อยู่คนเดียว…แล้วเหมือนชีวิตมันสอนเราบางอย่างโดยไม่รู้ตัว

สวัสดีค่ะทุกคน ช่วงนี้เราใช้ชีวิตคนเดียวเยอะขึ้นมาก ทั้งเรื่องกิน นอน ทำงาน ทุกอย่าง…แบบไม่มีใครมากวนใจ
แรกๆ ก็รู้สึกเหงา บางวันก็อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ แต่พออยู่ไปสักพัก เริ่มสังเกตตัวเองและความคิดตัวเองมากขึ้น
อยู่คนเดียวมันทำให้เราได้มองสิ่งรอบตัวชัดขึ้น
เช่น เสียงฝนตอนเย็น มุมห้องที่ชอบนั่งอ่านหนังสือ หรือแสงแดดที่ส่องเข้ามาตอนเช้า
แล้วอยู่ดีๆ เราก็คิดได้ว่า…การอยู่คนเดียวไม่ได้แปลว่าเราโดดเดี่ยว
แต่มันคือโอกาสให้เรา รู้จักตัวเองมากขึ้น เข้าใจความรู้สึกตัวเอง และซ่อมแซมอะไรบางอย่างที่เคยละเลย
บางทีชีวิตคนเดียวก็เหมือนการลอยกระทงค่ะ
เราต้องใส่ความตั้งใจและความปรารถนาดีลงไป แล้วปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปตามทาง
เราเรียนรู้ว่าไม่ต้องพึ่งใครมากเกินไป
แค่เข้าใจตัวเองให้ชัดขึ้นก็พอแล้ว
ใครเคยมีช่วงเวลาที่อยู่คนเดียวแล้วตกผลึกความคิดอะไรแบบนี้บ้างไหมคะ?
เราอยากรู้ว่าคนอื่นคิดเหมือนกันรึเปล่า