พ่อแม่คิดยังไงเมื่อลูกโตขึ้น?!

ตอนอยู่ประถม-ม.ต้น เราเรียนแถวบ้านอยู่กับพ่อแม่ พอม.ปลายเรียนต่างจังหวัดห่างบ้าน 60 กม. กลับบ้านปิดเทอมหรือวันหยุดพิเศษกลับเกือบทุกเดือน พอมหาลัยเรียนไกลเลย 600 กม.ปี 3 พ่อเสีย ตอนนี้ปี 4 แม่อยู่กับพี่ชาย 2 คน พอพ่อเสียเราตกกอนชีวิตได้เยอะมาก ๆ รู้สึกอยากใช้เวลาทุกวันให้มีค่ามาก ๆ เราโทรหาแม่ทุกวัน กลับบ้านบ่อยมาก เราทำงานด้วยเรียนด้วย บางครั้งรู้สึกคิดถึงแม่มาก มีวันหยุด เรากลับบ้านเลย บางครั้ง แค่ 3 วัน 5 วัน เราเสียรายได้ เราเสียตังค่าตั๋ว แต่ไม่เป็นไรรู้สึกว่าตังเดี๋ยสค่อยหาได้ เวลาหาไม่ได้หน่ะสิ ถึงเวลาทำงานน่าจะมีโอกาสกลับบ้านน้อยกว่าตอนเรียนมั้ง พอมานั่งคิดเล่น ๆ เราค่อย ๆ ห่างแม่มาทีละนิด เราเติบโตขึ้น แม่แก่ชราลงเรื่อย ๆ เราก็มีเส้นทาง มีชีวิตของตัวเองแหละ เราเข้าใจ แต่พอมาคิดเล่นๆอยากรู้ความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่ เค้าจะรู้สึกยังไงกันนะ พอลูกเติบโต ห่างไกลแม่ไปเรื่อย ๆ เราแอบเศร้า อยากอยู่กับแม่ อยากอยู่กับเค้าไปนานๆ อยากใช้เวลาให้คุ้ม แต่เรียนจบเราคงทำงานไกลแม่ก่อนเพราะมีโอกาสเติบโตมาก ค่อยกลับมาใกล้ ๆ แถวบ้าน จริง ๆ กระทู้อาจตะไม่มีสาระมาก แต่ใจนึ่งก็อยากรู้😥🥰🥰🥰