สวัสดีคับ
ผมเป็นหนึ่งคนที่ผิดหวังกับเรื่องความรักมาเยอะมากคับ ไม่ว่าจะเป็นการโดนหลอก การโดนนอกใจ หรือการให้ความหวังปลอมๆ แต่ไม่ว่ายังไงทุกครั้งที่ผิดหวังมันก็จะผ่านมาได้เองและมันยังคอยให้บทเรียนเราในหลายๆเรื่องอีกด้วย ผมขอยกตัวอย่างความรักที่ผมคิดว่าได้บทเรียนจากมันมามากที่สุดนะคับ ซึ่งเรื่องนี้พึ่งผ่านมาได้แค่สองปีมันเป็นเรื่องที่ผมดันไปชอบเพื่อนตัวเองแต่ก็ต้องผิดหวังตามเคย เรื่องมันเริ่มจากวันขึ้นปีใหม่ผมเชื่อว่าทุกๆคนก็อาจจะทักไปหวัดดีปีใหม่เพื่อนผมก็เป็นหนึ่งในนั้นคับ ผมก็ทักไปบอกเพื่อนทุกคนปกติบางคนก็ตอบบ้างหรือบางคนก็ส่งแค่อิโมจิมาให้ แต่มีอยู่คนนึงที่เค้าตอบผมกลับมา ซึ่งคนนี้ปกติเวลาเจอกันผมก็คุยกับเค้าน้อยมากแต่ว่าข้อความที่เค้าตอบกลับมานั่นมันก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่มันโครตกินใจผมไปเลยทำให้ตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มอยากจะคุยกับเค้ามากขึ้นผมก็เลยเริ่มจีบเค้าก็แบบทุกครั้งที่เคยทำเริ่มจากการชวนคุยให้มากขึ้น เจอหน้าก็ส่งยิ้มให้ ชวยคุยหรือชวนทำในสิ่งที่เค้าชอบหรืออยากทำ ผมก็ทำไปเรื่อยๆจนสังเกตว่าอีกฝ่ายก็เหมือนเริ่มจะมีใจ(หรือผมอาจจะคิดไปเอง5555)ผมกับเค้าก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเค้าเริ่มชวนผมเล่นเกมเริ่มชวนคุยหรือทำอะไรมากขึ้น จนมาวันนึงเป็นวันที่ผมคิดว่าทุกๆที่ได้อ่านก็ไม่อยากเจอกับตัวเอง วันนั้นทุกอย่างดูปกติเหมือนเป็นวันธรรมดาเดิมๆแต่ผมก็ได้รับสายสายนึงจากญาติว่า"พี่A(นามสมมุติ)เสียแล้วนะ" ใช่คับมีคนโทรมาบอกว่าพี่เสียแล้วนะจากการประสบอุบัติเหตุ มันทำให้ช่วงนั้นผมกลายเป็นคนละคนเลยคับจากคนที่ร่าเริงกลายเป็นเศร้าตลอดเวลา ตอนนั้นเพื่อนๆรวมถึงเค้าก็ส่งข้อความมาให้กำลังใจตลอด พอจบงานศพก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตปกติซึ่งตอนนั้นผมหน้าจะเป็นซึมเศร้าไปเลย(อ่านมาถึงตรงนี้บางคนอาจจะส่งสัยว่าพี่ตายมันเกี่ยวอะไรลองฟังไปพร้อมกันนะคับ)แต่ว่าก็ยังมีเพื่อนๆและเค้าคนนั้นอยู่ข้างๆ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงผมก็ยังคุยกับเค้ามาเรื่อยๆ ผมคิดว่าคนนี้แหละคนสุดท้ายแล้วที่จะจีบ เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆผมทุ่มทุกอย่างที่มีเพื่อเค้าโดยเฉพาะเพราะหวังว่าจะจีบให้ติดผมใส่ทุกอย่างใส่สุดตัวโดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนี้จะส่งผมอย่างร้ายแรงกลับมาให้ผมอีกครั้ง