พอโตขึ้น เราจะเข้าใจหรือเห็นอะไรมากขึ้น

แค่อยากเล่าให้ใครฟัง ... คือเราเป็น นศ.มหาลัย ปี3 ก่อนหน้าเข้ามหาลัย ช่วง ม.ปลาย ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน แม่บ่น ความรู้สึกตอนนั้นคือรำคาญ เบื่อ เครียด มากกก ไม่ชอบแม่เลย แต่รักนะ พอช่วงสอบติดมหาลัยแล้ว ใกล้จะต้องย้ายไปอยู่ที่หอ (มหาลัยต่างจังหวัด) ช่วงนั้น แม่ทำดีกับเรามาก ดีกว่าปกติ ไม่บ่น ไม่ด่า จนเรารู้สึกว่า ไม่อยากไปไกลแม่เลย ถ้าไปเรียนไกล เกิดอะไรขึ้น ใครจะดูแม่ (แม่เราอยู่กับหลาน ประมาณ ป.5-6 )แต่ก็มีน้า อยู่บ้านไม่ไกล ห่างกัน 3-5 โลเอง แต่เราก็ห่วงอยู่ดี พอมาเรียนมหาลัยจริงๆ ย้ายมาอยู่หอก็โฮมซิกไปช่วงนึง แม่รถล้ม ไม่บอกเรา ไม่มีใครบอกเรา เพราะกลัวเราห่วง แต่พอมารู้ทีหลังยิ่งทำให้เราห่วงเข้าไปอีก ความรู้สึกมันหลายอย่างมาก ถ้าเกิดเป็นอะไรจริงๆ เราจะกลับไปทันไหม   พอเวลาผ่านไปจนตอนนี้ แม่ไม่มีตังค์ เราก็ไม่มีจริงๆเเล้ว คือไม่พอกินข้าวด้วยซ้ำ เราก็โทรไปขอแม่ แม่มีแหละ แต่ก็เหลือไว้ให้ตัวเอง น้อยกว่าที่ให้เราอะ แม่มี800 ให้เรา500 เราเลยยิ่งจุกอก แม่เป็นห่วงเรามากก ฟีลยิ่งโตยิ่งรู้สึก ยิ่งโตยิ่งเข้าใจแม่ รักแม่มากๆ เราไม่คิดจะขอแม่เลยถ้าเราไม่สุดจริงๆ เพราะเข้าใจว่าแม่ก็ไม่มี สุดท้ายแล้วแตอยากบอก​ รักแม่มากๆ นึกขึ้นได้ โทรไปบอกรักแม่ก่อนไม่ได้บอกดีกว่า