ปลายกันยาฯ

.. นิทรา .. นอนฟังเสียงฟ้าฝน แม้ไร้ซึ่งจังหวะทำนอง ดวงตาก็หรี่ลง ครืนครางดังคร่ำครวญ พายุพัดปั่นป่วนรุนแรง มิอาจยั้งง่วงงุน ฝนกระหน่ำร่วงหล่น สายฟ้าฟาดสนั่นหวั่นไหว เคลิ้มไปใกล้นิทรา เปาะแปะหน้

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน ยั

0 เอียงเทอย่างช้าช้า .. องศาเศร้า ให้เปลี่ยวเปล่าเหงาเงียบมาเทียบข้าง คลื่นอาดูรที่รอรับการอับปาง คงแผ่กว้างวงกระเพื่อมอย่างเอือมระอา 0 ทุกเวลานาทีไม่มีเว้น ต้องกระเพื่อมวงเต้น เมื่อเห็นว่า หัวใจคนยัง

0 น้ำปลายฝนกรากเชี่ยวเป็นเกลียวระลอก กระเพื่อมผิวพลิ้วกระฉอกคล้ายบอกว่า เข้มดินโคลนขุ่นข้นที่ปนมา บ่งร่องรอยอันยากยาที่ป่าบน 0 จะกี่รอบเดือนปีในที่นั้น แม่น้ำพร้องจำนรรจ์หมื่นพันหน ยังไม่อาจผ่านนัยสู่

ขนาดพึ่งต้นสิงหา กว่าจะปลายกันยา จะขนาดไหน