ปลายกันยาฯ

.. นิทรา .. นอนฟังเสียงฟ้าฝน แม้ไร้ซึ่งจังหวะทำนอง ดวงตาก็หรี่ลง ครืนครางดังคร่ำครวญ พายุพัดปั่นป่วนรุนแรง มิอาจยั้งง่วงงุน ฝนกระหน่ำร่วงหล่น สายฟ้าฟาดสนั่นหวั่นไหว เคลิ้มไปใกล้นิทรา เปาะแปะหน้

0 เอียงเทอย่างช้าช้า .. องศาเศร้า ให้เปลี่ยวเปล่าเหงาเงียบมาเทียบข้าง คลื่นอาดูรที่รอรับการอับปาง คงแผ่กว้างวงกระเพื่อมอย่างเอือมระอา 0 ทุกเวลานาทีไม่มีเว้น ต้องกระเพื่อมวงเต้น เมื่อเห็นว่า หัวใจคนยัง

0 น้ำปลายฝนกรากเชี่ยวเป็นเกลียวระลอก กระเพื่อมผิวพลิ้วกระฉอกคล้ายบอกว่า เข้มดินโคลนขุ่นข้นที่ปนมา บ่งร่องรอยอันยากยาที่ป่าบน 0 จะกี่รอบเดือนปีในที่นั้น แม่น้ำพร้องจำนรรจ์หมื่นพันหน ยังไม่อาจผ่านนัยสู่

..สายฝนพรำฟ้าครืนค่ำคืนหนาว ไร้แสงดาวพราวพร่างกลางเวหา ฝนโปรยสายปลายสรวงห้วงนภา รินหลั่งมาดุจย้ำให้ช้ำมาน คิดถึงใครคนหนึ่งตราตรึงจิต เคยสนิทชิดชมภิรมย์สนาน แต่บัดนี้ห่างหายให้ร้าวราน ลืมคำหวานวาจา&q