ตามหัวข้อเลยค่ะ ต้องย้อนกลับไปวันเมื่อช่วงวันพุธร้านชื่อดังย่านกรุงเทพเปิดรับสมัครพนักงาน(น้องเมดอะแหละ) เราก็เข้าเว็บไซต์ที่ทางร้านลงไว้ในการกรอกใบสมัคร ในฟอร์มเค้าก็ให้ส่งรูปด้วยนะ เราก็ส่งไป เป็นรูปที่ถ่ายกับแท็บเล็ตโง่ๆนี่แหละ พอผ่านไปแค่ไม่ถึงสองชั่วโมง ทางร้านก็ตอบเมลคอนเฟิร์มสัมภาษณ์ ตอนนั้นเราโคตรดีใจอะ เพราะนี่คืองานในฝันเลย ได้ใส่ชุดน่ารักๆได้ร้องเพลง ได้เต้นเเนวเพลงที่ถนัด ภาพตัวเอาในชุดน้องเมดลอยมา เราก็ตอบกลับไปนัดวันที่สัมภาษณ์ที่15ก.ย. (วันจันทร์ที่ผ่านมานี้เลยๆ) วันนั้นเราลากับอาจารย์เป็นเรื่องราวเลยนะ ละเราก็ไปตามที่ทางร้านส่งโลเคชั่นมา(ไกลโคตร ค่าBTS 62บาทแหนะ) พอถึงเราก็นั่งเขียนใบสมัคร ระหว่างที่เขียนอยู่เราก็เห็นคนที่มาสัมภาษณ์อีกคนนึงคือ น่ารักมากกก ขาวหมวยตัวเล็กใส่แว่น สเปคชายไทยแบบครบสูตร เรานี่ถึงกับมานั่งมองตัวเอง แบบกูจะได้ป่าววะ เพราะเราก็ไม่ได้ขาวมาก ผิวออกเหลืองๆ หุ่นก็ไม่ได้ดีอะไร(สูง155 หนัก45
) แต่อีกใจนึงก็คิดว่า เฮ้ยเค้าอาจจะชอบในประสบการณ์กับความสามารถเราก็ได้ เพราะประสบการณ์เกี่ยวกับงานนี้ของเราคือ การไปออดิชั่นค่าย JYP , ออกแข่งเต้นกับ To be Number One ได้รองชนะเลิศช่วงม.ต้น , มีวงโคฟเวอร์ช่วงม.ปลายแข่งงานโรงเรียนได้ที่สาม ละก็ประสบการณ์งานบริการอีกสามที่(ประสบการณ์พอตัว) แถมบัานยังใกล้ที่ทำงานอีก คือเดินไปครึ่งชั่วโมงก็ถึง โอเคนอกเรื่องละ555 พอเราเขียนสมัครเสร็จ ก็นั่งรอแป๊บนึง ละโดนเรียกเข้าไป คนที่สัมภาษณ์เราน่ารักนะ ตอนสัมภาษณ์คือไม่เครียดเลยน่าจะเป็นที่แรกด้วยที่เราสัมภาษณ์ด้วยความภูมิใจอะ เค้าถามประสบการณ์เราก็ตอบไปตามข้างต้น ที่นี้เมนหลักคือเค้าให้เราลองพูดแบบดัดเสียง(ตามคอนเซ็ปต์ร้าน) เราก็พยายามพูดหลายรอบมากนะ พี่ที่สัมภาษณ์ก็หัวเราะ น่าจะเอ็นดูเราแหละ เพราะพื้นฐานเสียงเราเป็นคนเสียงทุ้ม คือร้องชายเพลงคีย์ผู้ชายได้ชิลๆ แต่พี่ที่สัมภาษณ์ก็บอกว่าถ้าไปอยู่ในร้านก็น่าจะปรับตัวได้ ในใจก็นึกว่าเค้ารับเราแน่ๆ พอสัมภาษณ์เสร็จเค้าก็บอกจะติดต่อกลับทางเมลล์ภายใน1-2วัน ขากลับเดินไปซื้อชานมสตรอเบอร์รี่กินหนึ่งกรุบวันต่อมา(วันอังคาร) คือจ่อรอโทรศัพท์เลยนะ เมลล์มาได้รึยังน้า มาได้รึยังเอ่ย มาได้รึยังน้า เรากับเพื่อนก็มาตั้งชื่อที่จะใช้ในร้านกันเล่นๆ ลิสต์เป็น10ชื่อ แถมคิดตัวคาแรคเตอร์เป็นอิโมจิด้วย เลือกอยู่นาน เลยเลือกชื่อ Minamo แรคคูนตัวจิ๋วที่สร้างสดใสให้กับโลกแห่งความฝัน เกิดที่ป่าสนที่ออกผลเป็นลูกกวาดแสนอร่อย(เรานี่ก็เบียวเหมือนกันนะ5555) เราก็รอเมลล์อย่างใจจดจ่อ ในใจก็คิดถึงตัวเองได้ใส่ชุดนั้น ได้เต้นเพลงของร้านต่อหน้าผู้ชม คือเราใช้จินตนาการหล่อเลี้ยงจิตใจไปวันๆเพื่อไม่ให้ตัวเองเครียด วันต่อมาก็คือวันพุธก็คือวันนี้เลย ทางร้านก็ส่งเมลล์มาว่าไม่ผ่านสัมภาษณ์ เราแบบ blank เลย แบบห้ะ จริงหรอ ใช่ป่าววะ แต่พอมานั่งทบทวนตัวเอง ที่เสียงทุ้ม ผิวไม่ขาว หน้าตาไม่น่ารักตามคอนเซ็ปต์ที่ร้านกำหนดมันก็นอยด์นะ คือมันกลายเป็นว่าเรามองตัวเองเปลี่ยนไปเลย