัญญา" มาจากคำว่า "ถิร" (ถิระ) แปลว่า มั่นคง ตั้งมั่น หนักแน่น + "สัญญา" (สัญญา) แปลว่า ความจำ
ถิรสัญญา คือ ความจำได้หมายรู้ที่มั่นคง ไม่เลื่อนลอย ไม่ผิดเพี้ยน หรือความตั้งมั่นในอารมณ์ที่กำหนด
เหตุผลของการเป็นเหตุใกล้
อรรถกถาจารย์อธิบายว่า:
สติมีกิจระลึก: หน้าที่ของสติคือการระลึกถึงอารมณ์ที่ได้เคยประสบมาแล้ว หรืออารมณ์ที่กำหนดไว้ในปัจจุบัน
สัญญาเป็นผู้จำอารมณ์: หากสัญญาที่จำอารมณ์นั้น ๆ ไว้มีความมั่นคง (ถิระ) ย่อมทำให้สติสามารถระลึกถึงอารมณ์นั้นได้อย่างชัดเจน ไม่คลาดเคลื่อน
ถ้าสัญญาไม่มั่นคง: หากความจำนั้นไม่มั่นคง (เช่น ความจำที่เลื่อนลอย หรือ ปะละวะสัญญา) สติก็จะไม่มีฐานที่ตั้ง ไม่มีเครื่องหมายที่จะระลึกถึงได้ จึงไม่อาจตั้งมั่นและทำงานได้อย่างถูกต้อง
เปรียบเหมือนการใช้สติระลึกถึงอารมณ์กรรมฐาน เช่น ลมหายใจเข้าออก ถ้าความจำได้หมายรู้ในลมหายใจนั้นไม่มั่นคง สติก็จะฟุ้งซ่านไปจับอารมณ์อื่น หรือกำหนดลมหายใจผิดพลาดได้ง่าย
3. การประยุกต์ใช้ในปกรณ์พิเศษ (การปฏิบัติ)
ในแง่ของการปฏิบัติธรรม (ภาวนา) ในชั้นอภิธรรม การทำ "ถิรสัญญา" คือการฝึกให้จิตมี ความเด็ดขาดในการกำหนดอารมณ์ หรือ ความจำอารมณ์ได้อย่างมั่นคง ในเบื้องต้น
ในการเจริญสมถะ: ถิรสัญญาคือความจำมั่นในบริกรรมนิมิตหรืออุคคหนิมิตของกรรมฐานนั้น ๆ อย่างไม่สั่นคลอน
ในการเจริญวิปัสสนา: ถิรสัญญาคือความจำมั่นในลักษณะของนามรูป หรือจำมั่นในความจริงของไตรลักษณ์ที่กำลังปรากฏ
เมื่อถิรสัญญาเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว ย่อมเป็นปัจจัยให้สติสามารถเข้าไประลึก กำกับ และรักษากีดกั้นอารมณ์กรรมฐานนั้นไว้ได้อย่างมั่นคงและต่อเนื่อง ซึ่งเป็นรากฐานของการเกิดสมาธิและปัญญาต่อไป
4. การเจริญภาวนาโดยมีอิทัปปัจจยตาและปฏิจจสมุปบาทเป็นอารมณ์ (การใช้ถิรสัญญาในธรรมลุ่มลึก)
การเจริญสะมะถะวิปัสสนาโดยมี อิทัปปัจจยตา (อิทัปปัจจะยะตา) และ ปฏิจจสมุปบาท (ปะฏิจจะสะมุปบาท) เป็นอารมณ์นั้น ถือเป็นการเจริญวิปัสสนาขั้นสูงที่ใช้ปัญญาหยั่งรู้ถึงกระบวนการเกิดดับของโลกธรรมทั้งหมด โดยอาศัย ถิรสัญญา เป็นเครื่องมือหลักในการกำกับอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนและซับซ้อนนี้
ขั้นตอนการใช้ถิรสัญญาในการเจริญปฏิจจสมุปบาท
การสร้างถิรสัญญาในเบื้องต้น (สะมะถะฐาน) --
วัตถุประสงค์: สร้างความมั่นคงของสมาธิและสัญญาเพื่อรองรับอารมณ์ที่ละเอียด
