สวัสดีครับนี้คือเรื่องราวของผมตอนนี้ครับคือว่าผมมีเเฟนอยู่เเล้วเเต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันครับผมทำงานอยู่กรุงเทพส่วนเเฟนอยู่ต่างจังหวัด นานๆทีผมกับเเฟนได้เจอกันไม่มากครับเพราะต่างคนก็มีหน้าที่ที่ต้องทำคบกันมา3ปีโทรหากันทุกวันไม่เคยขาดคอยช่วยเหลือกันผมบอกได้เลยครับว่าในหัวผมตอนนั่นไม่เคยเคยคิดนอกใจเขาเลยครับ จนมาวันนึงผมเลิกงานกลับมาก็มืดเเล้วทำอะไรส่วนตัวเสร็จก็มานั้งกดโทรศัพดูหนังก็มีเเอบหาเพื่อนคุยผมเองก็จำชื่อไม่ได้ครับเด้งขึ้นมาก็เลยลองกดเล่นดูครับจนมาเจอผู้หญิงคนนึงเราได้คุยกันครับพอเริ่มคุยเขาก็บอกผมเเล้วว่าเขามีเเฟนอยู่เเล้วครับผมก็คิดเลยตอนนั้นเขาอาจจะหาคนปรึกษาหรือคุยไปเรื่อยครับก็ไม่ค่อยคิดอะไรก็คุยบ้างไม่คุยบ้างเเต่ผมยังไม่ได้บอกเขานะครับว่าผมมีเเฟนเเล้ว พอเวลาผ่านไปเริ่มมีเรื่อฃที่น่าอึดอัดใจหรือเวลามีปัญหาอะก็ปรึกษากันเอาง่ายเลยครับความรู้สึกว่าเวลาคุยเหมือนเจอคนที่ตรงเเก็ปเลยครับเรื่องราววัยเด็กการใช่ชีวิตตอนโตคือมันคล้ายๆกันครับเวลาคุยกันผมก็เลยเข้าใจเขาจริงๆมากกว่าเเฟนเขาเองอีกครับจนเราได้นัดเจอกันซึงผมก็ไปรับเขาที่บ้านต่ามปกติเลยครับเหมือนเพื่อนคนนึงที่จะออกไปทำธุระไปกินข้าวเเละก็ไปส่งเขาที่บ้านทุกครั้งที่เรามีเวลาตรงกันก็จะออกมาเจอกันระยะเวลาก็ผ่านไปก็หลายเดือนจนเริ่มรู้สึกว่าตัวผมเองเริ่มมีใจให้เขาครับเริ่มเป็นห่วงเป็นใยเเละบ้างครั้งมันก็ดูมากกว่าเพื่อนกันซึงมันเกิดขึ้นตั้งเเต่ตอนไหนผมก็ไม่ทราบเเต่ก็ครับเขาเองก็ดันมีใจให้ผมครับหลังจากนั้นก็คุยต่อครับจนได้มีอะไรกันความสัมพันธ์ก็เริ่มเปลี่ยนครับ(เเรกๆก็คิดว่าเขาจะฟันเเล้วทิ้งครับ)เเต่คิดในใจเขาก็มีเเฟนอยู่เเล้วส่วนผมก็มีอยู่เเล้วเเต่ยังไม่ได้พูดครับจนมาวันนึงเขาเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเเฟนของเขาครับทุกคนเคยเจอไหมครับมีเงินอาจจะซื้อทุกอย่างได้จริงครับความสุขเองก็เช่นกันเเต่เงินบ้างครั้งก็ซื้อความรู้สึกความเข้าใจไม่ได้หรอกครับเเละก็ถึงวันที่ต้องพูดความจริงครับเพราะเขาจะหนีจากเเฟนมาหาผม นี้ละครับผมก็เลยต้องบอกเขาครับว่าผมมีเเฟนอยู่เเล้วเเต่ที่ไหนได้ครับเขารู้มาก่อนหน้านี้เเล้วครับว่าผมมีเเฟนอยู่เเล้วเเล้วก็รักกันดีเขาอย่ากได้ยิ้นจากปากของผมพอผมสารภาพจบเขาก็สตั้นไปเลยครับผมหวงความรู้สึกเขามากจนเเบบว่าทำใจเเล้วครับว่าผมต้องเสียเขาไปเเต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรครับเขาถึงรับได้ที่จะเป็นรองผมคิดหนักเลยครับผมรักเขาเเละผมก็รักเเฟนผมซึ่งผมเคยเลือกเเล้วครับผลสุดท้ายเลือกทางไหนก็เจ็บคนนึงก็รักเเละเเสนดีถึงเเม้จะอยู่ห่างกันคนนึงก็เป็นห่วงเป็นใยดูเเลยามเจ็บป่วยจะเลิกกับคนเเรกเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรจะเลิกกับคนที่2เขาก็ต้องทุกข์ใจเพราะเขาเองก็เจอเรื่องร้ายๆมาก็เยอะ ดอกไม้ก็เหมือนชีวิตละครับถ้าไม่เอาใจใส่เลยก็เฉาตายเรื่องมันเป็นอะไรมากที่ทำให้ผมอึดอัดใจทำไงต่อดีครับผมเลยตัดสินใจบอกเเฟนคนเเรกผมครับเราคุยกันด้วยเหตุผลครับเล่าตั้งเเต่ต้นจนจบครับผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรครับคนเเรกเขาเข้าใจครับรับได้เเต่ต้องให้เวลาครับตัวผมเองก็ช็อคครับผมไม่เคยเจอสถานการณ์นี้ครับคือตอนนี้ก็เเบ่งหน้าที่ให้ทำครับไม่ได้ให้มีคนไหนว่างหรือรู้สึกน้อยใจว่ารักไม่เท่ากัน(ผมเป็นช่างเเอร์ครับกิจการของตนเอง)ถ้าเอาตรงผมก็เหมือนคนเห็นเเก่ตัวครับในสายตาคนอื่นตัวเราเท่านั้นครับที่รู้ผมพูดได้เลยครับให้ผมเลือกใครสักคนผมทำไม่ได้ครับอนาคตไม่ต้องพูดถึงครับอยู่กับปัจจุบันสักวันก็ต้องจากกันวันข้างหน้าไม่มีอะไรเเน่นอนทุกคนมีความคิดเห็นไงกับเรื่องนี้ครับลึกๆผมก็โทษตัวเองนะครับว่าผมไปเเย่งของเขามาหรือเปล่าเอาจริงๆนะครับถ้าใครคิดมีเเฟนเเล้วคิดจะทิ้งๆขว้างๆไม่สนใจคิดว่าเป็นของตายคิดใหม่นะครับมีเงินก็ไม่ได้ว่าจะได้ทุกสิ่งเสมอไปถ้าคุณไม่รู้จักดูเเลรถน้ำต้นไม้ให้ดีเรื่องที่ผมเล่ามาอาจจะไม่ระเอียดมากผมหวังหว่าทุกคนจะเข้าใจครับผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเเค่อย่ากจะบอกกับทุกคนว่าโลกมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเสมอขอบคุณครับ😎🥺❤️😊
ผมหลงรักผู้หญิงคนนึงครับซึ่งผมก็มีเเฟนอยู่เเล้วครับ