ปกติเป็นคนคิดลบกับตัวเองนิดนึง ที่นี้คิดลบกับตัวเองหนักเลย เราอ้วนไปมั้ย เราดำไปรึป่าว จมูกใหญ่เกินไปหรอหรือประสบการณ์ไม่พอ ตอนนี้คือฟุ้งหมด ไอชื่อกับสถานที่เบียวๆที่คิดไว้ก็กลายเป็นว่าไม่ได้ใช้ เก็บเข้าไปในใจตลอดกาลจริงๆ คือเราไม่ได้โทษว่าอะไรผิดหรือถูกนะ แต่บางทีถ้าสวยกว่ามันก็มีโอกาสมากกว่า ตอนเเรกดื้อรั้น ไม่เชื่อประโยคนี้เลย จนกระทั่งวันนี้อะเเหละ เราเข้าใจแล้ว
มีเรื่องอยากระบาย วันนี้เพิ่งได้รับเมลว่าไม่ผ่านสัมภาษณ์งาน
) แต่อีกใจนึงก็คิดว่า เฮ้ยเค้าอาจจะชอบในประสบการณ์กับความสามารถเราก็ได้ เพราะประสบการณ์เกี่ยวกับงานนี้ของเราคือ การไปออดิชั่นค่าย JYP , ออกแข่งเต้นกับ To be Number One ได้รองชนะเลิศช่วงม.ต้น , มีวงโคฟเวอร์ช่วงม.ปลายแข่งงานโรงเรียนได้ที่สาม ละก็ประสบการณ์งานบริการอีกสามที่(ประสบการณ์พอตัว) แถมบัานยังใกล้ที่ทำงานอีก คือเดินไปครึ่งชั่วโมงก็ถึง โอเคนอกเรื่องละ555 พอเราเขียนสมัครเสร็จ ก็นั่งรอแป๊บนึง ละโดนเรียกเข้าไป คนที่สัมภาษณ์เราน่ารักนะ ตอนสัมภาษณ์คือไม่เครียดเลยน่าจะเป็นที่แรกด้วยที่เราสัมภาษณ์ด้วยความภูมิใจอะ เค้าถามประสบการณ์เราก็ตอบไปตามข้างต้น ที่นี้เมนหลักคือเค้าให้เราลองพูดแบบดัดเสียง(ตามคอนเซ็ปต์ร้าน) เราก็พยายามพูดหลายรอบมากนะ พี่ที่สัมภาษณ์ก็หัวเราะ น่าจะเอ็นดูเราแหละ เพราะพื้นฐานเสียงเราเป็นคนเสียงทุ้ม คือร้องชายเพลงคีย์ผู้ชายได้ชิลๆ แต่พี่ที่สัมภาษณ์ก็บอกว่าถ้าไปอยู่ในร้านก็น่าจะปรับตัวได้ ในใจก็นึกว่าเค้ารับเราแน่ๆ พอสัมภาษณ์เสร็จเค้าก็บอกจะติดต่อกลับทางเมลล์ภายใน1-2วัน ขากลับเดินไปซื้อชานมสตรอเบอร์รี่กินหนึ่งกรุบวันต่อมา(วันอังคาร) คือจ่อรอโทรศัพท์เลยนะ เมลล์มาได้รึยังน้า มาได้รึยังเอ่ย มาได้รึยังน้า เรากับเพื่อนก็มาตั้งชื่อที่จะใช้ในร้านกันเล่นๆ ลิสต์เป็น10ชื่อ แถมคิดตัวคาแรคเตอร์เป็นอิโมจิด้วย เลือกอยู่นาน เลยเลือกชื่อ Minamo แรคคูนตัวจิ๋วที่สร้างสดใสให้กับโลกแห่งความฝัน เกิดที่ป่าสนที่ออกผลเป็นลูกกวาดแสนอร่อย(เรานี่ก็เบียวเหมือนกันนะ5555) เราก็รอเมลล์อย่างใจจดจ่อ ในใจก็คิดถึงตัวเองได้ใส่ชุดนั้น ได้เต้นเพลงของร้านต่อหน้าผู้ชม คือเราใช้จินตนาการหล่อเลี้ยงจิตใจไปวันๆเพื่อไม่ให้ตัวเองเครียด วันต่อมาก็คือวันพุธก็คือวันนี้เลย ทางร้านก็ส่งเมลล์มาว่าไม่ผ่านสัมภาษณ์ เราแบบ blank เลย แบบห้ะ จริงหรอ ใช่ป่าววะ แต่พอมานั่งทบทวนตัวเอง ที่เสียงทุ้ม ผิวไม่ขาว หน้าตาไม่น่ารักตามคอนเซ็ปต์ที่ร้านกำหนดมันก็นอยด์นะ คือมันกลายเป็นว่าเรามองตัวเองเปลี่ยนไปเลย ปกติเป็นคนคิดลบกับตัวเองนิดนึง ที่นี้คิดลบกับตัวเองหนักเลย เราอ้วนไปมั้ย เราดำไปรึป่าว จมูกใหญ่เกินไปหรอหรือประสบการณ์ไม่พอ ตอนนี้คือฟุ้งหมด ไอชื่อกับสถานที่เบียวๆที่คิดไว้ก็กลายเป็นว่าไม่ได้ใช้ เก็บเข้าไปในใจตลอดกาลจริงๆ คือเราไม่ได้โทษว่าอะไรผิดหรือถูกนะ แต่บางทีถ้าสวยกว่ามันก็มีโอกาสมากกว่า ตอนเเรกดื้อรั้น ไม่เชื่อประโยคนี้เลย จนกระทั่งวันนี้อะเเหละ เราเข้าใจแล้ว