การปฏิบัติ: ผู้ปฏิบัติจะต้องเจริญสมถะให้ได้สมาธิในระดับหนึ่งก่อน อาจใช้กรรมฐานเบื้องต้น เช่น อานาปานสติ หรือ กสิณ เพื่อให้จิตมีกำลัง
บทบาทของถิรสัญญา: ถิรสัญญาในขั้นนี้คือ ความจำมั่นในนิมิตหรืออารมณ์กรรมฐานนั้น ๆ อย่างต่อเนื่อง จนเกิดอุคคหนิมิต และปฏิภาคนิมิต ซึ่งเป็นฐานที่มั่นคงของสติ
การใช้ถิรสัญญาเป็นเครื่องมือเจาะจงอิทัปปัจจยตา (วิปัสสนาฐาน) --
อารมณ์: ผู้ปฏิบัติจะยกเอาปฏิจจสมุปบาทมาเป็นอารมณ์ เช่น "เพราะมีอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร" (อวิชชาปัจจยา สังขารา)
บทบาทของถิรสัญญา: ถิรสัญญาในขั้นนี้ คือ ความจำมั่นในโครงสร้างและลำดับของเหตุปัจจัย
ความจำมั่นในองค์ธรรม: จำได้หมายรู้ถึงชื่อและลักษณะขององค์ธรรม 12 ประการ (เช่น อวิชชา, สังขาร, วิญญาณ) โดยไม่สับสน
ความจำมั่นในความสัมพันธ์: จำหมายถึง ความต่อเนื่องและเงื่อนไข ขององค์ธรรมแต่ละคู่ได้อย่างแม่นยำและไม่คลาดเคลื่อน (อิทัปปัจจยตา: เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี)
การกำกับด้วยสติและเห็นการเกิดดับ (อารักขะและปัจจุปัฏฐาน) --
การทำงานร่วมกัน: เมื่อถิรสัญญาจำลำดับเหตุปัจจัยได้อย่างมั่นคงแล้ว สติ (ซึ่งมีถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้) จะสามารถ ระลึกรู้และกำกับ อารมณ์ปฏิจจสมุปบาทนั้นได้อย่างไม่หลงลืมและไม่ขาดสาย
การเห็นไตรลักษณ์: สติที่มั่นคงจะพิจารณาเห็นว่า องค์ธรรมแต่ละอย่างในสายปฏิจจสมุปบาท ล้วนเป็นสิ่งที่ เกิดดับ (อนิจจัง), เป็นทุกข์ (ทุกขัง) เพราะต้องอาศัยปัจจัย และ ไม่ใช่ตัวตน (อนัตตา) เพราะเป็นไปตามเงื่อนไข
ปัญญาญาณ: การที่สติสามารถจดจ่ออยู่กับความลึกซึ้งของอิทัปปัจจยตาได้นานต่อเนื่อง โดยไม่ถูกความจำอื่นแทรกแซง ย่อมเป็นเหตุให้เกิดปัญญาญาณหยั่งรู้เห็นการคลายออกของวัฏฏสงสาร (อนุโลมและปฏิโลมปฏิจจสมุปบาท) ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของการเจริญวิปัสสนา
ดังนั้น "ถิรสัญญา" จึงเป็นเสมือน "แผนที่ความจำที่มั่นคง" ซึ่งช่วยให้สติสามารถเดินตามรอยธรรมที่ลุ่มลึกอย่าง ปฏิจจสมุปบาท ได้อย่างถูกต้อง ไม่พลัดหลง และนำไปสู่การบรรลุวิปัสสนาญาณในที่สุด
#ถิรสัญญา #เหตุใกล้ให้เกิดสติ #ปทัฏฐาน #สติ #สะมะถะวิปัสสนา #ปฏิจจสมุปบาท #อภิธรรม #ธรรมะ #วิสุทธิมรรค #ภาวนา #การเจริญสติ #ไตรลักษณ์ #พุทธปรัชญา
ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ (ปะทัฏฐานัง สะติยา) (ai generated)
