ผมอยากมาแชร์ประสบการณ์ของการมีพ่อและการเป็นพ่อครับ เพราะเมื่อเป็นพ่อขึ้นมาจริงๆก็เริ่มเข้าใจหลายๆอย่างขึ้นมา
ผมขอเกริ่นก่อนว่าผมเป็นคนที่โตมากลับทางฝั่งแม่ เพราะพ่อผมมีภรรยาน้อยตอนที่แม่กำลังมีอยู่ผมอยู่ในท้อง พ่อก็เลยทิ้งไปอยู่กับภรรยาน้อยและมีลูกด้วยกัน และทางพ่อกับแม่ก็ตกลงกันว่า พ่อจะรับพี่ชายไปดูแลและแม่จะดูแลผม
ตอนเด็กพ่อจะมาหาทุก2อาทิตย์ เอาของเล่นมาให้ มาอยู่เล่นด้วยสักพักก็กลับ บางทีก็จะพาไปเที่ยว แต่เวลาพ่อมาพ่อจะเอาแต่พูดเรื่องของน้องที่เป็นลูกของภรรยาให้ฟังว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้กลับกันพ่อไม่เคยชมอะไรผมเลย มีครั้งนึงที่พ่อพาไปเที่ยวและภรรยาน้อยโทรมาหาพ่อบอกว่า"เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยงานที่ร้าน ร้านคนเยอะ เลิกอู้สักที" แล้วพาก็รีบพากลับบ้านและก็รีบไป ตอนนั้นผมไม่เข้าใจอะไร
ต่อมาตอนผมอายุ13ปี ยายที่ดูแลผมเสียชีวิต แม่ก็ไม่ว่างเพราะทำงาน ผมจึงต้องไปอยู่กับคนรอบครัวของพ่อ ถูกภรรยาน้อยของพ่อทำร้ายและแกล้ง
แต่พ่อไม่เคยคิดจะปกป้องผมเลย เอาแต่บอกให้ขอโทษ และพอผมเริ่มเข้าวัยที่จะทำงานได้ ผมก็ทำงานโดยที่ทุกเดือนต้องจ่าย40-60%ของเงินให้พ่อ
พ่อบอกว่าเป็นค่าเลี้ยงดูก็เหมือนอยู่บ้านเช่าก็มีค่าอยู่ค่ากิน ตอนนั้นผมเริ่มเข้าใจว่าพ่อของผมเขาก็แค่มองเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลูกของเขา ผมจึงได้แอบหนีออกมาตอนกลางคืนเพื่อมาออกมาอยู่คนเดียวและได้ติดต่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง พอแม่รับรู้เรื่องทั้งหมด แม่ก็บอกผมว่าก่อนที่ผมจะติดต่อกับแม่ พ่อได้ติดต่อแม่และว่าผมบอกว่าผมเนรคุณว่าผมสารพัด แต่แม่ก็เลือกเชื่อผม แม่ก็เลยให้ผมไปอยู่กับแม่
เรื่องนี้ผ่านมา10ปีจนตอนนี้ผมมีครอบครัว มีลูกสาว ผมถึงได้เข้าใจว่าความรักที่พ่อควรมีให้ลูกจริงๆมันเป็นยังไง สำหรับผมที่พ่อคนแล้วคิดย้อนกลับไป
ยิ่งรู้สึกว่าผมจะไม่เป็นแบบพ่อของผมเด็ดขาด ผมไม่อยากให้ลูกของผมต้องรู้สึกแย่แบบที่ผมเคยรู้สึก
ประโยคที่ว่า"เป็นพ่อคนแล้วจะเข้าใจ" นี่ไม่เกินจริงเลย
ผมขอเกริ่นก่อนว่าผมเป็นคนที่โตมากลับทางฝั่งแม่ เพราะพ่อผมมีภรรยาน้อยตอนที่แม่กำลังมีอยู่ผมอยู่ในท้อง พ่อก็เลยทิ้งไปอยู่กับภรรยาน้อยและมีลูกด้วยกัน และทางพ่อกับแม่ก็ตกลงกันว่า พ่อจะรับพี่ชายไปดูแลและแม่จะดูแลผม
ตอนเด็กพ่อจะมาหาทุก2อาทิตย์ เอาของเล่นมาให้ มาอยู่เล่นด้วยสักพักก็กลับ บางทีก็จะพาไปเที่ยว แต่เวลาพ่อมาพ่อจะเอาแต่พูดเรื่องของน้องที่เป็นลูกของภรรยาให้ฟังว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้กลับกันพ่อไม่เคยชมอะไรผมเลย มีครั้งนึงที่พ่อพาไปเที่ยวและภรรยาน้อยโทรมาหาพ่อบอกว่า"เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยงานที่ร้าน ร้านคนเยอะ เลิกอู้สักที" แล้วพาก็รีบพากลับบ้านและก็รีบไป ตอนนั้นผมไม่เข้าใจอะไร
ต่อมาตอนผมอายุ13ปี ยายที่ดูแลผมเสียชีวิต แม่ก็ไม่ว่างเพราะทำงาน ผมจึงต้องไปอยู่กับคนรอบครัวของพ่อ ถูกภรรยาน้อยของพ่อทำร้ายและแกล้ง
แต่พ่อไม่เคยคิดจะปกป้องผมเลย เอาแต่บอกให้ขอโทษ และพอผมเริ่มเข้าวัยที่จะทำงานได้ ผมก็ทำงานโดยที่ทุกเดือนต้องจ่าย40-60%ของเงินให้พ่อ
พ่อบอกว่าเป็นค่าเลี้ยงดูก็เหมือนอยู่บ้านเช่าก็มีค่าอยู่ค่ากิน ตอนนั้นผมเริ่มเข้าใจว่าพ่อของผมเขาก็แค่มองเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลูกของเขา ผมจึงได้แอบหนีออกมาตอนกลางคืนเพื่อมาออกมาอยู่คนเดียวและได้ติดต่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง พอแม่รับรู้เรื่องทั้งหมด แม่ก็บอกผมว่าก่อนที่ผมจะติดต่อกับแม่ พ่อได้ติดต่อแม่และว่าผมบอกว่าผมเนรคุณว่าผมสารพัด แต่แม่ก็เลือกเชื่อผม แม่ก็เลยให้ผมไปอยู่กับแม่
เรื่องนี้ผ่านมา10ปีจนตอนนี้ผมมีครอบครัว มีลูกสาว ผมถึงได้เข้าใจว่าความรักที่พ่อควรมีให้ลูกจริงๆมันเป็นยังไง สำหรับผมที่พ่อคนแล้วคิดย้อนกลับไป
ยิ่งรู้สึกว่าผมจะไม่เป็นแบบพ่อของผมเด็ดขาด ผมไม่อยากให้ลูกของผมต้องรู้สึกแย่แบบที่ผมเคยรู้สึก