เศร้า

ใครมีครอบครัวเเบบนี้บาง ตอนเด็กให้ความรักเราดีอยู่เเต่พอโตมามันกลับหายไปหมดไม่เคยสนใจเราเลย เเม้กระทั่งครูเชิญไปประชุมหรืออะไรต่างๆก็ไม่อยากไปให้เราเลยจนเราท้อ เราอยากมีอนาคตที่ดีมากๆเเล้วก็อยากเรียนสูงๆเเต่มันเป็นได้เเค่ฝันของเด็กคนนึง เเต่ตอนนี้เรารู้เเล้วว่าถึงจะตั้งใจเรียนเเค่ไหนคงจะจบเเค่ม.3เรารู้ว่าบ้านจนเเต่มันคงไม่เกินกำลังคนในครอบครัวเเน่ถ้ารักเราพออยากส่งเราเรียนจริงๆ มีปัญหาอะไรก็ไม่เคยคิดจะสนใจ เเม้เเต่เสื้อผ้าที่ใส่ไปโรงเรียนยังไม่คิดจะสนใจเลย ไม่รู้จะทำให้เราเกิดมาทำไมท้อในหลายๆเรื่องจนตอนนี้อยากหายไปจากโลกนี้เลย อะไรที่เจ็บ กว่าการไม่มีก็คือเคยมีเเต่ตอนนี้มันหายไปเเล้ว เเล้วสิ่งๆนั้นคือความสุข เราไม่รู้จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่ออะไร😥