มีอยู่วันนึงที่ผมรู้สึกคิดถึงพี่ขึ้นมาผมเลยออกจากห้องไปนั่งดูวิวนอกบ้าน แล้วก็นั่งคิดเรื่องที่เคยทำกับพี่ตอนพี่ยังอยู่ซึ่งตอนนั้นมันเหมือนอยากร้องแต่น้ำตามันไม่ยอมไหลผมก็นั่งของผมไปอย่างนั้นจนโทรศัพท์แจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมาซึ่งมันเป็นข้อความที่ผมไม่อยากได้มันมากที่สุด ซึ่งข้อความนี้มันก็คือข้อความของเค้า ซึ่งจริงๆแล้วมันยาวมากแต่ผมขอสรุปเป็นประโยคสั้นๆใจความของมันคือ"เราว่าเราควรเป็นแค่เพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว"ทันทีที่ผมอ่านจบก็สติหลุดไปเลยผมจำไม่ได้ว่าตัวเองพิมพ์ตอบอะไรไป แต่มันทำให้ผมรู้สึกผิดหวังและสิ้นหวังมากๆบวกกับความเศร้าเรื่องที่พี่เสียไปอีกทำให้ผมหน้าจะกลายเป็นบ้าไปเลยคับ ไม่รู้จะเอาเรื่องนี้ไปลงที่ใครไม่รู้ว่าจะระบายกับใครมันเป็นช่วงที่ผมดาวมากๆแบบไม่อยากจะทำหรือคุยกับใครเลยอยากอยู่คนเดียวอยากนอนไปวันๆไม่อยากขยับตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละคับไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรที่มันเศร้ามามากแค่ไหนสุดท้ายสิ่งที่จะพาเราออกมาจากมันได้คือ "เวลา"คับ ผมใช่เวลาเกือบปี
กว่าจะมูฟออนจากเรื่องๆนี้มาได้ผมก็เริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติจนมาวันนึงคุณพ่อให้ผมกลับไปหาคุณญ่าที่ต่างจังหวัดผมก็ได้ใช้ชีวิตแบบสงบๆผ่อนคลายๆที่บ้านนอกได้ประมาณอาทิตนึง (ต้องบอกก่อนว่าพอผมเริ่มจะทำใจกับเรื่องนี้ได้ผมก็ลองเล่าให้ลูกพี่ลูกน้องผมฟังจนไม่รู้ว่าเขาทำอะไรยังไงจนเรื่องมันมาถึงหูคุณย่าผม555) วันนั่นเป็นวันก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองตอนนั้นช่วงเย็นๆคุณย่าก็เรียกผมให้ไปนั่งข้างๆแกแล้วแกก็พูดมาว่า "อกหักมาหรอ"ผมก็ทำหน้าอึ้งๆแต่ไม่ได้ตอบอะไรแกก็ถามผมมาอีกว่า"แล้วร้องไห้เพราะผู้หญิงด้วยใช่มั้ย"ผมก็ปฎิเสธแกไปว่าไม่ใช่แต่อย่างที่บอกว่าแกรู้เรื่องอยู่แล้วแกก็พูดใส่ผมว่า"จะร้องทำไมแค่ผู้หญิงคนเดียวเค้าไม่ใช่คนในครอบครัวถ้าตอนย่าเสียไปแล้วจะร้องไห้แบบนี้ให้ย่ามั้ย5555"จากนั่นแกก็ขำแต่พอผมได้ยินที่แกพูดออกมา มันทำให้ผมได้รับบทเรียนจากเรื่องนี้มาเต็มๆ การที่เราจะให้ใจใครอย่าลืมว่าต้องรักตัวเองด้วยอย่าใส่ไปเต็มร้อย อย่าคิดว่าเวลามีปัญหาจะไม่มีคนค่อยรับฟัง และสิ่งสุดท้ายคืออย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่าจงรักและเคารพตัวเองให้เยอะๆ ขอบคุณที่ให้ผมมาแชร์ประสบการณ์ครับ