แนวคิดที่ว่า "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" (ถิระสัญญา อุปัฏฐานะการะณัง สะติสสะ) เป็นหลักการสำคัญที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างองค์ธรรม ๒ ประการ คือ สัญญา (Perception/Memory) และ สติ (Mindfulness/Recollection) โดยจัดอยู่ในหมวดการอธิบาย เหตุใกล้ (ปทัฏฐาน) ซึ่งเป็นการอธิบายองค์ธรรมในเชิงอภิธรรมที่ปรากฏชัดเจนในคัมภีร์อรรถกถาและปกรณ์พิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคัมภีร์วิสุทธิมรรค (วิสุทธิมรรค)
1. แนวคิดในพระไตรปิฎก (ฐานราก)
แม้ว่าในพระไตรปิฎกส่วนพระสูตรจะไม่ได้ปรากฏการอธิบายถึง "เหตุใกล้" ของสติด้วยถ้อยคำว่า "ถิรสัญญา" โดยตรง แต่ได้วางรากฐานของความสัมพันธ์ระหว่างสัญญาและสติไว้ดังนี้:
สติปัฏฐาน (สะติปัฏฐาน) -- พระพุทธเจ้าทรงเน้นย้ำเรื่องการตั้งสติกำหนดรู้กาย เวทนา จิต และธรรม โดยมีคำว่า “สโต” (สะโต) กำกับอยู่เสมอ ซึ่งการจะระลึกรู้ (สติ) อารมณ์ใดได้นั้น ย่อมต้องอาศัย การจำหมาย (สัญญา) อารมณ์นั้น ๆ ไว้ก่อน การปฏิบัติสติปัฏฐานจึงเป็นการดำรงสัญญาต่ออารมณ์อย่างต่อเนื่องและมั่นคง
สัญญาในไตรลักษณ์: ในหมวดธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐาน พระพุทธองค์ทรงสอนให้เจริญสติเห็นความไม่เที่ยง (อนิจจสัญญา), ความเป็นทุกข์ (ทุกขสัญญา), และความเป็นอนัตตา (อนัตตสัญญา) การมี "สัญญา" ที่ถูกต้องและมั่นคงในความจริงเหล่านี้ เป็นฐานสำคัญที่ทำให้ "สติ" ดำรงอยู่ได้ในอารมณ์วิปัสสนา
ดังนั้น ในพระไตรปิฎกจึงถือว่า สติและสัญญาเป็นธรรมที่มีความเกี่ยวเนื่องกันอย่างลึกซึ้งในกระบวนการระลึกรู้และเจริญปัญญา
2. การอธิบายในอรรถกถาและปกรณ์พิเศษ (หลักการ เหตุใกล้)
แนวคิด "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" ปรากฏอย่างชัดเจนในคัมภีร์ที่จัดเป็นปกรณ์พิเศษ โดยเฉพาะ วิสุทธิมรรค (วิสุทธิมรรค) ซึ่งเป็นที่รวบรวมคำอธิบายจากอรรถกถาต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ
คุณสมบัติของสติในคัมภีร์วิสุทธิมรรค
ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค ได้อธิบายคุณสมบัติสำคัญของสติ (สติสัมโพชฌงค์, สตินทรีย์) ไว้ ๔ ประการ ดังนี้:
ลักษณะ (ลักขะณัง) -- สติมีลักษณะคือ ไม่ลอย ไม่ผิวเผิน (อะปิลาปะนะลักขะณา)
กิจ/หน้าที่ (ระสะ) -- สติมีกิจคือ ไม่ปล่อยอารมณ์ให้เลือนหาย (อะโวสสะคคาภาวะระสะ)
อาการปรากฏ (ปัจจุปัฏฐาน) -- สติมีอาการปรากฏคือ การรักษากีดกั้น อารมณ์ไว้ (อารักขะปัจจุปัฏฐาน)
เหตุใกล้ (ปะทัฏฐานัง) -- ธรรมที่เป็นเหตุใกล้ให้สติเกิดขึ้นคือ ถิรสัญญา (ถิระสัญญา)
ความหมายของ "ถิรสัญญา"
"ถิรสัญญา" มาจากคำว่า "ถิร" (ถิระ) แปลว่า มั่นคง ตั้งมั่น หนักแน่น + "สัญญา" (สัญญา) แปลว่า ความจำ
ถิรสัญญา คือ ความจำได้หมายรู้ที่มั่นคง ไม่เลื่อนลอย ไม่ผิดเพี้ยน หรือความตั้งมั่นในอารมณ์ที่กำหนด
เหตุผลของการเป็นเหตุใกล้
อรรถกถาจารย์อธิบายว่า:
สติมีกิจระลึก: หน้าที่ของสติคือการระลึกถึงอารมณ์ที่ได้เคยประสบมาแล้ว หรืออารมณ์ที่กำหนดไว้ในปัจจุบัน
สัญญาเป็นผู้จำอารมณ์: หากสัญญาที่จำอารมณ์นั้น ๆ ไว้มีความมั่นคง (ถิระ) ย่อมทำให้สติสามารถระลึกถึงอารมณ์นั้นได้อย่างชัดเจน ไม่คลาดเคลื่อน
ถ้าสัญญาไม่มั่นคง: หากความจำนั้นไม่มั่นคง (เช่น ความจำที่เลื่อนลอย หรือ ปะละวะสัญญา) สติก็จะไม่มีฐานที่ตั้ง ไม่มีเครื่องหมายที่จะระลึกถึงได้ จึงไม่อาจตั้งมั่นและทำงานได้อย่างถูกต้อง
เปรียบเหมือนการใช้สติระลึกถึงอารมณ์กรรมฐาน เช่น ลมหายใจเข้าออก ถ้าความจำได้หมายรู้ในลมหายใจนั้นไม่มั่นคง สติก็จะฟุ้งซ่านไปจับอารมณ์อื่น หรือกำหนดลมหายใจผิดพลาดได้ง่าย
3. การประยุกต์ใช้ในปกรณ์พิเศษ (การปฏิบัติ)
ในแง่ของการปฏิบัติธรรม (ภาวนา) ในชั้นอภิธรรม การทำ "ถิรสัญญา" คือการฝึกให้จิตมี ความเด็ดขาดในการกำหนดอารมณ์ หรือ ความจำอารมณ์ได้อย่างมั่นคง ในเบื้องต้น
ในการเจริญสมถะ: ถิรสัญญาคือความจำมั่นในบริกรรมนิมิตหรืออุคคหนิมิตของกรรมฐานนั้น ๆ อย่างไม่สั่นคลอน
ในการเจริญวิปัสสนา: ถิรสัญญาคือความจำมั่นในลักษณะของนามรูป หรือจำมั่นในความจริงของไตรลักษณ์ที่กำลังปรากฏ
เมื่อถิรสัญญาเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว ย่อมเป็นปัจจัยให้สติสามารถเข้าไประลึก กำกับ และรักษากีดกั้นอารมณ์กรรมฐานนั้นไว้ได้อย่างมั่นคงและต่อเนื่อง ซึ่งเป็นรากฐานของการเกิดสมาธิและปัญญาต่อไป
4. การเจริญภาวนาโดยมีอิทัปปัจจยตาและปฏิจจสมุปบาทเป็นอารมณ์ (การใช้ถิรสัญญาในธรรมลุ่มลึก)
การเจริญสะมะถะวิปัสสนาโดยมี อิทัปปัจจยตา (อิทัปปัจจะยะตา) และ ปฏิจจสมุปบาท (ปะฏิจจะสะมุปบาท) เป็นอารมณ์นั้น ถือเป็นการเจริญวิปัสสนาขั้นสูงที่ใช้ปัญญาหยั่งรู้ถึงกระบวนการเกิดดับของโลกธรรมทั้งหมด โดยอาศัย ถิรสัญญา เป็นเครื่องมือหลักในการกำกับอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนและซับซ้อนนี้
ขั้นตอนการใช้ถิรสัญญาในการเจริญปฏิจจสมุปบาท
การสร้างถิรสัญญาในเบื้องต้น (สะมะถะฐาน) --
