[CR] 🚶‍♂️⛰️ สองเส้นทางสู่ยอดเขาเดียวกัน : เสียงจากภูสอยดาว ⭐

บทนำ – คำถามที่ไม่เคยถามภูเขา
ภูเขาไม่เคยเอ่ยปาก
ว่าอยากให้เราขึ้นไปชื่นชมความงามของมันหรือไม่

แต่เราทุกคน ล้วนมีเหตุผลของตัวเอง
บางคนต้องการความงามของทิวทัศน์บนยอดเขา
แลกด้วยหยาดเหงื่อและความพยายาม

บางคนต้องการช่วงเวลาเงียบๆ ท่ามกลางภูเขาและดวงดาว
 
แต่บางคนก็อาจอยากได้ทางเลือกที่สบายกว่า ในการชื่นชมธรรมชาติ
หรืออยากได้ภาพสวยๆ ลงบนโซเชียลตามกระแสนิยม
 
ไม่มีเส้นทางไหนถูกหรือผิด

แต่ผมสงสัยว่า ถ้าเราเลือกทางหนึ่ง ชีวิตจะเป็นยังไง
แล้วตัวเราในโลกอีกทางเลือกหนึ่ง จะดีกว่ากันไหม



🏔️ บทที่ 1 – จุดเริ่มต้นที่แตกต่าง ของภูเขาเดียวกัน

ตีสามครึ่ง สถานีขนส่งพิษณุโลก
ผมแชร์รถสองแถวกับคนแปลกหน้า
เสียงพูดคุยเบาๆ กับเสียงลมหนาว
กลิ่นดีเซลและหมอกเย็นยามเช้า

สามชั่วโมงเศษบนรถสองแถว
ไม่ใช่การเดินทางที่สบาย
โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย
ที่รถเริ่มเหวี่ยงซ้ายขวาขึ้นเขา

หลายคนคลื่นไส้ ไม่สบาย
แต่ในความไม่สบายนี้
เรากลับเริ่มบทสนทนา
ระหว่างผู้คนที่มีจุดหมายร่วมกัน

วิวหลังรถสองแถว เห็นแสงอาทิตย์แรก
เริ่มลอดผ่านหมอกบางออกมา

อีกด้านหนึ่งของเช้านั้น
ชายอีกคนกำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือ
เขากำลังรอในสถานีรถกระเช้าไฟฟ้าขึ้นภูสอยดาว

แอร์เย็นเฉียบ สถานีใหม่เอี่ยม และทันสมัย
กลิ่นอเมริกาโน่ร้อนๆ ในมืออีกข้าง
กับตั๋วออนไลน์ที่จองล่วงหน้าบนโทรศัพท์มือถือ

แม้รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้สัมผัส ลานสนและดอกหงอนนาค
หลังจากรอคอยการสร้างกระเช้าหลายปี
แต่เขากลับก้มหน้าปัดหน้าจอไปมา
เลื่อนดูโซเชียลอย่างไม่รีบร้อนระหว่างรอ

เวลาเก้าโมงตรง
ผมได้เริ่มออกเดิน จากทางเข้าน้ำตกสอยดาว
เสียงน้ำตกไหลดัง อากาศเย็นสดชื่น
เป็นคำทักทายแรกของภูเขา

ทางเดินสบายๆ ในป่าเขียวชื้น เสียงแมลงต่างๆ

แค่กิโลเศษๆ เส้นทางก็เริ่มเผย “ความจริง”
หลังป้าย “เนินส่งญาติ” ความชันค่อย ๆ เพิ่ม
เหงื่อเปียก หัวใจเต้นแรง จนต้องหยุดเป็นระยะ
ผมค่อย ๆ ก้าวไปทีละขั้น ความคิดในหัวเริ่มถามซ้ำ
“เราพาร่างกายตัวเองมาทรมานอีกแล้ว”

ขณะที่ชายอีกคนหนึ่ง... กำลังเซลฟี่อยู่ในกระเช้า กระจกใสเงาวับ
อากาศเย็นสบายภายในกระเช้าที่นั่งอยู่คนเดียว
วิวน้ำตกภูสอยดาวเบื้องล่างสวยงามสะกดตา
เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้น ไม่ใช่เพราะเหนื่อย
แต่ตื่นเต้นที่กระเช้ากำลังเคลื่อนตัวช้าๆ ขึ้นสู่ยอดเขาอย่างง่ายดาย


บทที่ 2 – เส้นทางสู่ลานสน
หลังผ่าน “เนินส่งญาติ” และ “เนินปราบเซียน” ที่สูงชัน
ทางราบและเนินที่ไม่ชันมากช่วงกลางภูเขา
ช่วยพอให้หายใจทันบ้าง

แต่ที่สองเนินสุดท้าย — “เนินเสือโคร่ง” และ “เนินมรณะ”
ผมชะลอก้าวช้าลง ก้าวสั้นๆ พักหายใจถี่ขึ้น
สมองหยุดคิดเรื่องอื่น โฟกัสแค่ขาทีละก้าว

ต้นไม้สูง ๆ หายไป
เหลือเพียงทุ่งหญ้าและแสงแดด
บนช่วงท้ายของยอดเขา

ความร้อนบวกกับความชัน
ความเหนื่อยเพิ่มเป็นสองสามเท่า

เที่ยงเศษ ๆ ผมถึงยอดภู เดินเข้าสู่ลานสน
ความภูมิใจภายใต้ความเงียบ
รอยยิ้มเบาๆ บนใบหน้า

ลมเริ่มพัดผ่านพร้อมกลิ่นสน
ใบหญ้าเสียดสีกันเบาๆ
เหมือนเสียงกระซิบของภูเขา
เสียงนั้นพัดข้ามไปถึงอีกฝั่งของเวลา

ชายอีกคนเพิ่งก้าวลงจากกระเช้า
เขามีความสุขกับภาพวิวสวย ๆ
ที่ถ่ายภาพไว้ตลอดทาง

แม้ว่าเขาจะไม่แข็งแรงพอที่จะเดินป่าอีกต่อไป
ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีสิทธิ  
กระเช้าก็เป็นทางเลือก
ที่พาเขาขึ้นมาสัมผัสความงามด้านบนได้เช่นกัน

สถานีกระเช้าบนภู มีร้านอาหารสวยงาม
อาหารชั้นยอด พร้อมวิวภูเขาสุดสายตา
ประสบการณ์ที่หาไม่ได้อีกแล้ว

ผสมกับเสียงหัวเราะผู้คนคละคลุ้ง
แต่ความเงียบสงบหายไปบ้าง
เหมือนว่าธรรมชาติยังคงสวยงาม
แม้อาจจะอยู่ไกลออกไปอีกหน่อยก็ตาม

ผมกินข้าวไข่เจียว ข้าวเมนูเดียวบนภูสอยดาว
หลายชั่วโมงหลังจากมื้อเช้า
ข้าวเหนียวหมูปิ้งจากตลาดเช้าป่าแดง

บางรสชาติ... คงต้องแลกด้วยความยากลำบาก
สมองจึงเข้าใจว่ามันมีค่าแค่ไหน