ความรักเท่ากับบทเรียน
ผมเป็นหนึ่งคนที่ผิดหวังกับเรื่องความรักมาเยอะมากคับ ไม่ว่าจะเป็นการโดนหลอก การโดนนอกใจ หรือการให้ความหวังปลอมๆ แต่ไม่ว่ายังไงทุกครั้งที่ผิดหวังมันก็จะผ่านมาได้เองและมันยังคอยให้บทเรียนเราในหลายๆเรื่องอีกด้วย ผมขอยกตัวอย่างความรักที่ผมคิดว่าได้บทเรียนจากมันมามากที่สุดนะคับ ซึ่งเรื่องนี้พึ่งผ่านมาได้แค่สองปีมันเป็นเรื่องที่ผมดันไปชอบเพื่อนตัวเองแต่ก็ต้องผิดหวังตามเคย เรื่องมันเริ่มจากวันขึ้นปีใหม่ผมเชื่อว่าทุกๆคนก็อาจจะทักไปหวัดดีปีใหม่เพื่อนผมก็เป็นหนึ่งในนั้นคับ ผมก็ทักไปบอกเพื่อนทุกคนปกติบางคนก็ตอบบ้างหรือบางคนก็ส่งแค่อิโมจิมาให้ แต่มีอยู่คนนึงที่เค้าตอบผมกลับมา ซึ่งคนนี้ปกติเวลาเจอกันผมก็คุยกับเค้าน้อยมากแต่ว่าข้อความที่เค้าตอบกลับมานั่นมันก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่มันโครตกินใจผมไปเลยทำให้ตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มอยากจะคุยกับเค้ามากขึ้นผมก็เลยเริ่มจีบเค้าก็แบบทุกครั้งที่เคยทำเริ่มจากการชวนคุยให้มากขึ้น เจอหน้าก็ส่งยิ้มให้ ชวยคุยหรือชวนทำในสิ่งที่เค้าชอบหรืออยากทำ ผมก็ทำไปเรื่อยๆจนสังเกตว่าอีกฝ่ายก็เหมือนเริ่มจะมีใจ(หรือผมอาจจะคิดไปเอง5555)ผมกับเค้าก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเค้าเริ่มชวนผมเล่นเกมเริ่มชวนคุยหรือทำอะไรมากขึ้น จนมาวันนึงเป็นวันที่ผมคิดว่าทุกๆที่ได้อ่านก็ไม่อยากเจอกับตัวเอง วันนั้นทุกอย่างดูปกติเหมือนเป็นวันธรรมดาเดิมๆแต่ผมก็ได้รับสายสายนึงจากญาติว่า"พี่A(นามสมมุติ)เสียแล้วนะ" ใช่คับมีคนโทรมาบอกว่าพี่เสียแล้วนะจากการประสบอุบัติเหตุ มันทำให้ช่วงนั้นผมกลายเป็นคนละคนเลยคับจากคนที่ร่าเริงกลายเป็นเศร้าตลอดเวลา ตอนนั้นเพื่อนๆรวมถึงเค้าก็ส่งข้อความมาให้กำลังใจตลอด พอจบงานศพก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตปกติซึ่งตอนนั้นผมหน้าจะเป็นซึมเศร้าไปเลย(อ่านมาถึงตรงนี้บางคนอาจจะส่งสัยว่าพี่ตายมันเกี่ยวอะไรลองฟังไปพร้อมกันนะคับ)แต่ว่าก็ยังมีเพื่อนๆและเค้าคนนั้นอยู่ข้างๆ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงผมก็ยังคุยกับเค้ามาเรื่อยๆ ผมคิดว่าคนนี้แหละคนสุดท้ายแล้วที่จะจีบ เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆผมทุ่มทุกอย่างที่มีเพื่อเค้าโดยเฉพาะเพราะหวังว่าจะจีบให้ติดผมใส่ทุกอย่างใส่สุดตัวโดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนี้จะส่งผมอย่างร้ายแรงกลับมาให้ผมอีกครั้ง