เราเคยรักคนๆหนึ่งมาได้ 5 ปีแล้ว
มันก็ดีๆบ้าง จืดๆบ้าง  จางๆ ไปบ้าง
ห่างหายกันไปก็บ่อย แต่ทุกครั้งเราก็พยายามยื้อ รั้ง และพยายามติดตามเขาตลอด
เป็นเราทุกครั้ง เป็นเราเสมอ ที่พยายามจะมีเขาอยู่ในชีวิต

เราจำได้ดีทุกครั้งที่เขาไม่ต้องการเราในชีวิตเขา คำพูด น้ำเสียงที่เขาพูด มันช่างเจ็บหัวใจ บาดลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ
เราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ถึงไม่เคยโกรธหรือเกลียดสิ่งที่เขาทำกับเรา
เรากลับเฝ้ามองดูเขา พยายามติดตามเรื่องราวของเขาเท่าที่พอจะทำได้ เพราะเราโดนเขาบล็อคทุกทาง

จนมาในช่วงต้นปี เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เรากลับมาพูดคุยกัน เหมือนที่เคยคุย เขาเปลี่ยนไปเยอะเลย
น้ำเสียงของเขาที่ไม่ต้องการเรา แล้วพยายามไล่เราให้ออกจากชีวิตเขา มันไม่หลงเหลือเลย
น้ำเสียงเขาดี ดีมาก เขาใจเย็น เขาไม่เหมือนคนเดิมที่เคยผลักไสไล่ส่งเรา

ตอนนี้ที่เราได้กลับมาพูดคุยกันอีกประมาณเกือบเดือน

ในใจเรากลับรู้สึกกลัวตลอดเวลา
กลัวว่าวันหนึ่งน้ำเสียงในวันที่เขาไม่ต้องการมีเราในชีวิต จะเกิดขึ้นอีก

ชอบประโยคในทวิตเตอร์ อยู่ประโยคหนึ่ง
"เราจงใจเมินความเป็นจริง เพื่อความสุขเพียงชั่วคราว"

เราก็ไม่มั่นใจว่ามันเรียกว่า ความสุขได้ไหม เราแค่รู้สึกว่ามัน ปลอม
และเรารู้สึกกับเขามากๆ จะให้เรากลับมาพูดคุยกันปกติ เราทำไม่ไหวและหวังว่าสักวันเราจะเข้มแข็งพอพอที่จะกลับมาเป็นเพื่อน คนรู้จัก พูดคุยกันได้ปกติ อีกครั้ง

วันนี้ที่เราเหนื่อยกับความผูกพันในครั้งนี้ และบอกตัวเองว่า "พอ"