ผมขี้เกียดตั้งชื่อ กระทู้ แต่มีเรื่องเล่า

ไม่รู้ละผมจะเล่าว่าอะไร

ทุกวันนี้ ทุกคนมีความเครียดกันแน่นอน บางคนหัวเราะ แต่คุณไม่ได้เข้ากับคนๆนั้น คุณมีความสงสัย บางคนชอบทำเรื่องที่เราต้องสงสัย

คุณชอบอะไร คำนี้ใช้ตอนเด็กได้ดี แต่ก็ใช้ไม่ได้กับตอนโต คุณไม่รู้ nothing

บางคนโตแล้วแต่ยังดูเหมือน energy เหลือล้น แต่มีอีกคนที่ใช้ชีวิตเหมือนคนที่ เดินในจุดที่ผู้คน เป็นแค่ สิ่งสมมุติ บางคนอาจจะมองคนอื่นเป็นคนมีหน้าตาบางคนอาจจะมองเป็น blox เดินได้

เราให้ค่ากับสิ่งที่เราคิดว่านี่คือสิ่งที่เราอยากมีชีวิตอยู่ แต่บางคนเคยใช่แต่ได้เจอในจุดที่ ค่านิยม มันไม่จำเป็น การบริโภค สินค้า

คุณเคยคิดว่าการทำอะไรรออาจจะช่วยให้ คุณใจเย็น ผ่อนคลายได้ บางคนอาจจะบอกให้เราตะโกนไปว่าเราไม่เหนื่อย ไม่เลย คุณคิดไปเอง

คุณเคยพยายามอยากให้คนอื่นเข้าใจไม่เลย ไม่มีใครเข้าใจคุณ

ถ้าเราได้เจอในที่เราเหมือนกันเจอปัญหาเดียว กัน คุณจะรู้ ว่าเรายังมีคนที่ประชากร เพียงแค่ 1-2% ที่เหมือนคุณ

คุณเชื่อไหมทำไมคนที่ไม่มีเพื่อนทำไหมยังโดดเดี่ยว เขาไม่ได้กล้าเข้าสังคม แต่สังคมไม่เคยเลือกเขาต่างหาก เคยพยายามแล้วเคยเป็นคนที่โครตเจ๋ง แต่ในเวลาผ่านไปหรือเราขอแค่พวกเขา รอ เขาก็ไม่สนใจเราคับ คุณก็ถูกลืม

เหตุผลที่สังคมไม่เลือกหรือไม่สนใจเขายังไม่แน่ชัด ผมจะสมมุติ คุณกำลังใส่รองเท้า หรือ เข้าห้องน้ำ  เพื่อนคนหนึ่งบอกรอพวกเขารอ แต่พอคุณบอกให้เราพวกเขาไม่สนใจคุณเลย สุดท้ายคุณก็โดดเดี่ยว ปัญหานี้คนประเภทเดียวกันเจอกัน