มีอยู่วันนึงที่ผมรู้สึกคิดถึงพี่ขึ้นมาผมเลยออกจากห้องไปนั่งดูวิวนอกบ้าน แล้วก็นั่งคิดเรื่องที่เคยทำกับพี่ตอนพี่ยังอยู่ซึ่งตอนนั้นมันเหมือนอยากร้องแต่น้ำตามันไม่ยอมไหลผมก็นั่งของผมไปอย่างนั้นจนโทรศัพท์แจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมาซึ่งมันเป็นข้อความที่ผมไม่อยากได้มันมากที่สุด ซึ่งข้อความนี้มันก็คือข้อความของเค้า ซึ่งจริงๆแล้วมันยาวมากแต่ผมขอสรุปเป็นประโยคสั้นๆใจความของมันคือ"เราว่าเราควรเป็นแค่เพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว"ทันทีที่ผมอ่านจบก็สติหลุดไปเลยผมจำไม่ได้ว่าตัวเองพิมพ์ตอบอะไรไป แต่มันทำให้ผมรู้สึกผิดหวังและสิ้นหวังมากๆบวกกับความเศร้าเรื่องที่พี่เสียไปอีกทำให้ผมหน้าจะกลายเป็นบ้าไปเลยคับ ไม่รู้จะเอาเรื่องนี้ไปลงที่ใครไม่รู้ว่าจะระบายกับใครมันเป็นช่วงที่ผมดาวมากๆแบบไม่อยากจะทำหรือคุยกับใครเลยอยากอยู่คนเดียวอยากนอนไปวันๆไม่อยากขยับตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละคับไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรที่มันเศร้ามามากแค่ไหนสุดท้ายสิ่งที่จะพาเราออกมาจากมันได้คือ "เวลา"คับ ผมใช่เวลาเกือบปี
กว่าจะมูฟออนจากเรื่องๆนี้มาได้ผมก็เริ่มกลับมาใช้ชีวิตปกติจนมาวันนึงคุณพ่อให้ผมกลับไปหาคุณญ่าที่ต่างจังหวัดผมก็ได้ใช้ชีวิตแบบสงบๆผ่อนคลายๆที่บ้านนอกได้ประมาณอาทิตนึง (ต้องบอกก่อนว่าพอผมเริ่มจะทำใจกับเรื่องนี้ได้ผมก็ลองเล่าให้ลูกพี่ลูกน้องผมฟังจนไม่รู้ว่าเขาทำอะไรยังไงจนเรื่องมันมาถึงหูคุณย่าผม555) วันนั่นเป็นวันก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองตอนนั้นช่วงเย็นๆคุณย่าก็เรียกผมให้ไปนั่งข้างๆแกแล้วแกก็พูดมาว่า "อกหักมาหรอ"ผมก็ทำหน้าอึ้งๆแต่ไม่ได้ตอบอะไรแกก็ถามผมมาอีกว่า"แล้วร้องไห้เพราะผู้หญิงด้วยใช่มั้ย"ผมก็ปฎิเสธแกไปว่าไม่ใช่แต่อย่างที่บอกว่าแกรู้เรื่องอยู่แล้วแกก็พูดใส่ผมว่า"จะร้องทำไมแค่ผู้หญิงคนเดียวเค้าไม่ใช่คนในครอบครัวถ้าตอนย่าเสียไปแล้วจะร้องไห้แบบนี้ให้ย่ามั้ย5555"จากนั่นแกก็ขำแต่พอผมได้ยินที่แกพูดออกมา มันทำให้ผมได้รับบทเรียนจากเรื่องนี้มาเต็มๆ การที่เราจะให้ใจใครอย่าลืมว่าต้องรักตัวเองด้วยอย่าใส่ไปเต็มร้อย อย่าคิดว่าเวลามีปัญหาจะไม่มีคนค่อยรับฟัง และสิ่งสุดท้ายคืออย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่าจงรักและเคารพตัวเองให้เยอะๆ ขอบคุณที่ให้ผมมาแชร์ประสบการณ์ครับ