ผมเป็นคนที่เวลาชอบใครจะไม่ค่อยบอกใครเลย ไม่บอกเพื่อน ไม่พูดกับใคร เก็บไว้คนเดียวเงียบๆ ตลอด เพราะเป็นคนขี้อายมากกกกก (แบบมากจริงๆ) ไม่กล้าเริ่มก่อน ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
เรื่องมันเริ่มตอน ม.1 ครับ ผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงในห้อง ตั้งแต่ม.1 ยัน ม.3 รวมๆ ก็ประมาณ 3 ปีได้ แต่ตลอด 3 ปีนั้น… ผมไม่เคยคุยกันซักคำเดียวทั้งที่ในห้องมีแค่ 20 คนเองนะ 😂 ผมสนิทกับทุกคนในห้อง ยกเว้นเขาคนเดียว…
จนตอน ม.2 โรงเรียนมีสอบรำคู่ แล้วดันจับคู่ได้กับเขาพอดี ตอนประกาศรายชื่อ ผมนี่แบบ… ทั้งดีใจ ทั้งกลัวในเวลาเดียวกันเลยครับ เพราะไม่รู้จะคุยยังไง ใจเต้นแรงทุกทีที่ต้องอยู่ใกล้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเราทั้งคู่ “ไม่คุยกันเลย” ระหว่างซ้อม ต่างคนต่างซ้อมเงียบๆ จนสุดท้ายผมก็แยกไปซ้อมกับเพื่อน ส่วนเขาก็ไปซ้อมกับคนอื่นเหมือนกัน พอถึงวันสอบจริงก็ผ่านไปตามหน้าที่ แต่ในใจมันอึดอัดมาก เหมือนมีอะไรอยากพูดแต่พูดไม่ออก
อยากชวนคุยแต่ใจมันกระจอกเกินไป 😅 ยิ่งแย่กว่านั้นคือ… ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเพื่อนผมก็ชอบเขาเหมือนกัน 😔
ตอนนั้นคือแบบ “จบเลย” ความหวังที่น้อยอยู่แล้วก็น้อยลงไปอีก ผมเลยเลือกเงียบไว้เหมือนเดิม
จนขึ้น ม.3 อยู่ๆ เพื่อนคนนั้นก็คบกับเขาจริงๆ
ตอนรู้ครั้งแรกคือชาไปเลยครับ เหมือนโดนตบเบาๆ แต่สะเทือนข้างใน ตอนเพื่อนพูดถึงเขาทีไร ผมก็ต้องฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งที่ในใจมันขมไปหมด พยายามหางานมาทำให้ตัวเองไม่ต้องฟังมากนัก จะได้ไม่คิดถึง
หลังจบ ม.3 พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ แล้วผมก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย…
จนตอนนี้ใกล้จะจบม.6 บางทีเวลานึกย้อนกลับไป ผมก็ยังรู้สึกเสียดาย
เสียดายที่ตอนนั้นไม่กล้าพอ ไม่ได้แม้แต่จะคุยในฐานะเพื่อนก็ยังดี อย่างน้อยคงมีความทรงจำดีๆ ร่วมกันบ้าง
แต่ก็เอาเถอะครับ… ถึงจะไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย
แต่แค่ได้แอบชอบเงียบๆ มันก็เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นดีเหมือนกัน55
เคยแอบชอบใครแต่ไม่กล้าบอกมั้ยครับ… ผมคนนึงแหละ 😅
เรื่องมันเริ่มตอน ม.1 ครับ ผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงในห้อง ตั้งแต่ม.1 ยัน ม.3 รวมๆ ก็ประมาณ 3 ปีได้ แต่ตลอด 3 ปีนั้น… ผมไม่เคยคุยกันซักคำเดียวทั้งที่ในห้องมีแค่ 20 คนเองนะ 😂 ผมสนิทกับทุกคนในห้อง ยกเว้นเขาคนเดียว…
จนตอน ม.2 โรงเรียนมีสอบรำคู่ แล้วดันจับคู่ได้กับเขาพอดี ตอนประกาศรายชื่อ ผมนี่แบบ… ทั้งดีใจ ทั้งกลัวในเวลาเดียวกันเลยครับ เพราะไม่รู้จะคุยยังไง ใจเต้นแรงทุกทีที่ต้องอยู่ใกล้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเราทั้งคู่ “ไม่คุยกันเลย” ระหว่างซ้อม ต่างคนต่างซ้อมเงียบๆ จนสุดท้ายผมก็แยกไปซ้อมกับเพื่อน ส่วนเขาก็ไปซ้อมกับคนอื่นเหมือนกัน พอถึงวันสอบจริงก็ผ่านไปตามหน้าที่ แต่ในใจมันอึดอัดมาก เหมือนมีอะไรอยากพูดแต่พูดไม่ออก
อยากชวนคุยแต่ใจมันกระจอกเกินไป 😅 ยิ่งแย่กว่านั้นคือ… ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเพื่อนผมก็ชอบเขาเหมือนกัน 😔
ตอนนั้นคือแบบ “จบเลย” ความหวังที่น้อยอยู่แล้วก็น้อยลงไปอีก ผมเลยเลือกเงียบไว้เหมือนเดิม
จนขึ้น ม.3 อยู่ๆ เพื่อนคนนั้นก็คบกับเขาจริงๆ
ตอนรู้ครั้งแรกคือชาไปเลยครับ เหมือนโดนตบเบาๆ แต่สะเทือนข้างใน ตอนเพื่อนพูดถึงเขาทีไร ผมก็ต้องฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งที่ในใจมันขมไปหมด พยายามหางานมาทำให้ตัวเองไม่ต้องฟังมากนัก จะได้ไม่คิดถึง
หลังจบ ม.3 พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ แล้วผมก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย…
จนตอนนี้ใกล้จะจบม.6 บางทีเวลานึกย้อนกลับไป ผมก็ยังรู้สึกเสียดาย
เสียดายที่ตอนนั้นไม่กล้าพอ ไม่ได้แม้แต่จะคุยในฐานะเพื่อนก็ยังดี อย่างน้อยคงมีความทรงจำดีๆ ร่วมกันบ้าง
แต่ก็เอาเถอะครับ… ถึงจะไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย
แต่แค่ได้แอบชอบเงียบๆ มันก็เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นดีเหมือนกัน55