วัตถุประสงค์: สร้างความมั่นคงของสมาธิและสัญญาเพื่อรองรับอารมณ์ที่ละเอียด
การปฏิบัติ: ผู้ปฏิบัติจะต้องเจริญสมถะให้ได้สมาธิในระดับหนึ่งก่อน อาจใช้กรรมฐานเบื้องต้น เช่น อานาปานสติ หรือ กสิณ เพื่อให้จิตมีกำลัง
บทบาทของถิรสัญญา: ถิรสัญญาในขั้นนี้คือ ความจำมั่นในนิมิตหรืออารมณ์กรรมฐานนั้น ๆ อย่างต่อเนื่อง จนเกิดอุคคหนิมิต และปฏิภาคนิมิต ซึ่งเป็นฐานที่มั่นคงของสติ
การใช้ถิรสัญญาเป็นเครื่องมือเจาะจงอิทัปปัจจยตา (วิปัสสนาฐาน) --
อารมณ์: ผู้ปฏิบัติจะยกเอาปฏิจจสมุปบาทมาเป็นอารมณ์ เช่น "เพราะมีอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร" (อวิชชาปัจจยา สังขารา)
บทบาทของถิรสัญญา: ถิรสัญญาในขั้นนี้ คือ ความจำมั่นในโครงสร้างและลำดับของเหตุปัจจัย
ความจำมั่นในองค์ธรรม: จำได้หมายรู้ถึงชื่อและลักษณะขององค์ธรรม 12 ประการ (เช่น อวิชชา, สังขาร, วิญญาณ) โดยไม่สับสน
ความจำมั่นในความสัมพันธ์: จำหมายถึง ความต่อเนื่องและเงื่อนไข ขององค์ธรรมแต่ละคู่ได้อย่างแม่นยำและไม่คลาดเคลื่อน (อิทัปปัจจยตา: เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี)
การกำกับด้วยสติและเห็นการเกิดดับ (อารักขะและปัจจุปัฏฐาน) --
การทำงานร่วมกัน: เมื่อถิรสัญญาจำลำดับเหตุปัจจัยได้อย่างมั่นคงแล้ว สติ (ซึ่งมีถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้) จะสามารถ ระลึกรู้และกำกับ อารมณ์ปฏิจจสมุปบาทนั้นได้อย่างไม่หลงลืมและไม่ขาดสาย
การเห็นไตรลักษณ์: สติที่มั่นคงจะพิจารณาเห็นว่า องค์ธรรมแต่ละอย่างในสายปฏิจจสมุปบาท ล้วนเป็นสิ่งที่ เกิดดับ (อนิจจัง), เป็นทุกข์ (ทุกขัง) เพราะต้องอาศัยปัจจัย และ ไม่ใช่ตัวตน (อนัตตา) เพราะเป็นไปตามเงื่อนไข
ปัญญาญาณ: การที่สติสามารถจดจ่ออยู่กับความลึกซึ้งของอิทัปปัจจยตาได้นานต่อเนื่อง โดยไม่ถูกความจำอื่นแทรกแซง ย่อมเป็นเหตุให้เกิดปัญญาญาณหยั่งรู้เห็นการคลายออกของวัฏฏสงสาร (อนุโลมและปฏิโลมปฏิจจสมุปบาท) ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของการเจริญวิปัสสนา
ดังนั้น "ถิรสัญญา" จึงเป็นเสมือน "แผนที่ความจำที่มั่นคง" ซึ่งช่วยให้สติสามารถเดินตามรอยธรรมที่ลุ่มลึกอย่าง ปฏิจจสมุปบาท ได้อย่างถูกต้อง ไม่พลัดหลง และนำไปสู่การบรรลุวิปัสสนาญาณในที่สุด
#ถิรสัญญา #เหตุใกล้ให้เกิดสติ #ปทัฏฐาน #สติ #สะมะถะวิปัสสนา #ปฏิจจสมุปบาท #อภิธรรม #ธรรมะ #วิสุทธิมรรค #ภาวนา #การเจริญสติ #ไตรลักษณ์ #พุทธปรัชญา