ฉันเบื่อในความไม่ชัดเจนว่าเขาต้อาการอะไร

คือ…ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมยังต้องมานั่งบ่นเรื่องเขาทุกวัน ทั้งที่รู้ว่าตัวเองก็ผิด แต่ก็โกรธไม่ได้เหมือนกัน

เรื่องเริ่มจากฉันขอเวลา 5 วัน เพื่อพักใจจากความสัมพันธ์นี้…แค่ 5 วันเอง แต่เขากลับขอ 10 วัน…ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันต่างกันยังไง

แล้วที่แย่ไปกว่านั้น…เขาเป็นแดนเซอร์หมอลำ แสดงไปสนุกไป แต่ไม่แม้แต่จะหาเวลาแค่เล็กน้อยมาตอบฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันเองก็เคยไปเต้น แต่ยังหาเวลาตอบเขาได้

มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สำคัญ…เหมือนทุกอย่างที่ฉันให้ไป ถูกเมินไปหมด ฉันโกรธนะ ฉันอยากจะระเบิดความรู้สึกออกมาหลายครั้ง แต่ก็พยายามเก็บไว้

และเรื่องมันไม่จบแค่นั้น — ฉันยังมีปัญหาที่วิทยาลัย, เรื่องความรักที่เจ็บปวด, แล้วก็ต้องเตรียมตัวแข่งทักษะอีก เหนื่อย หมดไฟ หมดแรงจนดูซีรีส์วายที่เคยชอบก็ไม่ได้เลย

เห็นคนอื่นรักกันก็ยิ่งเหงา ยิ่งเจ็บ…บางทีฉันก็อยากให้ทุกอย่างหายไปจากชีวิต แต่ก็รู้ว่าต้องพยายามยืนอยู่ต่อไป

ตอนนี้…ฉันไม่รู้ว่าก้าวข้ามมันไปยังไง แต่ก็พอรู้ว่า ถ้าฉันทำได้ ฉันจะกลายเป็นเวอร์ชันที่สงบและเข้มแข็งขึ้น ซีรีส์วายที่เคยดูไม่ได้ ก็จะกลับมาดูได้อีกครั้งโดยไม่ต้องหน่วงหัวใจ

ใครเคยรู้สึกเหมือนฉันบ้างไหม…ที่ทุกอย่างรุมเข้ามา ทำให้เหนื่อย หมดแรง แต่ก็ต้องฝืนยืนอยู่ต่อ? อยากรู้ว่าเพื่อน ๆ เคยจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง